Πήρα το Madworld επειδή το Wii μου το έχει φάει η σκόνη…
Όχι ότι δεν με ενθουσίασε το ίδιο το παιχνίδι. Ασπρόμαυρο (με κόκκινες πινελιές) και με υπερβολική βία. Δεν ακούγεται και άσχημο, αλλά είχα να ταΐσω την κονσόλα, με δικό της παιχνίδι, (παίζω παιχνίδια του GameCube πιο πολύ) από το No More Heroes!
Το παιχνίδι έχει αρκετά ενδιαφέρον σενάριο με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο (όχι ότι θα το προσέξουν πολλοί) και καλογραμμένους διάλογους (αν και είναι υπερβολικοί πολλές φορές – γιαπωνέζικες αμερικανιές). Ο πρωταγωνιστής Jack Cayman είναι πολύ cool και βαρύμαγκας με λίγες και «σωστές» ατάκες (ο άντρας ο σωστός, ο (μ)πρόστυχος!). Τυραννισμένο παιδί με πολλά ψυχικά τραύματα (ο πατέρας του τον έβαζε να πουλάει χαρτομάντιλα στα φανάρια του Jefferson Island όταν ήταν μικρός) που τα ξεσπάει πάνω στους αντιπάλους του. Βρέθηκε τυχαία στο κέντρο των εξελίξεων καθώς βγήκε από το διαμέρισμα του να πάρει τσιγάρα (φόρεσε ότι βρήκε μπροστά του –μαύρα δερμάτινα ρούχα και γυαλιά υποβρύχιου ψαρέματος – πήρε και το αλυσοπρίονο σε περίπτωση που ο περιπτεράς δεν είχε την μάρκα του). Έτσι λοιπόν ξεκινάει το παιχνίδι με τον χαρακτήρα μας να αλλάζει τα φώτα σε όποιον ζωντανό οργανισμό βρεθεί μπροστά του. Η δικαιολογία είναι απλή: στο νησί που διαδραματίζεται το σενάριο του παιχνιδιού (το μαγευτικό Jefferson Island) έχουν καταστραφεί οι γέφυρες που το ενώνουν με την χώρα και για να γλιτώσει κάποιος πρέπει να μείνει ο μόνος επιζών. Τι σημαίνει αυτό; Να πατήσεις επί πτωμάτων, κυριολεκτικά… Πρέπει να σκοτώσεις με τον πιο βίαιο τρόπο όποιον βλέπεις γύρω σου μέχρι νοιώσεις το συναίσθημα του νεκροθάφτη στο χώρο εργασίας του!
Και φυσικά αφού το παιχνίδι είναι στο Wii δεν θα μπορούσε να σε αφήσει απλά να σαπίσεις στον καναπέ σου παίζοντας αποβλακωμένος μέχρι να πάθει αγκύλωση ο αντίχειρας σου, ούτε βέβαια να σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην πολυομελίτιδα σαν το Wii Sports… Οι κινήσεις που κάνεις για να εκμεταλλευτείς το Wii remote είναι μετρημένες και σου δίνουν την ιδέα ότι συμμετέχεις ενεργά στον αποκεφαλισμό - ακρωτηριασμό - τεμαχισμό και άλλες ευγενείς πράξεις που κάνει ο Jack για να βγει νικητής. Το μόνο αρνητικό του χειρισμού είναι ότι δεν σε αφήνει να χειριστείς την κάμερα παρά μόνο να την επαναφέρεις πίσω από τον Jack (μανία να μας δείχνει τον κώλο του αυτός ο άνθρωπος…).
Τα γραφικά είναι πολύ πρωτότυπα, ασπρόμαυρα με το κόκκινο (αίμα) να κάνει την εμφάνιση του πολύ συχνά. Κάποιες φορές θα μπερδεύετε με το περιβάλλον και τους χαρακτήρες αλλά αυτό δεν είναι συχνό φαινόμενο, σε γενικές γραμμές ξεχωρίζεις το τοπίο από τον μελλοθάνατο. Καθώς παίζετε δυο σχολιαστές θα ακούγονται από τα ηχεία της τηλεόρασης σας να λένε διάφορα «πετυχημένα» ενώ στο βάθος κάποιοι σφάζουν ηλεκτρικές κιθάρες σε ρυθμό rock. Το παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο ούτε μεγάλο σε διάρκεια. Οι boss fights είναι αρκετές και ενδιαφέρουσες με κυμαινόμενο βαθμό δυσκολίας και τα mini games είναι ευχάριστα – ειδικά αν παίζετε διπλό με κάποιον φίλο.
Συστήνω το παιχνίδι ανεπιφύλαχτα σε κάθε κάτοχο του Wii (που έχει δικαίωμα ψήφου και διπλώματος οδήγησης) καθώς είναι ένα δροσερό ρυάκι – αίματος – στην ανομβρία των καλών παιχνιδιών για την κονσόλα.
