Ο Duke δεν είναι ένα απλό cult φαινόμενο της εφηβικής βιντεογκεϊμικής κουλτούρας και άξιος εκπρόσωπος του παρηκμαζόμενου, φαλλοκρατισμού της βιομηχανίας (=κάφρος). Είναι κάτι παραπάνω. Είναι ο Che των videogames. Γιατί μπορεί να συχνάζει σε στριπτιτζάδικα (θου κύριε!) και να μπαλαμουτιάζει «αθώες» κορασίδες που η μοίρα τις έριξε σε λάθος δρόμο, αλλά συγχρόνως σκοτώνει μπάτσους-γουρούνια-εξωγήινους εισβολείς που θέλουν να καταλάβουν τον πλανήτη μας και να τον καταστρέψουν (μαζί και τις «αθώες» κορασίδες) και αυτό ο Duke δεν μπορεί να το επιτρέψει. Άρα τι κάνει; Παίρνει τ’ όπλο του και όποιον πάρει ο χάρος.
Το παιχνίδι σας ταξιδεύει σε τέσσερις διαφορετικές εποχές (ναι ο Vivaldi το έφτιαξε), την σύγχρονη Αμερική, την άγρια δύση (μετά εξημερώθηκε), τον μεσαίωνα, και την αρχαία Ρώμη στις οποίες οι προαναφερθέντες εξωγήινοι προσπαθούν να αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Σε κάθε εποχή ο Duke αλλά και το υπόλοιπο cast ντύνονται από το βεστιάριο της περιοχής για να αφομοιωθούν με το σύνολο και για μην δώσουν στόχο στους ανυποψίαστους ανθρώπους. Φυσικά ένας σφίχτης, με γυαλιά ηλίου, και το μπαζούκας στο χέρι και μερικά γουρούνια επίσης εφοδιασμένα με βαρύ οπλισμό αν έχουν ντυθεί σαν τον απλό, καθημερινό αρχαίο Ρωμαίο δεν θα τους δώσει κάνεις, καμιά απολύτως σημασία. Σε κάθε εποχή υπάρχουν και οι αντίστοιχες κορασίδες να δώσουν μια πιο ανάλαφρη νότα στην δύσκολη αποστολή που πρέπει να φέρει εις πέρας ο ταλαιπωρημένος αλλά πάντα ακμαίος Duke.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το gameplay έχει δανειστεί στοιχεία από την σειρά Tomb Raider αλλά αυτό θα ήταν άδικο. Γιατί το Time to kill δεν έχει δανειστεί στοιχεία από το Tomb Raider άλλα είναι ένα Tomb Raider με άντρα πρωταγωνιστή και με λιγότερες φυσιολατρικές ανησυχίες. Από τον χειρισμό, που είναι copy-paste, μέχρι και τους, υποτιθέμενους γρίφους, όλα είναι ένα πιστό rip-off της πολυαγαπημένης μας Lara. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, μιας και όλα είναι οικεία και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περίοδο εκμάθησης. Αλλά όσο να ‘ναι δείχνει μια έλλειψη φαντασίας (μπορεί και δύο).
Τα γραφικά είναι τυπικά της εποχής. Πολύγωνα, πολύγωνα, πολύγωνα. 3D δεν θέλαμε, 3D μας έδιναν! Για τον ήχο τι να πω; Τα «γαλλικά» του Duke είναι αναμενόμενα. Οι ατάκες του άντρα του βαρύ και ασήκωτου είναι διάχυτες στο παιχνίδι (σε άκυρες ή όχι στιγμές) και δημιουργούν στα δύσμοιρα γουρούνια σύνδρομο κατωτερότητας (κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς). Καθ’ όλη την διάρκεια του Time to kill, ο Duke επαινεί την σκούνα του, τα αυγά του (που όπως, περίπου, μας αναφέρει δεν είναι κότας αλλά στρουθοκαμήλου), ξαναεπαινεί την τράτα του (για το μέγεθος της, την πυκνότητα της και την γεμάτη γεύση της) μας λέει ότι είναι ένα δώρο για όλες τις γυναίκες (κορίτσια ο Μπάρκουλης!) και γενικά μας δείχνει μια ταπεινότητα και μια μετριοφροσύνη που περνά μέσα από τους αιώνες για να καταλήξει να γίνει το είδωλο του gamer που σέβεται τον εαυτό του και κυρίως το γυναικείο φύλο.
Τελειώνοντας θα έλεγα ότι αν σας αρέσει ο Δούκας, και τα πετυχημένα του, προτιμήστε το Duke Nukem 3D. Πολύ καλό το Time to kill αλλά δεν συγκρίνεται με το νόθο 5ο ξαδερφάκι του (από την πλευρά του μπατζανάκη του πατέρα του) το Tomb Raider το οποίο και ήταν βασιλιάς των 3D action/adventure games την εποχή των 32bit.
