Αφήστε τον boomer να παίξει. Καλά, ακόμα παίζεις παιχνίδια; Δεν είσαι λίγο μεγάλος για Σούπερ Μάριο; Έχεις Playstation στην ηλικία σου; Για το ανιψάκι σας το θέλετε; ΟΧΙ ΡΕ, ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΘΕΛΩ, ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ; Τώρα άσε το age shaming και βάλε το Hello Kitty Cruiser σε μια σακούλα… Μειράκιο.
Ακόμα να το αποδεχθείτε; Τα video games υπάρχουν για όσους θέλουν να ασχοληθούν, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, επαγγελματικής κατάστασης κλπ. Τις απόψεις σας για το τι θα πρέπει να κάνω στην ηλικία μου, κρατήστε τις για κάποιον που θα σας ρωτήσει, γιατί άδεια δεν ζήτησα για το αν θα χαλάσω τον μισθό μου σε πλαστικά κουτιά, γυαλιστερά δισκάκια και καρτούλες που δεν ξεπερνούν σε μέγεθος το νύχι του μεγάλου δαχτύλου του ποδιού μου. Αγοράζω ό,τι θέλω ακόμη και αν τα κοινόχρηστα είναι απλήρωτα και το ψυγείο άδειο. Εγώ θα λιμοκτονήσω. My body my choice, μη χέσω!
Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι για παιδιά, σε ακούω που φωνάζεις στενόμυαλη αμοιβάδα και ερωτώ, αφού τα παιχνίδια είναι για παιδιά, γιατί έχουν ηλικιακή σήμανση; Λέει για 18 και άνω, δεν μπορείς να είσαι 30, 40 ή 50 και να παίζεις ακόμα, πρέπει να σοβαρευτείς. Δηλαδή θα παρατήσω το χόμπι μου τώρα; Στην φάση της ζωής μου που μπορώ να το απολαύσω περισσότερο από ποτέ, για να μην νιώθεις άβολα εσύ με τα κοινωνικά σου καλούπια;
Μεγαλώνοντας έπαιζα video games στην τηλεόραση του σαλονιού, όταν κανείς δεν ήθελε να δει κάτι και αφού είχα τελειώσει τα μαθήματα μου και δεν είχα αγγλικά ή μπάσκετ ή επισκέψεις ή ή ή… Δηλαδή χρόνος για παιχνίδια μόνο το σαββατοκύριακο και πάλι για λίγο γιατί “θα χαλάσω τα μάτια μου με αυτά τα πλαστέλια και τα μπλιμπλίκια”. Και έτσι πέρασαν τα παιδικά χρόνια εμού, αλλά και πολλών άλλων με τα video games. Όμορφα και απολαυστικά μεν άλλα δεν τα χαρήκαμε όσο θέλαμε. Και τώρα που μπορώ να έχω την 50αρά τηλεόρασή μου, με το home cinema και να απλώνομαι στην καναπεδάρα μου και να λιώνω ΟΣΟ θέλω, τώρα θα σταματήσω; ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ; Τώρα που μπορώ να αγοράζω όσα παιχνίδια θέλω και όχι να περιμένω την γιορτή μου ή να μαζέψω τα κατοστάρικα ένα ένα (δραχμές ε!) από τα κάλαντα για να πάρω ένα άντε δύο παιχνίδια το χρόνο, εσείς μου λέτε ότι μεγάλωσα και πρέπει να ωριμάσω; Να ωριμάσετε εσείς που τσακώνεστε για ποδόσφαιρο και πολιτικά, να ωριμάσετε εσείς που σας ενδιαφέρει με ποιον τα ‘φτιαξε η κυρα Κούλα απέναντι, να ωριμάσετε εσείς που λιώνετε στο καζίνο και χάνετε χρήματα με το τσουβάλι, αφού αυτά κάνουν οι ώριμοι, οι “μεγάλοι”. Αφήστε με εμένα να κάνω αυτό που μου αρέσει και κάντε κι εσείς αυτό που θέλετε. Το ότι κατηγοριοποιείτε τα χόμπι ανάλογα με τα δικά σας υποκειμενικά κριτήρια δεν σημαίνει ότι συμμερίζομαι την άποψή σας λατρεμένες μου τρόμπες.
Να κάνεις πράγματα που συμβαδίζουν με την ηλικία σου, τα video games είναι για παιδιά, για να ξεφεύγουν από το διάβασμα και να διασκεδάζουν. Από τι να κάνει escapism το οχτάχρονο ρε; Από το Γλώσσα – Γλώσσα – Μαθηματικά που έχει κάθε Δευτέρα ή από το φατούρο που θα πέσει στο διάλειμμα επειδή τον κούρεψε η μάνα του σαν πανκ-ροκ γίδι απ’ τ’ Αντίρριο; ΕΓΩ το θέλω το escapism, που ξεκωλώνομαι στην δουλειά, που πληρώνω περισσότερα απ’ όσα πληρώνομαι, που ανέχομαι όλη την βλακεία του κόσμου. Θέλω να πάω σπίτι και να χαλαρώσω, να ξεχαστώ, να ξεφύγω σε έναν κόσμο χωρίς ΕΝΦΙΑ και χρωματιστά τιμολόγια ρεύματος.
Να δεις καμιά ταινία που είναι της ηλικίας σου. Πλήρης αποβλάκωση δηλαδή, να γίνω σαν και εσένα! Μόνο δέκτης, ποτέ πομπός. Δεν είναι παθητική ασχολία τα video games λεβέντη μου, συμμετέχω και εγώ στα δρώμενα του παιχνιδιού, χωρίς εμένα δεν προχωρά η ιστορία. Εσύ, δεις δεν δεις, θα την χωρίσει ο Μαθιός την Χρυσούλα, ενώ η πριγκίπισσα Peach θα γεννοβολάει Μπαουζεράκια αν δεν σηκώσω τον κώλο μου να πάω να την σώσω.
Δεν άκουσα κανέναν να κατηγορεί κάποιον που από μικρός παίζει ένα μουσικό όργανο και συνεχίζει, που ακόμη ασχολείται με την ζωγραφική, που παίζει ποδόσφαιρο. Το 5χ5 με 50αρηδες μπυροκοιλιές, που φοράνε σορτσάκια και σε κάθε 5 μέτρα σταματούν να πάρουν ανάσα γιατί έχουν φράξει όλοι οι αεραγωγοί από τα Μάρλμπορο λάιτ είναι οκ; Καλά κάνεις και παίζεις φίλτατε μπυροκοιλιά και βγάζεις το τριχωτό σου μπούτι έξω, αλλά δεν θα μου κουνάς το δάχτυλο επειδή εγώ πιάνω χειριστήριο και λιώνω μοχλούς για την δική μου διασκέδαση. Μα εγώ με αυτόν τον τρόπο γυμνάζομαι. Πρώτον ΛΟΛ και δεύτερον εσύ “γυμνάζεις” το σώμα και εγώ το μυαλό μου.
Και μου ‘ρχεται η κυρα Τασία απ’ τον Κάτω Μαχαλά, που κοιτάει με ακτίνες Χ την τσάντα από το παιχνιδάδικο, να μου πει εμένα τι θα κάνω με τα λεφτά μου. Κυρα Τασία άντε δες τι έγινε στον Σασμό και άσε τους υπόλοιπους να κάνουν ό,τι τους διασκεδάζει. Όταν λιώνετε στα μεσημεριανά και καταπίνετε άχρηστες ειδήσεις και πληροφορίες αμάσητες είναι ενημέρωση ε; Όταν εγώ λύνω γρίφους στο Zelda, παιδιαρίζω. Έλα μωρή κότα και πέρνα ένα μπουντρούμι να σε δω, που λες ότι είναι για παιδάκια. ΕΛΑ!
Τα video games δεν είναι απλά ένα χόμπι, είναι τρόπος ζωής. Δεν είναι μια απόφαση που παίρνεις, όταν φτάσεις σε κάποια ηλικία να τα σταματήσεις και το κάνεις. Όταν έχεις μεγαλώσει με αυτά, όταν έχεις αφιερώσει ώρες, μέρες, χρόνια από την ζωή σου, όταν σε έχουν βοηθήσει να ξεχαστείς και να διασκεδάσεις, όταν σου έχουν “σταθεί” σε δύσκολες εποχές, δεν γίνεται να πεις “πάει τώρα, μεγάλωσα γι’ αυτά”. Δεν σ’ αφήνουν να τ’ αφήσεις.
