Στα τέλη του 20ου αιώνα (πριν καμία 15αριά χρόνια δηλαδή) έκαναν την εμφάνιση τους στο (console) gaming σκηνικό τα τρισδιάστατα παιχνίδια (ουάου!). Τι ήταν τα τρισδιάστατα παιχνίδια; Ήταν σαν να γυρίζαμε τον χρόνο πίσω στο Atari 2600 όπου χρειαζόταν μεγάλη (για να μην πω τεράστια) φαντασία για να παίξεις ένα παιχνίδι. Έβλεπες μια καφέ κάθετη γραμμή και ένα πράσινο τετράγωνο στην κορυφή της και «καταλάβαινες» ότι πρόκειται, φυσικά, για ένα δέντρο (καλά άμα είχες και μεγάλη φαντασία ήξερες ότι πρόκειται για δέντρο αειθαλές της οικογένειας των εσπεριδοειδών με ύψος 2,87 αλλά αυτό ήταν για τους «εκλεκτούς»). Όπως το 2600 έτσι και τα 32bit μηχανήματα στα μέσα της δεκαετίας του ’90 όπου και άνθισαν τα 3D παιχνίδια (υπήρχαν και στα 16bit αλλά ας μην το σχολιάσω καλύτερα…) φανταζόσουνα ότι αυτό το ακανόνιστο πολύγωνο που έχει κάτι που μοιάζει με κεφάλι, κάτι που μοιάζει με πόδια και κάτι που μοιάζει με χέρια είναι μια πολύ σέξι γυναίκα και την λένε Lara Croft (η πρώτη γυναίκα που μέτραγε το στήθος της με μοιρογνωμόνιο - καλά αν δεν είχε και το στήθος θα μπορούσες να την περάσεις άνετα για τον Γιώργο τον περιπτερά, αλλά άλλο αυτό).
Από τότε όλα τα παιχνίδια που κυκλοφορούσαν μετατρέπονταν σε 3D. Παλιά franchises αναδημιουργήθηκαν (άλλα με μεγάλη επιτυχία και άλλα με ακόμη μεγαλύτερη αποτυχία), genres εξαφανίστηκαν ή άλλαξαν δρόμο. Όλα έπρεπε να είναι 3D. Και τα λίγα side-scrollers που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή (Abe’s Odyssey, Klonoa, Heart of Darkness, Mischief Makers κ.α.) είχαν μια «μυτιά», έστω, από 3D.
Φυσικά από τότε έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Πλέον τα τρισδιάστατα παιχνίδια όταν λέμε ότι είναι ρεαλιστικά συνήθως είναι. Και το 1994 αυτό λέγαμε αλλά που να ξέρουμε… Από την προηγούμενη γενιά (που την ξεκίνησε το Dreamcast – ελαφριά η καλωδιοταινία που το σκεπάζει) τα παιχνίδια έγιναν λιγότερο τρίφτης για τυρί (πολλές γωνίες) και περισσότερο Αττική οδός (πολλές ευθείες) φυσικά μερικά προβλήματα παραμένουν ίδια από καταβολής του είδους αν και τα περισσότερα σε πολύ μικρότερο βαθμό. Η δύστροπη κάμερα, το «με δέρνουν και δεν ξέρω από πού», το περιορισμένο draw distance, τα pop-ups (μπορεί να μου πει κάποιος πως βρέθηκε αυτός ο τοίχος μπροστά από την Lamborghini μου;;;) κτλ.Τώρα πια το 3D είναι όχι απλά στάνταρ στην βιομηχανία αλλά όποιο παιχνίδι είναι 2D οι δημοσιογράφοι-reviewers-publishers το αναγράφουν με τεράστια, νέον, γράμματα στην παρουσίαση-δελτίο τύπου για να διευκρινίσουν την διαφορά. Αυτό που κάποτε ήταν μονόδρομος έχει γίνει cult!
Αλλά μάλλον ο ρεαλισμός κουράζει. Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα νέα εγχειρήματα επιστρέφουν το gaming στις ρίζες του. Παιχνίδια που αν γινόντουσαν 3D θα έπαιρναν την κάτω βόλτα (όμορφή μου Παναγιώτα) όπως πολλά άλλα παλιότερα (Γεια σου Sonic, πως πάει η κάρτα ανεργίας; Την ανανέωσες;). Τα παιχνίδια αυτά εκμεταλλεύονται μεν τις σύγχρονες κονσόλες για να είναι ευπαρουσίαστα αλλά το gameplay τους είναι το παλιό καλό side-scrolling που όλοι αγαπήσαμε, με σύγχρονες προσθήκες που το ανανεώνουν και το επαναφέρουν στο προσκήνιο (ως εναλλακτικό μεν αλλά με προοπτικές mainstream δε – πως είναι οι Πυξ Λαξ; Καμία σχέση…)
Η περσινή επιτυχία του Braid, το φετινό πολύ καλό Shadow Complex, το πολυαναμενόμενο Muramasa: The Demon Blade, η διασκευή του A Boy and his Blob, που είναι αν μη τι άλλο υποσχόμενο και το «υβριδικό» Little Big Planet μας δείχνουν ότι το 2D επανεμφανίζεται δυναμικά στην σκηνή των video games (μπορεί να μην είναι πρώτο όνομα στη μαρκίζα αλλά δεν έγινε και Βίσση…ακόμα). Για να μην αναφέρω μερικά διαμάντια του DS (που λόγω hardware δεν το πολυσηκώνει 3D που να χτυπιέται κατάχαμα) τα οποία ξεχωρίζουν όπως New Super Mario Bros, Castlevania -όλα-, Contra 4, Megaman κ.α.Και τι μας περιμένει το 2010; Νέος, ανανεωμένος, back to basics 2D Sonic (Sega αν τα κάνεις πάλι θάλασσα την γ*****ς), Metroid από Team Ninja με 2D-3D gameplay (αυτά είναι!) και ποιος ξέρει ποιο καινούριο XBLA/WiiWare/PSN έργο τέχνης (Tower of Shadow;;) θα ξεφυτρώσει από το πουθενά να μας θυμίσει από πού ξεκίνησαν όλα (προϊστορική περίοδος - ουγκ!) και που έφτασαν σήμερα (Πάλι παίζεις με το Playstation ρε αχαΐρευτε; Όχι αγάπη μου ταινία βλέπω!).
