Harry Potter and the Chamber of Secrets (PS2, Xbox, GameCube, PlayStation)

Είσαι φαν του Harry Potter; Έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία, έχεις δει όλες τις ταινίες και σου αρέσει πολύ η μυθολογία και ο κόσμος που έχει δημιουργήσει η J.K. Rowling; Τότε μακριά από τα παιχνίδια!! Ειδικά το Chamber of Secrets είναι το Harry Potter game το οποίο ελάχιστη σχέση έχει με την ιστορία του βιβλίου / ταινίας. Καμία επαφή! O Harry Potter πάει στο Burrow (για να σκοτώσει ένα πλυντήριο), στην Diagon Alley (για να βρει τα βιβλία που έχασε η Τζίνι), στο Απαγορευμένο Δάσος (για να σώσει τον Ρον από την whomping willow). Βρε ΕA στο ρημαδοHogwarts θέλω να πάω. Να κάνω τις βόλτες μου, να πλακωθώ με τον Μαλφοϊ, να παίξω quidditch, να κοροϊδέψω την Κλαίουσα Μυρτιά... Τι με πιλατεύεις με fetch missions και ανούσια mini games; Καλά κάποια στιγμή πάμε στο Hogwarts αλλά αφού μας έχει βγει η ψυχή να κάνουμε χιλιαδυό άσχετα.


Το ξέρατε εσείς ότι ο Λούσιους Μαλφοϊ δίνει το βιβλίο (το ημερολόγιο του Αντον Χερτ) στην Τζίνι από οίκτο, λέγοντάς της (περίπου) “Κρίμα είσαι φτωχή παρακατιανιά, πάρε ένα βιβλίο που δεν έχεις ψωμί να βάλεις στο στόμα σου”! Ήμαρτον! Κι όμως αν η ταινία αποκλίνει μια φορά από το βιβλίο τότε το παιχνίδι αποκλίνει 69 φορές όχι από το βιβλίο αλλά από την ταινία. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή φτιάχνω πουλόβερ για τα παιδιά μου που έχουν οστρακιά και δεν το βάζουμε εμείς το κρέας στο στόμα μας Τούλα μου! Τόσο χάλια…

Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι απλοϊκός και εύχρηστος (απευθύνεται κυρίως σε παιδιά - αλλά σκασίλα μας). Η κάμερα είναι λίγο σπασαρχ*δικη γιατί δεν μας δίνεται η ελευθερία περιστροφής της αλλά μόνο η μετακίνηση της υπό γωνία – καλά κρασιά. Τα γραφικά είναι πολύχρωμα και μαγικά (τι ειρωνεία...) και οι χαρακτήρες, αφού τότε δεν είχε τα δικαιώματα η ΕΑ για τους ηθοποιούς, είναι λίγο άσχετοι αλλά παρόλα αυτά καλοσχεδιασμένοι (για το 2002).


Αν το παιχνίδι δεν λεγόταν Harry Potter αλλά Τσικιτίτας θα ήταν μια χαρά για πεντάχρονα με ADD, αλλά με το όνομα Harry Potter είχαμε άλλες προσδοκίες. Οι μετέπειτα τίτλοι έχουν μεγαλύτερη σχέση με το σενάριο (όχι ο Βολντεμορτ δεν ζητάει συγγνώμη από τον Harry Potter και στο τέλος γίνονται φίλοι) και είναι πιο ευχάριστοι για τους φανατικούς της σειράς.

ΑΒΑΝΤΑ ΚΕΝΤΑΒΡΑ στο παιχνίδι και πάμε γι' άλλα!

What if...

Πόσο αλλιώτικη θα ήταν η αγορά των video games αν κάποια πράγματα γινόταν διαφορετικά; Μια αλλαγή, μικρή ή μεγάλη, θα είχε, άραγε, τη δύναμη να διαμορφώσει μια άλλη πραγματικότητα στο σημερινό status quo της βιομηχανίας; Ας δούμε μερικά πιθανά και ενδιαφέροντα σενάρια:


Σενάριο #1
Η Atari γίνεται προμηθευτής του Nintendo Entertainment System (NES) στις ΗΠΑ.


Το NES πουλάει σαν τρελό (έλα;). Η Atari εξαγοράζει την Nintendo και την μετονομάζει σε Atari Japan. Η Atari έχοντας τα δικαιώματα από τα παιχνίδια της Nintendo κυκλοφορεί στο Atari 2600 φτωχά ports των Super Mario Bros και The Legend of Zelda τα οποία θεωρούνται αποτυχημένα και θάβονται στην έρημο του Γκόμπι για να ξορκιστεί το κακό. Το Master System στέκεται σαν αντίπαλο δέος στο NES (χωρίς τα εκβιαστικά συμβόλαια της Ninty να απειλούν τις 3rd parties εταιρείες) και το GameBoy δεν δημιουργείται ποτέ (και κατ’ εξακολούθηση και το φορητό gaming).


Σενάριο #2
Το PlayStation κυκλοφορεί σαν CD add-on του Super Nintendo Entertainment System (SNES).


Το περιφερειακό αποτυγχάνει να πουλήσει τα αναμενόμενα. Ακόμη και “system sellers” όπως το “Super Mario CD” και το “Super PlayStation Metroid” δεν βοηθούν την κατάσταση. Η Sony «τα σπάει» με την Nintendo και αποσύρεται από την αγορά των video games βλέποντας ότι είναι χαμηλής δυναμικότητας για τις φιλοδοξίες της. Η Nintendo κυκλοφορεί το Nintendo64 με μόνο αντίπαλο το Sega Saturn και η κόντρα της με την Sega συνεχίζεται...


Σενάριο #3
Το Dreamcast ποτέ δεν πεθαίνει...


Συνεχίζει και μετά το 2001 να ανταγωνίζεται το PS2 με την μάχη να κρίνεται στον πόντο μέχρι το τέλος του lifespan των κονσόλων και αφήνει σε τριτοτέταρτες θέσεις τα Gamecube και Xbox. To online gaming γίνεται καλύτερο μιας και το SegaNet εξελίσσεται και προσπαθεί να το ανταγωνιστεί το Xbox Live. H Sega το 2002 κυκλοφορεί το DVD add-on, Sega DVD για το Dreamcast (ο λύκος κι αν εγέρασε...) για να κυκλοφορήσουν στην κονσόλα της νέα, μεγαλύτερα παιχνίδια και να ηρεμήσει τους αφηνιασμένους gamers που με petitions στο internet ζητούν το GTA (που δεν χωράει σε GD-ROM) στο Dreamcast. Το 2005 η Sega κυκλοφορεί το Dreamcast 2-HD με το TVD (Terra Versatile Disc) σαν μέσο αναπαραγωγής. O Sonic δεν έχει καταντήσει το πτωχό πλην τίμιο ξαδερφάκι του Mario από την Ταγκανίκα αλλά βρίσκεται στις δόξες του...


Σενάριο #4
Το Virtual Boy (VB) κάνει τρομερή επιτυχία...


Όλοι κυκλοφορούμε με γυαλιά μυωπίας, τρώμε τις ασπιρίνες σαν καραμέλες (από τους πονοκεφάλους) και γύρω από τα μάτια μας έχουμε λευκά σημάδια (σαν αυτά που αφήνει το μαγιό μετά από ηλιοθεραπεία). Το φορητό gaming δίνει την θέση του στο Virtual φορητό gaming. Η Ninty μετά από κάνα χρόνο βγάζει το VB pocket που είναι το VB με διαφορετικά χρώματα. Μετά από 5-6 χρόνια βγάζει το VB color με έγχρωμη οθόνη. Συνεχίζει να χρησιμοποιεί cartridges ακόμη και όταν κυκλοφορεί την επανάσταση στο Virtual φορητό gaming με το Vii όπου χρησιμοποιεί αισθητήρα κίνησης και νανοτεχνολογία για να «καταλαβαίνει» τις κινήσεις των ματιών μας και το ύφος μας. Συνεχίζει να είναι ο κυρίαρχος της αγοράς ακόμη και όταν η Sony κυκλοφορεί το VPSP (Virtual PlayStation Portable) με πολύ καλύτερα γραφικά και με ένα καινούριο format αναπαραγωγής το UMD που αναμένεται να κάνει θραύση!


Σεναριο #5
Το Guitar Hero δεν συλλαμβάνεται ποτέ σαν ιδέα.


Τι θα είχαμε αν δεν κυκλοφορούσε ποτέ το Guitar Hero;
Η απάντηση είναι μονολεκτική: ΗΣΥΧΙΑ

Klonoa Door to Phantomile (PlayStation, Wii)

Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια και έχει τα αυτιά του Καραγκούνη; Ο Klonoa φυσικά που συνδυάζει την τσαχπινιά της γάτας και την ευκινησία του Ντάμπο του ελεφαντούλη, με τα τεράστια αυτιά του (και βουνό και θάλασσα) . Το Klonoa κυκλοφόρησε το 1998 για το PSX ως ένα από τα 2,5D side scrollers που είχαν γίνει μόδα σε εκείνο το μεταβατικό στάδιο από τα 2D στα 3D παιχνίδια.

Ο Klonoa, ο χαρακτήρας που χειρίζεστε, ξυπνάει από ένα προφητικό όνειρο (σιγά ρε Νοστράδαμε) και συνειδητοποιεί ότι η χώρα του, η χιλιοτραγουδισμένη Phantomile, δέχεται επίθεση από κάποια πολύ κακά πλάσματα, τα οποία απαγάγουν και μια κοπελίτσα που είναι σοπράνο, μπαλαρίνα, μοντέλο κάτι καλλιτεχνικό τέλος πάντων... Η Phantomile αποτελείται από 5 επίπεδα που ονομάζονται visions που χωρίζονται επίσης σε υπο-επίπεδα. Στο τέλος κάθε vision υπάρχει ένας αρχηγός τον οποίο φυσικά θα πρέπει να κερδίσετε για να προχωρήσετε στο επόμενο επίπεδο.


Όπλο σας καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού είναι ένα δαχτυλίδι (όχι το γνωστό του Φρόντο, αδαείς αναγνώστες) όπου ο Klonoa μπορεί να αιχμαλωτίσει τους πολύ επικίνδυνους αντιπάλους του (κουνελάκια, πουλάκια, αρκουδάκια όλα σε πολύχρωμους συνδυασμούς έτσι για να δημιουργούν δέος και τρόμο) και μετά τους εκτοξεύει προς άλλους εχθρούς ή προς αντικείμενα (η έκρηξη από αστεράκια και καρδούλες που δημιουργείται μετά την εκτόξευση των εχθρών είναι παρά πολύ ανατριχιαστική).

Στο Klonoa, ως καθαρόαιμο platformer, μπορείτε φυσικά να κάνετε άλματα σε πλατφόρμες αλλά κρατώντας πατημένο το κουμπί του άλματος μπορείτε και να αιωρηθείτε για μικρό χρονικό διάστημα ώστε να φτάσετε σε δυσπρόσιτα σημεία (δεν τις έχει μόνο για εφέ τις αυτάρες-πρακτικό γατί). Τα γραφικά είναι πολύ όμορφα και χρησιμοποιούν όλο το φάσμα χρωμάτων. Όλα είναι τόσο πολύ γλυκούλικα που δεν το γλιτώνετε στο ζάχαρο, γι' αυτό το παιχνίδι πρέπει να παίζεται σε μικρές δόσεις (3 φορές τη μέρα μετά το φαγητό) και όχι βουρ στον πατσά. Η ομιλία των χαρακτήρων είναι επίσης πάρα πολύ “άχου το μωρέ” και σίγουρα μετά από κάποιες ώρες παιχνιδιού θα βάλετε Black Sabbath, Azrael ή έστω Marilyn Manson για να έρθετε στα ίσια σας.


Το 2009 κυκλοφόρησε ένα remake του παιχνιδιού για το Wii με βελτιωμένα γραφικά αλλά με το ίδιο gameplay και σενάριο.

Πολύ καλό και ευχάριστο παιχνίδι, αν αντέχετε την τόση χαριτωμενιά, που θα σας κρατήσει συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και θα κολλήσει ένα χαμόγελο ικανοποίησης - ευχαρίστησης – βλακείας στο πρόσωπο σας!

Leisure Suit Larry: Magna Cum Laude (PS2, Xbox)

Τι ρατσισμός είναι αυτός κύριοι; Kratos, Dante, Solid Snake, Marcus Fenix, Nathan Drake. Όλοι, σχεδόν, οι πρωταγωνιστές των video games πρέπει να είναι ψηλοί, αρρενωποί και γυμνασμένοι; Και μετά μιλάμε για ρεαλισμό... Που είναι η κοιλίτσα, η μεγάλη, γαμψή μύτη, το αραιό μαλλί, το αποβλακωμένο βλέμμα; Αυτό το κενό στα ρεαλιστικά video games ήρθε να καλύψει το Leisure Suit Larry. Εδώ λοιπόν αναλαμβάνετε τον ρόλο του κοντού, άσχημου λιγούρη που το μόνο που ζητάει από τη ζωή του είναι να “ρίξει” όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες. Και μπορεί να είναι σαν ανάποδο γαμώτο αλλά δεν είναι σαβουρογάμης. Μόνο καρακατακουκλάρες παίρνει. Ψηλές, αδύνατες με πλούσια τα ελέη (και φτωχά τα πάνω διαμερίσματα που βλέπουν εγκέφαλο). Και αυτές πέφτουν! Αν είχαν όλες οι γυναίκες τόσο χαμηλά τον πήχη θα ήμασταν ευτυχισμένοι! Αλλά δυστυχώς δεν... (όπως λέει και ένας συνάδελφος blogger “Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από μία χοντρή με αυτοπεποίθηση” – http://kagouras.blogspot.com).


Το παιχνίδι είναι free roaming και σας αφήνει να κινήστε σε ένα χώρο που αποτελείται από το κολέγιο που σπουδάζει ο Larry και την υπόλοιπη πόλη που ξεκλειδώνει σταδιακά και έχει φυσικά καταστήματα, εστιατόρια, στριπτιτζάδικα κ.τ.λ. Σε κάθε χώρο υπάρχουν διαφορετικές γυναίκες που έχει βάλει στόχο ο Larry και μέσω διαφόρων αποστολών - mini games προσπαθεί να τις ρίξει στο κρεβάτι (πάτωμα, τραπέζι, καρέκλα, πολυέλαιο). Fetch missions, rhythm games, χειρισμός σπερματοζωαρίου και άλλα εμπνευσμένα mini games συμπεριλαμβάνονται στον τίτλο τα οποία είναι διασκεδαστικά στην αρχή αλλά κάπως επαναλαμβανόμενα και κουραστικά μετά από λίγη ώρα ενασχόλησης με το παιχνίδι. Όμορφα, καρτουνίστικα γραφικά, ευχάριστος ήχος (αν και οι γκόμενες πιο πολύ τσιρίζουν παρά μιλάνε) και εύκολος χειρισμός με καλή απόκριση το κάνουν πιο προσιτό.

Στην Ευρώπη κυκλοφόρησε η uncut version η οποία τα δείχνει όλα και δεν ντρέπεται γι' αυτό (φτου της). Στο Αμέρικα κυκλοφόρησε μια πιο soft έκδοση με μωσαϊκό (μπορεί και παρκέ) να καλύπτει τα επίμαχα σημεία, με το οποίο όμως χάνεται η μαγεία του παιχνιδιού!! Μετά το ξανασκέφτηκαν και κυκλοφόρησαν και εκεί την uncut έκδοση. Σιγά μην έχαναν...


Πρόκειται, τέλος, για ένα παιχνίδι με αρκετό χιούμορ (καλά δεν θα κατουρηθείτε από τα γέλια, αλλά σίγουρα θα χαμογελάσετε αρκετές φορές) και με διασκεδαστικό περιεχόμενο. Κατά τη γνώμη μου δε συγκρίνεται με τα παλιά παιχνίδια Larry αλλά δεν παύει να είναι μια καλή εξέλιξη του παιχνιδιού για τις σύγχρονες κονσόλες. Καλό σας φυστίκωμα!

Need for Speed Underground 2 (PS2, Xbox, GameCube)

Είσαι κάγκουρας; Θες το αυτοκίνητο σου να φωσφορίζει σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, την ζάντα να γυαλίζει σαν χρυσό δόντι, την μηχανή σου να μουγκρίζει σαν γαϊδούρι με ανοιξιάτικες κάψες; Τότε η σειρά Need for Speed Underground (N.S.F.U.) είναι φτιαγμένη για σένα.

Το Need for Speed ξεκίνησε σαν ακόμη ένα racing παιχνίδι πίσω στα 32bit αλλά το 2003 και καθώς η σειρά είχε ξεφτίσει πήρε μια ενδιαφέρουσα τροπή με το Underground. Το παιχνίδι ασχολούνταν με “φτιαγμένα” αυτοκίνητα και με παράνομους αγώνες δρόμου σε αντίθεση με τους “συνηθισμένους” αγώνες αυτοκινήτων και police chases που ασχολούνταν η σειρά τα προηγούμενα χρόνια. Drift, drag, sprint, circuit είναι τα είδη αγώνων που πήραμε μέρος στο πρώτο N.S.F.U. και φυσικά δεν λείπουν και από τη συνέχεια του.


Το N.S.F.U.2 είναι ένα sandbox παιχνίδι που σας ξαμολάει σε μια πόλη που δεν ξημερώνει ποτέ (η αγαπημένη πόλη του κόμη Δράκουλα). Σας βάζει να τρέξετε σε αγώνες, να αναβαθμίσετε το αυτοκίνητο σας ακόμη και να βγάλετε φωτογραφίες του αμαξιού σας για εξώφυλλα περιοδικών. Θα αρχίσετε με ένα απλό, συμβατικό, άσχημο (για τα δεδομένα του παιχνιδιού) αυτοκίνητο και με τον καιρό θα βρεθείτε με ολόκληρη μάντρα από “φτιαγμένα” αμάξια με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου πάνω τους (ήρθες πάλι(ε) τρελό καρναβάλι(ε)) και με τόσα κιλά λαμαρίνα και πλαστικό που θα χρειαστούν αιώνες αφοσίωσης από τη μητέρα φύση για να ανακυκλωθούν.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι αρκετά προσεγμένα και ο φωτισμός της πόλης (Bayview το όνομα αυτής, αχαλίνωτη έμπνευση!) εκθαμβωτικός. Γενικά η πόλη λάμπει όπως και τα αυτοκίνητα που οδηγείτε τα οποία είναι πολύ λεπτομερή (για την εποχής τους). Μόνη παραφωνία στα γραφικά είναι τα χωρίς λεπτομέρειες και φαντασία αυτοκίνητα που κυκλοφορούν ξέμπαρκα στην πόλη (ταξί, επιβατικά, φορτηγάκια, ντάτσουν με καρπούζια, καντέτ με γριές στο τιμόνι κ.α.) τα οποία δεν βλέπονται αλλά στην τελική ποιος νοιάζεται; Αρκεί το δικό μας αυτοκίνητο να είναι το ωραιότερο και εκτυφλωτικότερο όλων!


Για τον ήχο τι να πω (ή μάλλον να γράψω). Καταπληκτικό soundtrack με πολύ αγαπημένα κομμάτια που δένουν με το παιχνίδι (και περνούν πολύ ωραία μαζί στην CPU και αυτό περνάει στον gamer). Όλα τα ηχητικά εφέ του παιχνιδιού είναι αρκετά καλά, και ότι περιμένουμε από το είδος (να ακούς τα γκάζια και τα νίτρα να βγάζουν άναρθρες κραυγές αγωνίας) και τελικά σε βάζουν στο κλίμα (και στην κλιμακτήριο μη σου πω) να τρέξεις και να κερδίσεις.

Το N.S.F.U.2 την εποχή που κυκλοφόρησε ήταν πρωτότυπο και έκανε μόδα το συγκεκριμένο είδος racing, τώρα το έχουν ξεχειλώσει το genre και δεν έχει εξελιχθεί περαιτέρω. Καλή και συλλεκτική αγορά με εγγυημένη διασκέδαση για όλους τους λάτρεις του αυτοκινήτου (και του τριωδίου) εκεί έξω!