Το Journey, όπως και οι προκάτοχοι του, δεν είναι ένα συμβατικό παιχνίδι. Είναι πιο συμβατικό από το Flower, αφού έχουμε πλέον την ελευθερία της κίνησης του χαρακτήρα μας, αλλά ξεφεύγει από τα καλούπια που βάζουμε τα περισσότερα παιχνίδια. Χειριζόμαστε ένα ανθρωπόμορφο ον, του οποίου ο μυστικιστικός πολιτισμός έχει θαφτεί κάτω από την άμμο. Σκοπός του είναι να φτάσει στο βουνό που βρίσκεται στον μακρινό ορίζοντα, ανακαλύπτοντας στο ταξίδι του όσα περισσότερα μπορεί για την φυλή του. Ο χαρακτήρας μας θα πρέπει να διασχίσει άμμο και χιόνια για να φτάσει στον στόχο του. Περνώντας μέσα από την έρημο και τις απόκρημνες πλαγιές του βουνού θα πρέπει να βρει τρόπους να ξεπεράσει διάφορα εμπόδια και κάθε φορά που το πετυχαίνει σκηνές από τον πολιτισμό της φυλής του, του αποκαλύπτονται.
Με την βοήθεια του άλματος και της αιώρησης αλλά και με την δύναμη της “έκκλησης” θα ξεπεράσει τους απλοϊκούς γρίφους της ερήμου. Ένα “κασκόλ” πάνω στον χαρακτήρα αντικατοπτρίζει την διάρκεια της αιώρησης του και την υγεία του. Ανάλογα με το πόσα objectives έχουμε ολοκληρώσει μεγαλώνει και το “κασκόλ” άρα και ο χρόνος αιώρησης και η υγεία. Όσο μεγαλύτερο το κασκόλ τόσο περισσότερη δύναμη έχει και η “έκκληση”, που μπορεί να επαναφέρει ανενεργές στήλες σε ένα τελετουργικό ή να “ζεστάνει” παγωμένα σύμβολα του χαμένου πολιτισμού στο χιόνι.
Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει...
Οι κινήσεις του πρωταγωνιστή μας είναι αέρινες. Ο τρόπος που γλιστράει στην άμμο ή πασχίζει να ανέβει έναν απότομο αμμόλοφο ή και ο τρόπος που ανεμίζουν τα ρούχα του είναι σαγηνευτικά. Ακόμα και με την περιορισμένη του παλέτα το παιχνίδι εντυπωσιάζει. Αποχρώσεις του πορτοκαλί και του λευκού κυριαρχούν, αλλά από μόνες τους μπορούν να δημιουργήσουν μαγευτικά τοπία. Ο άνεμος που ανακατεύει την άμμο και ο ήλιος που πέφτει πάνω της, τα ερείπια ναών και τα απομεινάρια της τέχνης του χαμένου πολιτισμού μας βυθίζουν σε ένα κόσμο απόλυτης αρμονίας. Η μουσική φυσικά παίζει σημαντικό ρόλο στην μύηση μας στον κόσμο του Journey. Φλογέρες, βιολιά, ξυλόφωνα, τύμπανα διαδέχονται στιγμές έντασης και ηρεμίας. Δεν υπάρχουν φωνές μόνο περιβαλλοντικοί ήχοι και μουσική.
Ο χειρισμός είναι απλοϊκός, φτάνει ο μοχλός και δύο κουμπιά, ένα για το άλμα και ένα για την “έκκληση”. Μπορούμε να χειριστούμε την κάμερα με το sixaxis ή και με τον δεξί αναλογικό αν και παίρνει συνήθως την κατάλληλη θέση μόνη της. Η μικρή του διάρκεια δεν είναι κάτι που είναι απαραίτητα αρνητικό, ίσως γιατί το παιχνίδι θα έχανε την ατμόσφαιρά του αν συνέχιζε, απλά και μόνο για να προστεθεί έξτρα χρόνος.
Βαρομετρικό χαμηλό
Το online μέρος δεν είναι μια ξεχωριστή επιλογή, αλλά συμπορεύεται με το κυρίως παιχνίδι. Καθώς παίζουμε, οποιαδήποτε στιγμή (εφόσον φυσικά είμαστε συνδεδεμένοι στο δίκτυο) μπορεί να συνδεθεί κάποιος μαζί μας και να συνεχίσουμε μαζί την περιπέτεια. Δεν είναι θέμα επιλογής, ούτε το παιχνίδι σε ρωτάει αν θες να παίξεις με κάποιον άλλο, απλά κάποιος μπορεί να εμφανιστεί κοντά σου, στο δικό του ταξίδι προς το βουνό. Δεν υπάρχει voice ή text chat ούτε καν μας δίνεται το όνομα του συνοδοιπόρου μας, παρά μόνο μόλις τελειώσουμε το παιχνίδι, μετά τα credits όπου μας αποκαλύπτεται το PSN id του σαν μέρος της εμπειρίας μας. Υπάρχει συνεννόηση μέσω της “έκκλησης” όπου μπορεί ο καθένας να δίνει την θέση του μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού.
Το παιχνίδι αφήνει την ερμηνεία της ιστορίας του στον παίχτη – δέκτη. Ο καθένας μπορεί να έχει την δική του εξήγηση για το τι συμβολίζει το “βουνό” ή η δύναμη της “έκκλησης”. Το Journey σαν εμπειρία δεν είναι για όλους. Δεν έχει ούτε σκορ, ούτε ενδείξεις στην οθόνη ούτε κάποιο βαθμό δυσκολίας. Αν κάποιος το ξεκινήσει με σκεπτικό παίζω για να το τερματίσω και δεν αφεθεί, δεν θα το εκτιμήσει γι' αυτό που προσφέρει. Και αυτό που προσφέρει είναι αυτό που λέει και το όνομα του, ένα ταξίδι, μια χαλαρωτική εμπειρία και μια επίδειξη της θετικής επίδρασης των video games στην ψυχολογία μας.