Αυτό το άρθρο είναι συλλεκτικό και σε limited edition, με μια φιγούρα του συγγραφέα και μια γιγαντοαφίσα της Άννας Βίσση, δώρα μέσα στο πλαστικό-συλλεκτικό κουτί που μοιάζει με τεφροδόχο. ΜΟΝΟ ΜΕ 199,99€.
Νισάφι ladies and gentlemen (απευθύνομαι σε διεθνές κοινό αλλά δεν ξέρω πως είναι το νισάφι στην εγγλέζικη). Τα σύγχρονα παιχνίδια έχουν καταστρέψει την έννοια του συλλεκτικού. Για κάθε τριτοδεύτερο παιχνιδάκι που κυκλοφορεί μας βγάζουν και μια limited - συλλεκτική edition που μόνο limited δεν είναι μιας και διατίθενται σχεδόν τόσα κομμάτια όσα και για το απλό παιχνίδι. Και πάω εγώ, που μου αρέσει το παιχνίδι, μπορεί και ολόκληρο το franchise, να το αγοράσω σαν γνήσιος φαν (και να σκάσω και το minimum ποσό για συλλεκτική έκδοση που είναι σχεδόν 100 ευρώ) και βλέπω 5-6 κόπιες της “περιορισμένης” έκδοσης στα ράφια. Τι στο καλό την λες limited; Βάλε το un- μπροστά για να μην μπερδευόμαστε κι εμείς...
Κουκλάκια, βιβλιαράκια με artwork, αφίσες, χάρτες, δωρεάν extra χαρακτήρες–όπλα-δονητές και χίλιαδυο καλούδια μέσα σε πολλά κιλά πλαστικού που τα τιμολογούν ακόμη και Χ2 της τιμής του παιχνιδιού. Για ένα παιχνίδι του διαμετρήματος του GTA, για παράδειγμα, είναι λογικό, με τόση μεγάλη fanbase, να βγάλουν συλλεκτικές εκδόσεις (ακόμη και αν αυτές είναι λίγο γελοίες) αλλά όταν βλέπεις για ολοκαίνουρια franchise-wannabe παιχνίδια να κυκλοφορούν συλλεκτικές εκδόσεις (καλέ ποιανού είναι αυτή η φιγούρα που έχει “δώρο” μέσα στο κουτί;) τότε είναι που η έννοια του συλλεκτικού πάει για βρούβες και φέρνει πίσω κάπρι παντελόνι με ασορτί πουκάμισο και σαγιονάρα(;;;).
Έβγαλε η EIDOS το Batman Arkham Asylum σε συλλεκτική έκδοση (ας το δεχτούμε, ο Batman έχει άλλωστε star quality που λέγαν και στο Fame Story). Τι μου δίνεις καλή μου εταιρεία δώρο το μπούμερανγκ του σουπερήρωα “εντοιχισμένο” σε μια πλαστική βάση; Τι να το κάνω φίλτατοι; Να το βάλω πάνω στην βιβλιοθήκη δίπλα στην φιγούρα του Ezio να κάνουν παρέα; Ή να το ξεκολλήσω και να το πετάξω στο κεφάλι του 7χρονου γείτονα που μου ρίχνει την μπάλα στο παράθυρο (ο οποίος έχει πάρει το ίδιο);
Πολύ καλά παραδείγματα limited είναι οι εκδόσεις Kubrick για το GTA III και Vice City. Λίγα κομμάτια (3000 παγκοσμίως) και πολυπόθητα (τουλάχιστον για μένα!). Έτσι νιώθει ο φανατικός μιας σειράς ότι έχει αγοράσει κάτι πιο ξεχωριστό από τους άλλους (σαν τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το κουτί της Πανδώρας, το Duke Nukem Forever) και ότι έψαξε/έφαγε-τον-κόσμο/φίλησε-κατουρημένες-ποδιές για να το βάλει στην συλλογή του.
Γι' αυτό το post αλλού ξεκίνησα, αλλού ήθελα να πάω και αλλού κατέληξα, αλλά το συμπέρασμα μου είναι το ίδιο: κάντε το περιορισμένο - περιορισμένο και το συλλεκτικό – συλλεκτικό για να δώσετε σε κάποιον, που θέλει να πάρει κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, να νιώσει ότι πραγματικά αγοράζει κάτι ξεχωριστό και σπάνιο (όπως η καρέτα -καρέτα, η μονάχους-μονάχους, οι Duran-Duran και άλλες λέξεις που βγάζουν νόημα μόνο Χ2)!!
(για όσους δεν ήταν το '90 σε ηλικία να εκτιμήσουν την ποιοτική μουσική, αναφέρω ότι στην φωτογραφία του τίτλου είναι οι 2Unlimited - που έκαναν τεράστια επιτυχία στο τέλος του περασμένου αιώνα με dance ηχορυπαντούχα-κομμάτια)
