Ζείτε
σε μια υπόγεια πόλη, τρομαγμένοι και
αποκομμένοι. Ο “πάνω” κόσμος είναι
αφιλόξενος και επικίνδυνος. Μόνο όσοι
έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα και
τιμωρούνται με εξοστρακισμό στέλνονται
στον “πάνω” κόσμο για παραδειγματισμό.
Ο δήμαρχος είναι ο απόλυτος και
αδιαμφισβήτητος άρχων του υπόγειου
αυτού κόσμου και κάθε του απόφαση είναι
αδιαπραγμάτευτη. Ο πάνω κόσμος είναι
τρομακτικός για τους κατοίκους της
υπόγειας αυτής πόλης μιας και οι θρύλοι
λένε ότι έχει μολυνθεί από το Miasma και
όποιος τον επισκεφθεί είναι καταδικασμένος.
Το Eastward είναι ένα action adventure
RPG, με top down προοπτική στο στυλ των
δισδιάστατων Zelda. Χειρίζεστε τον John αλλά
και την Sam, με τον καθένα να έχει τις
δικές του δυνατότητες και περιορισμούς.
Το Eastward βρίθει από
φιλοσοφικά ερωτήματα και αναζητήσεις,
αλληγορίες, συμβολισμούς και λογοτεχνικές
αναφορές. Κάθε τι έχει λόγο ύπαρξης και
νόημα. Και όλα περιστρέφονται γύρω από
το μίασμα και την σημασία του. Ο φόβος
του “πάνω” κόσμου, οι θρύλοι για το τι
υπάρχει εκεί. Ο τρόμος για το αδοκίμαστο
και το απ’ αλλού φερμένο. Οι κάτοικοι
αυτού του υπόγειου κόσμου θέλουν την
ασφάλεια και την σιγουριά του γνωστού
και του ορατού. Όταν τελικά οι πρωταγωνιστές
μας εξοστρακιστούν, όλα δείχνουν ότι
θα είναι καταδικασμένοι στην επιφάνεια.
Η πύλη της εξόδου για τον πάνω κόσμο
είναι φτιαγμένη από τηλεοράσεις που
κρίνουν τους άξιους να παραμείνουν και
αυτούς που πρέπει να φύγουν για τις
“αμαρτίες” τους. Και καθώς το πόρισμα
για τους πρωταγωνιστές μας είναι
καταδικαστικό και θα μεταβούν την πύλη,
ο δήμαρχος, ως εκτελεστική εξουσία του
κάτω κόσμου αναφωνεί “την πάσα ελπίδα
αφήστε όσοι περνάτε” (Δάντης,
Η Θεία Κωμωδία: Κόλαση, σελ. 11-15).
Ο
“Χάρος”
που θα περάσει τις ψυχές στην κόλαση
του πάνω κόσμου είναι ένα τρένο και θα
οδηγήσει τον John και την Sam έξω απ’ την
σπηλιά του Πλάτωνα, στην πραγματικότητα.
Η διαδικασία της εξόδου είναι επίπονη,
όλη η κανονικότητα τους κλυδωνίζεται.
Η μέχρι τώρα ζωή τους και τα πιστεύω
τους, τους έχουν κάνει αδύναμους.
Αμφισβητούν τις αισθήσεις τους, που
τους λένε ότι όλα είναι καλά, ότι όσα
έμαθαν ήταν ψέματα. Με όλα όσα γαλουχήθηκαν
τράφηκε ο φόβος για το διαφορετικό
και τ’ άγνωστο. Προσφεύγουν στην άρνηση
προκειμένου να διατηρήσουν την στρεβλή
εικόνα της “κανονικής” τους ζωής και
όχι αυτού του νέου κόσμου που αδυνατούν
να κατανοήσουν και να δεχθούν.
Μόνο όταν συνειδητοποιήσουν
ότι ήταν δέσμιοι της κανονικότητας που
τους είχαν μπολιάσει και όχι της
πραγματικότητας, είναι πραγματικά
ελεύθεροι. Μακριά από την επίπλαστη
ζωή, που ήταν βασισμένη
σε θεωρίες και εικασίες που κανείς δεν
τόλμησε να αμφισβητήσει και όλοι τις
υπερασπίζονταν υπάκουα χωρίς ποτέ να
αναρωτηθούν. Και αυτή η ελευθερία είναι
το κλειδί της διαφυγής τους από την
ασφάλεια του κατεστημένου.
Όταν
επιτέλους βγαίνουμε στην επιφάνεια
ξεκινάει το πραγματικό παιχνίδι προς
την ανακάλυψη της αλήθειας για το μίασμα.
Το παιχνίδι προωθεί την εξερεύνηση του
κόσμου του, θέλει να βρούμε τα μυστικά
του, να μιλήσουμε στους κατοίκους του
και να αντιληφθούμε την αλήθεια του. Το
μίασμα είναι η κάθαρση, η λυτρωτική
δύναμη που εξαγνίζει
τον κόσμο, αυτή που μετά την παρακμή θα
δώσει την ώθηση της αναγέννησης.
Το Eastward έχει το περιτύλιγμα
του χαριτωμένου action adventure αλλά ο κώδικάς
του, η ψυχή του είναι μια φιλοσοφική
αναζήτηση, ένας λαβύρινθος υπαρξιακών
ερωτημάτων, ένας καταιγισμός ρεαλιστικών
αφυπνίσεων. Αν το προτείνω; Φυσικά και
ναι. Αν μπορείτε να αντέξετε τον αργό
ρυθμό του και τους ατελείωτους διαλόγους
του, τότε θα αποζημιωθείτε με ένα όμορφο
ταξίδι στην έξοδο
της σπηλιάς.
Ας κάνουμε μια αναδρομή στα παιχνίδια που πέρασαν τις εξετάσεις ελληνομάθειας, πήραν την ιθαγένεια και κατάφεραν να έχουν την τιμή να μιλάνε και να γράφουν ελληνικά. Δεν είναι πολλά, άλλωστε δεν είναι όλα άξια γι’ αυτήν την ιδιαίτερη τιμή.
Αρχικά, πήραν το χρίσμα της ελληνοποίησης κατά κύριο λόγο αθλητικά παιχνίδια, μιας και δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος, αφού αποτελούνται κυρίως από μενού, με λίγο και επαναλαμβανόμενο κείμενο. Με μπροστάρησα την Sony, μιας η Ελλάδα, ας μην κρυβόμαστε, είναι Πλεϋστεϊσονομάνα, δειλά δειλά από τα PS1, PS2 και πιο ενεργά στα PS3 και PS4 αρχίσαμε να ακούμε την χιλιοτραγουδισμένη και ταλαιπωρημένη γλώσσα μας στα βιντεοπαιχνίδια.
Πλήρης μεταγλώττιση
Kick off World (1998, Playstation)
Ξεκινάμε δυναμικά και παίρνουμε στα σοβαρά την ελληνική μεταγλώττιση παιχνιδιών με τον Μητσικωστα! Ιστορική μέρα για τα ελληνικά παιχνίδια ποδοσφαίρου όταν αποφάσισαν να μην πάρουν κάποιον γνωστό αθλητικό παρουσιαστή, αλλά κάποιον που να τους μιμείται όλους. Φάτσα ο Μητσικώστας και στο εξώφυλλο με συνοδεία κειμένου φτιαγμένου σε Office 1997. Έχει γέλιο, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι μια ημιερασιτεχνική προσπάθεια μιας και ο ήχος είναι κακός και έχει αρκετές διακοπές, αλλά όπως και να το κάνουμε αυτό το κάνει πιο καλτιά!
FIFA 2000 (1999, Playstation)
Και συνεχίζουμε με τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια στο πρώτο Πλέυστεϊσιον, με το πιο δημοφιλές και αγαπητό (τότε) FIFA. Εδώ έχουμε γνωστούς αθλητικούς δημοσιογράφους να κάνουν την περιγραφή (Θαναηλάκης, Σωτηρακόπουλος, Δάρρας) αλλά και πάλι από την στιγμή που έπρεπε να διαβάσουν τις προτάσεις όπως ακριβώς μεταφράστηκαν (και δεν προσαρμόστηκαν) στα ελληνικά, έχουμε κάποια αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Όλη η Α’ Εθνική κατηγορία βρίσκεται στο παιχνίδι (μέχρι και την Παναχαϊκή έχει, τόσο παλιό) με τα μενού στα ελληνικά και γενικά μια προσεγμένη μετάφραση για τα δεδομένα της εποχής και της Ελλάδας. Και κάποια επόμενα παιχνίδια FIFA κυκλοφόρησαν στα ελληνικά, αλλά μετά η EA αφού μας είχε δεδομένους δεν ξανασχολήθηκε. Αλλά καλά να πάθουμε, αφού βγάλαμε μέχρι και τραγούδι για το Pro, που με το ζόρι είχε 3 ελληνικές ομάδες και για το καημένο το FIFA τίποτα, τσιμουδιά, ούτε μαντινάδα.
Ghosthunter (2003, Playstation 2)
Φεύγουμε από τα αθλητικά παιχνίδια και πάμε να αναλάβουμε δράση με ένα παιχνίδι που αν το θυμούνται οι δημιουργοί του θα ’ναι θαύμα. Το Ghosthunter ήρθε το 2003 αλλά κανείς δεν το πήρε χαμπάρι, γιατί είναι διακριτικό και δεν θέλει να ενοχλεί και να τραβάει τα φώτα της προσοχής πάνω του. Τώρα με ποιο σκεπτικό η Sony αποφάσισε να μεταγλωττίσει το συγκεκριμένο “ανύπαρκτο” παίγνιο και όχι κάποιο Jak & Daxter δεν γιγνώσκω, αλλά θα είχαν τους λόγους τους οι άνθρωποι, δεν είναι τρελοί. Αλλά δεν έκαναν μια απλή μεταγλώττιση, πήραν τους γνωστούς “Φίλους για πάντα” για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Τους θυμάστε; Όχι; Ούτε εγώ. Υποτίθεται ότι ήταν ελληνικό μουσικό συγκρότημα. Μέχρι Κακά Κορίτσια φτάνει η μνήμη μου παιδιά, μετά πάμε σε Λένα Ζευγαρά. Δεν θα αναφερθώ πολύ στην ποιότητα και το αποτέλεσμα της δουλειάς γιατί δεν μ’ αρέσει να θίγω οικογένειες και φίλους. Η ηχογράφηση έγινε σε Έρικσον Τ10s, ξεχασμένο μέσα σε κουβά σφουγγαρίστρας, στο πορτ μπαγκαζ σκαραβαίου, που περνάει τα τούνελ του Μετσόβου. Η ηθοποιία δεν είναι κακή (δεδομένου του ότι δεν έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες ηθοποιούς) αλλά αρκετά χαβαλετζίδικη και ευχάριστη. Τώρα για μεταφρασμένες επιλογές όπως “Σώσιμο παιχνιδιού” αντί για αποθήκευση δεν έχω κάτι να σχολιάσω, θα κριθείτε στην επόμενη ζωή.
Athens 2004 (2004, Playstation 2)
Στο έβδομο ουρανό αδέρφια το 2004, που ήρθαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο σπίτι τους, το πατρικό και ζήτησαν για κληρονομιά την μισή περιουσία της χώρας και τι ωραία που περνάμε από τότε. Ναι, το επίσημο παιχνίδι των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004 μεταφράστηκε πλήρως στα ελληνικά. Όλο το μενού, οι σχολιασμοί (από Καρπετόπουλο και Κάραλη) είναι στα ελληνικά της εποχής, μιας και απ’ ότι φαίνεται το 2004 δεν λέγαμε κάνω πάρτι αλλά κάνω εορτασμό (σύμφωνα με το μενού του παιχνιδιού, όπου έτσι μετέφρασαν το multiplayer). Είναι ίσως το καλύτερο παιχνίδι Ολυμπιακών Αγώνων μιας και μετά ήρθαν ο Mario με τον Sonic να καταστρέψουν το ολυμπιακό ιδεώδες, καθώς βλέπουμε τον Bowser να κάνει ρυθμική γυμναστική (κάπου έλεος ε; τρίζουν τα κόκκαλα του Μελαγκόμα).
Buzz Παγκόσμιο Κουίζ (2009, Playstation 3)
Τα πάρτι games (συγγνώμη, παιχνίδια εορτασμού εννοούσα) είναι μια καλή ευκαιρία να προσεγγίσεις το ελληνικό game agnostic κοινό σκέφτηκε η Sony και μετέφρασε πλήρως το Buzz. Έχουμε να κάνουμε με ένα τηλεπαιχνίδι γνώσεων όπου η ελληνική οικογένεια μπορεί να μαλλιοτραβηχτεί και να διαπομπευθεί από την άνεση του καναπέ της χωρίς να προβληθεί σε κανάλι εθνικής εμβέλειας. Καλή ιδέα, σωστά υλοποιημένη και προσεγμένη. Εντάξει, οι ερωτήσεις ήταν πολλές φορές εντελώς άσχετες με την ελληνική πραγματικότητα, μιας και εδώ έχουμε και πάλι αυτούσια μετάφραση και όχι προσαρμογή, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν ένα ευχάριστο και διασκεδαστικό οικογενειακό παιχνίδι, Ακόμα περιμένω το ελληνικό Singstar Sony...
God of War Ascension (2013, Playstation 3)
Ω ναι, αυτό περιμέναμε τόσα χρόνια, ένα παιχνίδι αυτού του βεληνεκούς και επιπέδου να γίνει ελληνικό και με την βούλα (και με την Μαρία, την Ντίνα δεν έχουμε θέμα)! Ακούσαμε πρώτη φορά να μιλάει ελληνικά ο Κράτος και τσουτσουριάσαμε απ’ την συγκίνηση. Είναι το πρώτο GOW που μεταγλωττίστηκε στην μητρική γλώσσα του πρωταγωνιστή, σε ένα γενικά μέτριο - αλλά όχι κακό - μάλλον μια απ’ τα ίδια - Ascension. Πολύ καλή δουλειά σε ποιότητα, αν και ήθελε την προσαρμογή του και αυτό. “Έδωσα έναν αιματοβαμμένο όρκο” καλά Κράτε, μην χτυπιέσαι παλικάρι μου, δεν παίζεις Σοφοκλή στην Επίδαυρο.
Sly Cooper: Thieves in Time (2013, Playstation 3)
Τα παιχνίδια που απευθύνονται σε παιδιά θα έπρεπε να είναι τα πρώτα που μεταγλωττίζουν οι ελληνικές εταιρείες διανομής, αλλά ας όψεται η “επιχειρηματική” μας κουλτούρα. Όπως αναφέρθηκε στο αντίστοιχο review του 2013 (από έναν πανέμορφο και πανέξυπνο συντάκτη) “Η πλήρης μετάφραση και μεταγλώττιση του παιχνιδιού στα ελληνικά είναι άριστη και δεν ξενίζει καθόλου. Σ' αυτό βοηθάει το ότι πρόκειται για καρτουνίστικο παιχνίδι και ως Έλληνες έχουμε συνηθίσει να μεταγλωττίζονται συνήθως κινούμενα σχέδια, οπότε όλα ακούγονται φυσικά. Οι φωνές ταιριάζουν στους χαρακτήρες και θυμίζουν πολύ τις αγγλικές.“ Ευτυχώς να λέμε που δεν μεταφράστηκε και ο τίτλος (Σλάι Κούπερ Κλέφτες στον Χρόνο - ίου) και κρατήσαμε τον αγγλικό.
Σημαντικές αναφορές
Gran Turismo Sport (2017, Playstation 4)
God of War (2018, Playstation 4)
MediEvil (2019 Playstation 4)
Death Stranding (2019, Playstation 4)
The Last of Us Part II (2020, Playstation 4)
Sackboy: Η μεγάλη περιπέτεια (2020, Playstation 4, Playstation 5)
Ελληνικοί υπότιτλοι και μενού
Εδώ έχουμε παιχνίδια που ακολούθησαν την μέση οδό, που για πολλούς είναι η ιδανική για την πιστότητα του παιχνιδιού αλλά και η λιγότερο κοστοβόρα για τις εταιρείες. Ελληνικά μενού και υπότιτλοι, σε συνδυασμό με τις αυθεντικές φωνές στα αγγλικά, σαν να βλέπουμε ταινία. Βέβαια δεν είναι όλα ρόδινα μιας και εκεί που βλέπαμε ταινία και αλληθωρίζαμε για να διαβάσουμε το κείμενο και να μην χάσουμε την δράση, φανταστείτε να έχουμε να χειριστούμε χαρακτήρα, να αποφεύγουμε σφαίρες και να διαβάζουμε υπότιτλο. Ναι, βάλτε μας να σκάψουμε κιόλας!
Killzone (2004, Playstation 2)
Καλά κανείς δεν θυμάται ότι το πρώτο Killzone ήταν υποτιτλισμένο στα ελληνικά; Μήπως επειδή δεν το αγόρασε ψυχή; Παιχνίδι πρώτου προσώπου και θα πρέπει να έχουμε τα μάτια του ιγκουάνα για να διαβάσουμε τους υπότιτλους, τις οδηγίες και να έχουμε τον νου μας μην μας γαζώσουν οι Χελγκαστ. Καλή προσπάθεια και ποιοτική η μετάφραση.
Uncharted 3: Η εξαπάτηση του Drake (2011, Playstation 3)
Ε δεν το λέγατε Αχαρτογράφητος Τρία η Εξαπάτηση του Ντρέικ να τελειώνουμε, τι μισές δουλειές είναι αυτές! Ένα παράδειγμα παιχνιδιού που λόγω μεγάλου σεναρίου θα είχε μεγαλύτερο κόστος να μεταγλωττιστεί πλήρως και ποιοτικά. Επίσης αρκετά δύσκολο να αντικατασταθεί η χαρακτηριστική φωνή του Nolan North ως Drake, χωρίς γκρίνια από τους purists. Παιδιά, αν δεν μας αρέσει η μεταγλώττιση το γυρνάμε στα αγγλικά και καθαρίζουμε. Το να γκρινιάζουμε online ότι είναι χάλια οι φωνές και δεν μας αρέσουν, δεν βοηθάει. Υπάρχουν πολλοί gamers που δεν γνωρίζουν αγγλικά και γι’ αυτούς η μετάφραση/μεταγλώττιση είναι ο μόνος τρόπος να απολαύσουν 100% ένα παιχνίδι. Οκ;
Σημαντικές αναφορές
The Last of Us (2013, Playstation 3)
Uncharted 4: Το Τέλος ενός Κλέφτη και Αναζητώντας τον Χαμένο Θρύλο (2016, Playstation 4)
Marvel’s Spiderman (2018, Playstation 4)
Days Gone (2019, Playstation 4)
Ghost of Tsushima (2020, Playstation 4)
Ratchet & Clank Rift Apart (2021, Playstation 5)
Balan Wonderworld (2021, Switch, Xbox Series X/S, Playstation 5, Xbox One, Playstation 4)
Χαμένες ευκαιρίες
Παιχνίδια Mario (και γενικά παιχνίδια της Nintendo)
Πραγματικά, πόσο κείμενο έχει ένα παιχνίδι Mario; Εκτός των μενού και ένα Here we go, δεν νομίζω ότι θα κόστιζε πολύ να μπει η ελληνική γλώσσα στις επιλογές του δημοφιλέστερου χαρακτήρα βιντεοπαιχνιδιών στον κόσμο. Δεν αναφέρομαι καν σε Pokemon που θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο εμπορικό πάταγο στην εγχώρια αγορά αν ήταν μεταφρασμένα. Αυτοί χάνουν…
Assassin’s Creed Odyssey
Ubi, άντε και @##%$#@ κούκλα μου.
Κάθε παιχνίδι που πωλείται στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικά, τουλάχιστον υποτιτλισμένο. Υπάρχει αγοραστική δύναμη στην χώρα και μάλιστα μεγαλύτερη από πολλές ευρωπαϊκές που τα τελευταία χρόνια βλέπουν μεταφράσεις σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια. Εδώ η νομοθεσία καλύπτει τις εταιρείες, μιας και τις υποχρεώνει μόνο να έχουν ελληνικές οδηγίες στο κουτί. Γι’ αυτό και πολλές φθηνιάρικες λύσεις, όπως να προσθέτουν μια φωτοτυπία στο κουτί και να κολλούν ένα αυτοκόλλητο της αντιπροσωπείας στην φάτσα ήταν αρκετό γι’ αυτούς.
Με λέξεις όπως φόρτωση, σώσιμο κλπ ίσως μας ξενίζει η ελληνική γλώσσα στα βιντεοπαιχνίδια γιατί έχουμε μάθει τις αντίστοιχες αγγλικές ορολογίες και τα ελληνικά, γενικά στην τεχνολογία, μας φαίνονται ξένα. Αλλά όταν τις μεταφράσεις τις κάνουν επαγγελματίες που ουδεμία σχέση έχουν με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια τότε θα έχουμε αντίστοιχα αποτελέσματα. Γιατί δεν αρκεί η μετάφραση ε! Θέλει και προσαρμογή στην κάθε γλώσσα.
Επίσης το κακό με την ελληνική μεταγλώττιση και γενικά με τους Έλληνες ηθοποιούς φωνής είναι ότι σχεδόν παντού (ταινίες, κινούμενα σχέδια κλπ) είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Ακούμε την φωνή π.χ. του Ατρέα και μας θυμίζει την φωνή του Χαχανούλη και του Ποπάυ και του Σρεκ και του Καπαμαρού κλπ κλπ. Δεν μπορεί να μην έχουμε ταλαντούχους νέους Έλληνες ηθοποιούς που να μην έχουν συμμετάσχει παντού.
Δεν είναι κακό να συμμετέχουν έμπειροι ηθοποιοί, αλλά τουλάχιστον να μπορούν να προσαρμόσουν την φωνή στον εκάστοτε χαρακτήρα, γιατί αν μου θυμίζουν μια παλαιότερη δουλειά τους τότε κάτι δεν κάνουν καλά.
Ας ελπίσουμε να συνεχιστούν οι προσπάθειες αυτές, με παιχνίδια στα ελληνικά και όχι μόνο από μεμονωμένες εταιρείες αλλά και τις υπόλοιπες που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά, αν θέλουν το ελληνικό κοινό να τις αγκαλιάσει και να τους δώσει τον, πολύ βασικό, μισθό του.
Νόμιζα ότι φταίω εγώ. Ότι μεγάλωσα και
άλλαξαν τα ενδιαφέροντα μου, ότι μίκρυνε
ο ελεύθερος χρόνος μου και πλέον δεν
μπορώ να τον αφιερώνω στα παιχνίδια.
Πως τα βαρέθηκα και με κούρασαν. Στην
προηγούμενη γενιά με το ζόρι πήρα
κονσόλα, όχι γιατί δεν υπήρχαν παιχνίδια
που ήθελα να παίξω, απλά έβρισκα όλο και
λιγότερο χρόνο να αφιερώσω σε αυτά. Πιο
πολύ πλέον διάβαζα και ενημερωνόμουν
για τα video games παρά έπαιζα. Και είπα αυτό
ήταν, τέλειωσαν για μένα, πάμε για τάβλι
και κοντσίνα στο καφενείο.
Αλλά τα video games δεν είναι απλά ένα χόμπι,
είναι τρόπος ζωής. Δεν είναι μια απόφαση
που παίρνεις όταν φτάσεις σε κάποια
ηλικία να τα σταματήσεις και το κάνεις.
Όταν έχεις μεγαλώσει με αυτά, όταν έχεις
αφιερώσει ώρες, μέρες, χρόνια από την
ζωή σου, όταν σε έχουν βοηθήσει να
ξεχαστείς και να διασκεδάσεις, όταν σου
έχουν “σταθεί” σε δύσκολες εποχές, δεν
γίνεται να πεις “πάει τώρα, μεγάλωσα
γι’ αυτά”. Δεν σ’ αφήνουν να τα αφήσεις.
Απλά πρέπει να προσαρμοστείς. Για μένα
αυτή η προσαρμογή ήρθε με το Switch.
Δεν έφταιγα μόνο εγώ τελικά (όλες έτσι
θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε). Ναι
και εγώ μεγάλωσα και πλέον δεν μπορούσα
να αφιερώνω τόσο χρόνο όσο πριν μια
δεκαετία, αλλά πλέον μάλλον θέλω να μην
σπαταλάω το χρόνο σε κάτι ανούσιο. Όχι,
δεν είναι το gaming ανούσιο στον πυρήνα
του, αλλά για να φτάσω στον πυρήνα έπρεπε
να φάω στην μάπα όλη την προετοιμασία
και την σύγχρονη ρουτίνα του gaming. Θέλω
απλά να παίξω, χωρίς την διαδικασία που
χρειάζεται μέχρι να φτάσω εκεί. Να πάρω
την απόφαση να ανοίξω την τηλεόραση, να
βάλω μπρος την κονσόλα και να καθίσω
στον καναπέ να περιμένω να γίνει το
update της κονσόλας, το install και το update του
παιχνιδιού και να αφιερώσω τις επόμενες
ώρες σε ένα παιχνίδι μου φαίνεται πλέον
σαν απόφαση ζωής. Πρέπει να βρω χρόνο,
να μην έχω δουλειά ή υποχρεώσεις που θα
μου διακόψουν την διασκέδαση και την
αφοσίωση (immersion θαρρώ το λένε). Αλλά αυτή
η προγραμματισμένη διασκέδαση από
κάποιο σημείο και μετά γίνεται αγγαρεία.
Είχα μισή ωρίτσα μπροστά μου μέχρι να
φύγω για την δουλειά και ήθελα να παίξω,
αλλά σκεφτόμουν ότι η διαδικασία θα μου
φάει ένα δεκάλεπτο, οπότε προτιμούσα
να διαβάσω ένα κεφάλαιο ενός βιβλίου
απ’ το να ανοίξω την κονσόλα. Και αυτό
έγινε πια μόνιμο. Είχα να ανοίξω την
κονσόλα μήνες. Και μου έλειπε, πραγματικά.
Ήθελα να βυθιστώ σε έναν κόσμο και να
παρασυρθώ από ένα παιχνίδι μέχρι τα
δάχτυλα να κάνουν τα πάντα μηχανικά,
από μόνα τους, να μην σκέφτομαι τις
κινήσεις, να μην κοιτάω το χειριστήριο,
να είμαι “μέσα” στο παιχνίδι. Ξανά,
όπως παλιά.
Και εκεί που πιστεύεις πως όλα τέλειωσαν,
το gaming σου κλείνει το μάτι και σε προσκαλεί
να συνεχίσεις, γιατί υπάρχει τρόπος,
υπάρχει αυτό που ζητάς, δεν είναι
ανέφικτο. Πήρα το Switch και ήταν σαν να
έγινε προέκταση των χεριών μου. Τώρα
πια απλά πατάω το stand by και όποτε θέλω
είτε σε 3 λεπτά είτε σε 3 μέρες μπορώ να
συνεχίσω το παιχνίδι από εκεί που το
άφησα. Δεν χρειάζεται να το σκεφτώ, να
το προγραμματίσω, να το πάρω απόφαση.
Όλα γίνονται από μόνα τους. Πάω τουαλέτα
και το παίρνω μαζί μου (τα πλένω τα χέρια
καλέ, έλεος). Πάω για καφέ και είναι μαζί
μου (σε άνθρωπο δεν μιλάω, απλά κουνάω
το κεφάλι συγκαταβατικά και πετάω ανά
3 λεπτά εναλλάξ “ωραίος”, “έτσι είναι”,
“ν’ αγιάσει το στόμα σου”, “τι λες ρε
φίλε”. Έχω διάλειμμα από την δουλειά,
προλαβαίνω ένα dungeon στο Zelda. Έχει παύση
η ταινία τσάαακ βγαίνει από την αναμονή
το Switch ώστε να βατέψει ο Geralt την Triss. Λίγο
πριν τον γλυκοπάρω (τον ύπνο πάντα) ας
μαζέψω ένα (ή δέκα) φεγγάρια στο Super Mario
Odyssey. Και εκεί που ο χρόνος παιχνιδιού
είχε πέσει σε μονοψήφια νούμερα ανά
μήνα, τώρα παίζω περισσότερο από ποτέ.
Ευλογία και κατάρα μαζί.
Ναι σίγουρα αυτό το feature της αναμονής
υπάρχει εδώ και χρόνια. ακόμα και τα DS
και PSP είχαν αντίστοιχες λειτουργίες,
αλλά τα παιχνίδια για εκείνες τις φορητές
κονσόλες ήταν ακριβώς αυτό, παιχνίδια
για φορητές κονσόλες, δηλαδή μικρές
πιστές για ολιγόχρονο, διαλειμματικό
gaming, σε νεκρούς χρόνους. Εδώ μιλάμε για
παιχνίδια που θέλουν χρόνο και κόπο για
να τα ολοκληρώσεις. Φυσικά δεν τις
ακυρώνω ως μικρές και παιδικές
κονσόλες, για την εποχή τους οι φορητές
εκείνες συσκευές μπορεί να ήταν η
“προσαρμογή” του εκάστοτε αζαζέλ.
Και οι επιτραπέζιες κονσόλες έχουν
αναμονή εδώ και χρόνια και μπορείς να
συνεχίσεις όποτε θες το παιχνίδι χωρίς
να απενεργοποιήσεις τα πάντα, αλλά πείτε
μου ποιος εμπιστεύεται στην Ελλάδα να
αφήσει για ώρες ή και μέρες ανοιχτή την
κονσόλα του σε κατάσταση αναμονής. Δεν
ξέρω για εσάς αλλά εδώ που μένω το ρεύμα
έχει την δική του βούληση και δεν μας
ρωτάει πότε θα πάει διακοπές. Δεν είναι
λίγες οι φορές που έχασα πρόοδο σε
παιχνίδι από διακοπή ρεύματος, για να
μην μετρήσω τα δύο PS3 που μου πήρε η ΔΕΗ
πάνω στο άνθος της ηλικίας τους. Συν το
γεγονός ότι είναι πάντα εκεί, κάτω από
την τηλεόραση. Μόνιμα σε ένα μέρος, χωρίς
την ευκολία της εύκολης πρόσβασης.
Στο Witcher 3 στο PS4 αφιέρωσα περίπου 20 ώρες
σε διάστημα ενός έτους, στο Witcher 3 στο
Switch έχω 60 ώρες και ακόμα δεν λέω να το
παρατήσω. Στο Vampyr αφιέρωσα περίπου 3
ώρες στο PS4, μου άρεσε απλά προτιμούσα
κάτι άλλο όταν άνοιγα την κονσόλα. Στο
Vampyr στο Switch αφιέρωσα 25 ώρες για να
ολοκληρώσω το story. Δεν μετράω καν ώρες
σε άλλα παιχνίδια όπως Animal Crossing και
Zelda BotW γιατί θα με κλείσουν μέσα για
εθισμό. Και όλα αυτά χωρίς να καταλαβαίνω
πως περνάει η ώρα και πόσες ώρες αφιερώνω.
Γιατί δεν ήταν πάντα συνεχόμενες. Ήταν
σε νεκρό χρόνο, αυτόν τον χρόνο που θα
αφιέρωνα στο να κάνω ατελείωτο scrolling
στα social media ή να διαβάσω τελειωμένες
ειδήσεις για το κατά πόσο ο σκαντζόχοιρος
της Βαϊμάρης έχει δυσανεξία την λακτόζη
και “Δείτε πως είναι σήμερα το Χρυσάνθεμο
από το Κωνσταντίνου και Ελένης”.
Κάποτε νόμιζα ότι το φορητό gaming είναι
γι’ αυτούς που περνούν πολύ χρόνο εκτός
σπιτιού ή για παιδιά, τώρα βλέπω τον
εαυτό μου να μαγνητίζεται από τα φορητά
για την απλότητα της χρήσης και την
ευκολία που θυμίζουν μια άλλη εποχή,
που απλά άνοιγα tv και κονσόλα έβαζα
κασέτα ή δισκάκι και έπαιζα. Απλά...
Πέντε παιχνίδια που όλοι λατρεύουν. Πέντε παιχνίδια που έχουν στην καρδιά τους. Πέντε παιχνίδια που κέρδισαν αμέτρητα βραβεία. Πέντε παιχνίδια που αποδεικνύουν ότι τα video games είναι τέχνη. Πέντε παιχνίδια που δεν θέλω ούτε να βλέπω!
Bioshock
Ω ναι, αυτό το ιερό τέρας των video games με την υπέροχη δυστοπική ιστορία των ανατροπών και των αλληγορικών μηνυμάτων που είναι καθρέπτης του καπιταλισμού και του σύγχρονου τρόπου σκέψης και ζωής. Πόση δηθενιά χωράει σε ένα παιχνίδι; (3 GB δηθενιάς λέει το δισκάκι) Και τι συμβολίζουν οι Daddys και τι οι Little Sisters και γιατί ο ιδρυτής της πόλης την ονόμασε έτσι και επέλεξε να είναι μαλάκας και γιατί και γιατί και γιατί. Γιατί είχαν γαμηθεί στα LSD οι δημιουργοί και κάποιον τον έπιασαν τα υπαρξιακά του γι’ αυτό.
“Δεν καταλαβαίνεις azazel ότι συμβολίζει την παρακμή του δυτικού τρόπου ζωής, την παρουσία του φασισμού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και την απολυταρχική αντιμετώπιση των αναγκών της ομογενοποιημένης κοινωνίας”. Και όλα αυτά τα λέει το Bioshock;
Αν θες να γίνεις Όργουελ πρέπει να προσπαθήσεις πολύ καμάριμ. Με υποθαλάσσιες/εναέριες πόλεις και ατάκες από βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι σόρρυ αλλά το καλύτερο που μπορείς να γίνεις είναι bio στο insta 12χρονου που δεν ξέρει καν την προέλευση της ατάκας.
No Gods. No Kings. Only Pretentiousness…
and Daddy issues
και μιλώντας για daddy issues
The Last of Us
Αν αφαιρέσουμε από το Uncharted το χρώμα, το μέτριο shooting και την διασκέδαση θα πάρουμε το Last of Us. Ένα σκοτεινό, δυστοπικό, corridor shooter που θα μας κάνει να κλάψουμε με μαύρο δάκρυ μέσα από τις “επιλογές” μας και από τις οσκαρικές ερμηνείες. Και gameplay τόσο linear που κάνει τα Uncharted να μοιάζουν με GTA.
Μπλα μπλα ο κόσμος καταστράφηκε μπλα μπλα μπλα αυτός έχασε την κόρη του μπλα μπλα μπλα αυτή είναι η τσόουζεν ουάν μπλα μπλα δεν τα πάνε καλά μπλα μπλα αλλά τελικά θα αναγκαστούν να συνεργαστούν μπλα μπλα κάποιος θα τους προδώσει μπλα μπλα τελικά θα τα καταφέρουν. Φτάνει καλοί μου τόση κλισαδούρα, έλεος με τους drama queens. Αν δεν λυπάστε εμένα, λυπηθείτε το Legacy of Kain που έκανε όλα τα παραπάνω αλλά με καλύτερο gameplay, story, voice acting και μάλιστα χωρίς διθυράμβους και τυμπανοκρουσίες. Λίγος σεβασμός.
Hellblade
Από τους καταστροφείς του Devil May Cry μετά τα μέτρια Heavenly Sword και Enslaved ήρθε ένα άλλο παιχνίδι που ασχολείται με ζητήματα ψυχικής υγείας και καθόλου με gameplay! Όπως σχεδόν όλα τα παιχνίδια τους. Είναι όμορφο; Ω, ναι! Περνάει μηνύματα; Ίσως, δεν ξέρω, ήταν τόσο βαρετό που βούρκωσαν τα μάτια μου από το χασμουρητό και δεν διέκρινα τα μηνύματα καλά στην οθόνη. Λογικά για να έχυναν ποτάμια οι reviewers και οι gamers με την πάρτι του θα είχε βαθιά μηνύματα που το επιφανειακό μυαλό μου δεν έπιασε καθώς προχωρούσα με τα σύγχρονα tank controls στους στενούς, σκοτεινούς διαδρόμους του παιχνιδιού για να λύσω κάποιον υποτυπώδη “γρίφο” και να φάω αμάσητα τα κοντινά στην μάπα της πρωταγωνίστριας σε κάθε στροφή. Αλλά ξέρω, ξέρω δεν χρειάζεται να είναι καλό παιχνίδι αρκεί να περνάει μηνύματα. Δεν μου γαμιέσαι ρε Ταμίμ.
Skyrim
Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα βαριέμαι. Το επίτευγμα αυτού του παιγνίου ποιο είναι; Ότι έχει κυκλοφορήσει σε ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει (μόνο στο Jaguar δεν έχει γίνει port) ή ο μεγάλος κόσμος που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον εξερεύνησης μετά το πρώτο μισάωρο; Έχει NPCs που είναι απλά ηλίθιοι (ας μην ξεχνάμε ότι κυκλοφόρησε μόλις μια χρονιά πριν το GTA V που έχει καλύτερη ΑΙ και πιο ενδιαφέρον open world). Δημιούργησε μόδες που έδωσαν νέο νόημα στην λέξη cringe (arrow to the knee, Fus Ro Dah) και είχε τόσα bugs που ούτε με συνεργείο απεντόμωσης δεν το καθάριζες. Η ιστορία; Η ποια; Σόρρυ είχε και στορυ το παιχνιδάκι; Γιατί το πέρασα για asset demo της Unreal 3. Γιατί το gameplay; Καλά δεν το συζητάμε, άλματα μπροστά το παιχνίδι, μιλάμε έτη φωτός μπροστά από το Oblivion που είναι ακριβώς το ίδιο. Γιατί ο τεράστιος κόσμος που μπορείς να εξερευνήσεις; Και πες ότι τον εξερεύνησες, και; Πέρασες καλά δηλαδή ανεβαίνοντας χιονισμένες βουνοκορφές και κολυμπώντας τα βρωμόνερα της λίμνης Fujnorkejonk απλά για να κάνεις την επόμενη αποστολή που θα είχε ακριβώς το ίδιο νόημα αν την έβαζαν δίπλα από τον NPC που σου την ανέθεσε; Αλλά ας δώσουμε λίγο παραπάνω χρόνο παιχνιδιού κάνοντας copy paste το ίδιο ακριβώς δάσος ώστε να μας θαυμάσουν για τον τεράστιο και άδειο κόσμο που φτιάξαμε. Γαμώ την Bugthesda μου γαμώ.
Dark Souls
Ωχ Χριστέ μου, απέλθε απ’εμού το ποτήριον τούτο. Αν μισείς τον εαυτό σου οκ, να το δεχθώ. Αλλά η ζωή είναι ωραία (τις περισσότερες φορές, αν εξαιρέσεις την πανδημία, τις φυσικές καταστροφές, την οικονομική κρίση και την ανεργία, όλα τ’ άλλα πάνε καλά).
Ιστορία δεν έχει (nerd mode on “έχει lore αν σε ενδιαφέρει και το ψάξεις και διαβάσεις fanfic από καμένους στο tumblr και στο reddit και θα το καταλάβεις όταν θα τρέχεις να κρυφτείς από το τέρας που σου ρίχνει 15 level και σου βιάζει το vitality μόνο με την παρουσία του στην οθόνη”)
Φώτα δεν έχει, κάποιος έριξε τον γενικό (nerd mode on “αυτό δημιουργεί καλύτερη ατμόσφαιρα το να προχωράς στα σκοτάδια και να μην βλέπεις τα χάλια του παιχνιδιού και να πετάγονται σαν πέη οι εχθροί και με μία επίθεση να κατεβάζουν την μπάρα υγείας που δεν έχει λόγο ύπαρξης τις περισσότερες φορές μιας και θα μπορούσε πολύ εύκολα να αντικατασταθεί από 2 κουτάκια-ένα για κάθε χτύπημα που αντέχει ο πρωταγωνιστής που τις τρώει ακόμα και από λιπόσαρκο πόνυ).
Είναι παλούκι χωρίς λόγο (nerd mode on “αν έχεις υπομονή και είσαι παίχτης με στρατηγική και επίσης δεν έχεις δουλειά/σπουδές και παιδιά και σκυλιά και χρυσόψαρα και δεν σε ενδιαφέρει η σίτιση σου και η ατομική σου υγιεινή τότε μπορείς να τα καταφέρεις μετά από εξάσκηση ετών).
Έχει δημιουργήσει δική του κατηγορία παιχνιδιών Soulslike, όπως λέμε τα παιχνίδια που χωρίς λόγο έγιναν παλούκια για ανθρώπους που ο μαζοχισμός είναι γραμμένος με πυρακτωμένα γράμματα στον κώλο τους που τον έχει κάνει σουρωτήρι το παιχνίδι. Αν θες λοιπόν το κουμπί του dodge να χάσει το σύμβολό του και να αντικατασταθεί από το δαχτυλικό αποτύπωμα του αντίχειρά σου, να η ευκαιρία. Ναι καλέ θα χρησιμοποιείς και τους μοχλούς και το κουμπί που ανανεώνει την ενέργεια σου. Τι; Θες να επιτίθεσαι κιόλας; Σαν πολλά δεν μας τα λες;
Bonus overrated console
Dreamcast
Μας πρήξατε κάθε χρόνο με το μνημόσυνο του Dreamcast - 9/9/99
Ήταν καλή η κονσόλα; Ναι
Είχε παιχνιδάρες; Ναι
Ήταν μπροστά για την εποχή της; Ναι
Ήταν φθηνή; Ναι
Τότε γιατί απέτυχε; Γιατί οι gamers είχαν φάει τόσο σκατό από την Sega στα 90’s και δεν είχαν σκοπό να την ξαναπατήσουν. Αν είναι να θρηνήσετε για κάποια κονσόλα της Sega καν’τε το για το Saturn που δεν είχε καμία ουσιαστική στήριξη από την Sega και όχι μόνο αυτό αλλά η ίδια η εταιρεία ανταγωνίζονταν την κονσόλα με το 32Χ. Άιντε…
Παρατηρείτε φυσικά ένα pattern. Όλα τα παιχνίδια είναι σκοτεινά (δείχνουν πιο ψαγμένα έτσι), οι πρωταγωνιστές τους είναι βασανισμένες ψυχές (πιάνει το δακρύβρεχτο σενάριο του Βασιλάκη Καΐλα) και σε όλα ο κόσμος είναι κατεστραμμένος ή οδεύει προς την καταστροφή ή είναι χάλια μαύρα τέλος πάντων (γιατί είναι καθρέπτης της πραγματικότητας) και μας πιάνουν τα ζουμιά με το πόσο παρήκμασε η ζωή στον τρίτο τον πλανήτη. Έλεος!
Ουφ, ξαλάφρωσα! Βρίστε ελεύθερα που προσέβαλα το αγαπημένο σας παιχνίδι, έπρεπε να τα πω κάπου. Κάθε φορά που βλέπω τοπ 10 καλύτερων παιχνιδιών και είναι κάποιο από αυτά μέσα με πιάνει κρίση και άμα με πιάσει δεν μπορεί ένας ολόκληρος Miyamoto να με κρατήσει.
