Πέντε παιχνίδια που όλοι λατρεύουν. Πέντε παιχνίδια που έχουν στην καρδιά τους. Πέντε παιχνίδια που κέρδισαν αμέτρητα βραβεία. Πέντε παιχνίδια που αποδεικνύουν ότι τα video games είναι τέχνη. Πέντε παιχνίδια που δεν θέλω ούτε να βλέπω!
Bioshock 
Ω ναι, αυτό το ιερό τέρας των video games με την υπέροχη δυστοπική ιστορία των ανατροπών και των αλληγορικών μηνυμάτων που είναι καθρέπτης του καπιταλισμού και του σύγχρονου τρόπου σκέψης και ζωής. Πόση δηθενιά χωράει σε ένα παιχνίδι; (3 GB δηθενιάς λέει το δισκάκι) Και τι συμβολίζουν οι Daddys και τι οι Little Sisters και γιατί ο ιδρυτής της πόλης την ονόμασε έτσι και επέλεξε να είναι μαλάκας και γιατί και γιατί και γιατί. Γιατί είχαν γαμηθεί στα LSD οι δημιουργοί και κάποιον τον έπιασαν τα υπαρξιακά του γι’ αυτό.
“Δεν καταλαβαίνεις azazel ότι συμβολίζει την παρακμή του δυτικού τρόπου ζωής, την παρουσία του φασισμού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και την απολυταρχική αντιμετώπιση των αναγκών της ομογενοποιημένης κοινωνίας”. Και όλα αυτά τα λέει το Bioshock;
Αν θες να γίνεις Όργουελ πρέπει να προσπαθήσεις πολύ καμάριμ. Με υποθαλάσσιες/εναέριες πόλεις και ατάκες από βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι σόρρυ αλλά το καλύτερο που μπορείς να γίνεις είναι bio στο insta 12χρονου που δεν ξέρει καν την προέλευση της ατάκας.
No Gods. No Kings. Only Pretentiousness…
and Daddy issues
και μιλώντας για daddy issues
The Last of Us 
Αν αφαιρέσουμε από το Uncharted το χρώμα, το μέτριο shooting και την διασκέδαση θα πάρουμε το Last of Us. Ένα σκοτεινό, δυστοπικό, corridor shooter που θα μας κάνει να κλάψουμε με μαύρο δάκρυ μέσα από τις “επιλογές” μας και από τις οσκαρικές ερμηνείες. Και gameplay τόσο linear που κάνει τα Uncharted να μοιάζουν με GTA.
Μπλα μπλα ο κόσμος καταστράφηκε μπλα μπλα μπλα αυτός έχασε την κόρη του μπλα μπλα μπλα αυτή είναι η τσόουζεν ουάν μπλα μπλα δεν τα πάνε καλά μπλα μπλα αλλά τελικά θα αναγκαστούν να συνεργαστούν μπλα μπλα κάποιος θα τους προδώσει μπλα μπλα τελικά θα τα καταφέρουν. Φτάνει καλοί μου τόση κλισαδούρα, έλεος με τους drama queens. Αν δεν λυπάστε εμένα, λυπηθείτε το Legacy of Kain που έκανε όλα τα παραπάνω αλλά με καλύτερο gameplay, story, voice acting και μάλιστα χωρίς διθυράμβους και τυμπανοκρουσίες. Λίγος σεβασμός.
Hellblade
Από τους καταστροφείς του Devil May Cry μετά τα μέτρια Heavenly Sword και Enslaved ήρθε ένα άλλο παιχνίδι που ασχολείται με ζητήματα ψυχικής υγείας και καθόλου με gameplay! Όπως σχεδόν όλα τα παιχνίδια τους. Είναι όμορφο; Ω, ναι! Περνάει μηνύματα; Ίσως, δεν ξέρω, ήταν τόσο βαρετό που βούρκωσαν τα μάτια μου από το χασμουρητό και δεν διέκρινα τα μηνύματα καλά στην οθόνη. Λογικά για να έχυναν ποτάμια οι reviewers και οι gamers με την πάρτι του θα είχε βαθιά μηνύματα που το επιφανειακό μυαλό μου δεν έπιασε καθώς προχωρούσα με τα σύγχρονα tank controls στους στενούς, σκοτεινούς διαδρόμους του παιχνιδιού για να λύσω κάποιον υποτυπώδη “γρίφο” και να φάω αμάσητα τα κοντινά στην μάπα της πρωταγωνίστριας σε κάθε στροφή. Αλλά ξέρω, ξέρω δεν χρειάζεται να είναι καλό παιχνίδι αρκεί να περνάει μηνύματα. Δεν μου γαμιέσαι ρε Ταμίμ.
Skyrim
Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα βαριέμαι. Το επίτευγμα αυτού του παιγνίου ποιο είναι; Ότι έχει κυκλοφορήσει σε ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει (μόνο στο Jaguar δεν έχει γίνει port) ή ο μεγάλος κόσμος που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον εξερεύνησης μετά το πρώτο μισάωρο; Έχει NPCs που είναι απλά ηλίθιοι (ας μην ξεχνάμε ότι κυκλοφόρησε μόλις μια χρονιά πριν το GTA V που έχει καλύτερη ΑΙ και πιο ενδιαφέρον open world). Δημιούργησε μόδες που έδωσαν νέο νόημα στην λέξη cringe (arrow to the knee, Fus Ro Dah) και είχε τόσα bugs που ούτε με συνεργείο απεντόμωσης δεν το καθάριζες. Η ιστορία; Η ποια; Σόρρυ είχε και στορυ το παιχνιδάκι; Γιατί το πέρασα για asset demo της Unreal 3. Γιατί το gameplay; Καλά δεν το συζητάμε, άλματα μπροστά το παιχνίδι, μιλάμε έτη φωτός μπροστά από το Oblivion που είναι ακριβώς το ίδιο. Γιατί ο τεράστιος κόσμος που μπορείς να εξερευνήσεις; Και πες ότι τον εξερεύνησες, και; Πέρασες καλά δηλαδή ανεβαίνοντας χιονισμένες βουνοκορφές και κολυμπώντας τα βρωμόνερα της λίμνης Fujnorkejonk απλά για να κάνεις την επόμενη αποστολή που θα είχε ακριβώς το ίδιο νόημα αν την έβαζαν δίπλα από τον NPC που σου την ανέθεσε; Αλλά ας δώσουμε λίγο παραπάνω χρόνο παιχνιδιού κάνοντας copy paste το ίδιο ακριβώς δάσος ώστε να μας θαυμάσουν για τον τεράστιο και άδειο κόσμο που φτιάξαμε. Γαμώ την Bugthesda μου γαμώ.
Dark Souls
Ωχ Χριστέ μου, απέλθε απ’εμού το ποτήριον τούτο. Αν μισείς τον εαυτό σου οκ, να το δεχθώ. Αλλά η ζωή είναι ωραία (τις περισσότερες φορές, αν εξαιρέσεις την πανδημία, τις φυσικές καταστροφές, την οικονομική κρίση και την ανεργία, όλα τ’ άλλα πάνε καλά).
Ιστορία δεν έχει (nerd mode on “έχει lore αν σε ενδιαφέρει και το ψάξεις και διαβάσεις fanfic από καμένους στο tumblr και στο reddit και θα το καταλάβεις όταν θα τρέχεις να κρυφτείς από το τέρας που σου ρίχνει 15 level και σου βιάζει το vitality μόνο με την παρουσία του στην οθόνη”)
Φώτα δεν έχει, κάποιος έριξε τον γενικό (nerd mode on “αυτό δημιουργεί καλύτερη ατμόσφαιρα το να προχωράς στα σκοτάδια και να μην βλέπεις τα χάλια του παιχνιδιού και να πετάγονται σαν πέη οι εχθροί και με μία επίθεση να κατεβάζουν την μπάρα υγείας που δεν έχει λόγο ύπαρξης τις περισσότερες φορές μιας και θα μπορούσε πολύ εύκολα να αντικατασταθεί από 2 κουτάκια-ένα για κάθε χτύπημα που αντέχει ο πρωταγωνιστής που τις τρώει ακόμα και από λιπόσαρκο πόνυ).
Είναι παλούκι χωρίς λόγο (nerd mode on “αν έχεις υπομονή και είσαι παίχτης με στρατηγική και επίσης δεν έχεις δουλειά/σπουδές και παιδιά και σκυλιά και χρυσόψαρα και δεν σε ενδιαφέρει η σίτιση σου και η ατομική σου υγιεινή τότε μπορείς να τα καταφέρεις μετά από εξάσκηση ετών).
Έχει δημιουργήσει δική του κατηγορία παιχνιδιών Soulslike, όπως λέμε τα παιχνίδια που χωρίς λόγο έγιναν παλούκια για ανθρώπους που ο μαζοχισμός είναι γραμμένος με πυρακτωμένα γράμματα στον κώλο τους που τον έχει κάνει σουρωτήρι το παιχνίδι. Αν θες λοιπόν το κουμπί του dodge να χάσει το σύμβολό του και να αντικατασταθεί από το δαχτυλικό αποτύπωμα του αντίχειρά σου, να η ευκαιρία. Ναι καλέ θα χρησιμοποιείς και τους μοχλούς και το κουμπί που ανανεώνει την ενέργεια σου. Τι; Θες να επιτίθεσαι κιόλας; Σαν πολλά δεν μας τα λες;
Bonus overrated console
Dreamcast
Μας πρήξατε κάθε χρόνο με το μνημόσυνο του Dreamcast - 9/9/99
Ήταν καλή η κονσόλα; Ναι
Είχε παιχνιδάρες; Ναι
Ήταν μπροστά για την εποχή της; Ναι
Ήταν φθηνή; Ναι
Τότε γιατί απέτυχε; Γιατί οι gamers είχαν φάει τόσο σκατό από την Sega στα 90’s και δεν είχαν σκοπό να την ξαναπατήσουν. Αν είναι να θρηνήσετε για κάποια κονσόλα της Sega καν’τε το για το Saturn που δεν είχε καμία ουσιαστική στήριξη από την Sega και όχι μόνο αυτό αλλά η ίδια η εταιρεία ανταγωνίζονταν την κονσόλα με το 32Χ. Άιντε…
Παρατηρείτε φυσικά ένα pattern. Όλα τα παιχνίδια είναι σκοτεινά (δείχνουν πιο ψαγμένα έτσι), οι πρωταγωνιστές τους είναι βασανισμένες ψυχές (πιάνει το δακρύβρεχτο σενάριο του Βασιλάκη Καΐλα) και σε όλα ο κόσμος είναι κατεστραμμένος ή οδεύει προς την καταστροφή ή είναι χάλια μαύρα τέλος πάντων (γιατί είναι καθρέπτης της πραγματικότητας) και μας πιάνουν τα ζουμιά με το πόσο παρήκμασε η ζωή στον τρίτο τον πλανήτη. Έλεος!
Ουφ, ξαλάφρωσα! Βρίστε ελεύθερα που προσέβαλα το αγαπημένο σας παιχνίδι, έπρεπε να τα πω κάπου. Κάθε φορά που βλέπω τοπ 10 καλύτερων παιχνιδιών και είναι κάποιο από αυτά μέσα με πιάνει κρίση και άμα με πιάσει δεν μπορεί ένας ολόκληρος Miyamoto να με κρατήσει.
