Πάει κι αυτό...

Μετά το Pixel (background κρητικό μοιρολόι), τo PlayOn (το ποιο;) και το GamePro (είναι φρέσκο, ακόμα, το χώμα που το σκεπάζει) ήρθε και η σειρά του Games να σταματήσει την κυκλοφορία του. Τώρα αν κλείσει και το PlayStation Magazine (δάγκωσε την γλώσσα σου, φτύσε τον κόρφο σου, κάνε και 3 γύρους γύρω από τον εαυτό σου και θα βρεθείς τ' ανάσκελο με το ταβάνι να γυρίζει, την γλώσσα ματωμένη και την μπλούζα μες τα σάλια) ο μόνος λόγος για να κοιτάζω τα περιοδικά στο περίπτερο θα είναι για το Science Illustrated (και καλά...). Τι γίνεται με τον ειδικό τύπο στην χώρα μας; Επιδημία; Ούτε από την γρίπη των χοίρων δεν είχαμε 80% θνησιμότητα.

Καλά για το Games δεν είναι να γράψεις εκφράσεις του τύπου “Χάθηκε ένα από τα αξιολογότερα έντυπα του χώρου” ή “Η ποιότητα του μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη” και άλλα τέτοια. Εδώ μπορείς να πεις ότι η ενημέρωση του ήταν ανάλογη του CNN (μες την παραπληροφόρηση) και ότι η ποιότητα του μπορεί να συγκριθεί με τα τραγούδια του Φοίβου, αλλά για τον νεκρό κανείς δεν λέει κακά πράγματα. Ήταν καλό, ήταν χρυσό, είχε τις χάρες όλες (δεν άφησε καμία για κανέναν άλλο). Είχε κοινό που από το 1997 που πρωτοκυκλοφόρησε το ακολουθούσε φανατικά (μέσα σε αυτούς κι εγώ), κοινό που κουράστηκε, στο δρόμο, από τις ανακρίβειες και την μεροληψία του (μέσα σε αυτούς κι εγώ) και κοινό που ποτέ δεν ασχολήθηκε μαζί του (εδώ δεν ήμουν, έχουμε και δουλειές). Έχουν περάσει από το έντυπο πολλοί αξιόλογοι συντάκτες του χώρου δίνοντας του λίγο από το κύρος τους αλλά πόσα να σου κάνει κι αυτό; Την μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής του δεν είχε πρόβλημα με τις πωλήσεις και, τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον, ούτε με την ποιότητα του. Ήταν πολύ καλή πηγή ενημέρωσης και πολλές φορές καλύτερο από τον ανταγωνισμό (πολύ παλιά, όταν υπήρχε ανταγωνισμός!). Αλλά όπως πάντα ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. Τελευταία, μετά την περίεργη άνοδο της τιμής (ακριβώς μετά την παύση της κυκλοφορίας του GamePro – τι καρμική σύμπτωση) και την μείωση της ύλης του (ποιοτικά και ποσοτικά) μόνο οι μη έχοντες πρόσβαση στο διαδίκτυο, οι μικρότερης ηλικίας gamers και οι φανατικοί του ακόλουθοι από τα παλιά, το διάβαζαν. Δεν ήταν λίγοι αλλά ούτε, όπως φαίνεται, και αρκετοί για να κρατηθεί ζωντανό. Κρίμα...

Το μόνο που μένει να δούμε είναι τι σχέδια έχουν οι συντάκτες του περιοδικού για το μέλλον τους. Θα συνεχίσουν να ασχολούνται με τον χώρο; Θα ξεκινήσουν κάτι καινούριο; Παραδείγματα, όπως των συντακτών του Gamepro και του PlayOn που ξεκίνησαν (σχετικά πρόσφατα) τα δικά τους site αφιερωμένα στα video games (www.authority.gr και www.byteme.gr αντίστοιχα) θα μπορούσαν να δώσουν ένα hint για το ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα της ομάδας του Games αλλά μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.
Όπως και να 'χει να ευχηθούμε καλή τύχη στους εργαζόμενους του περιοδικού και ό,τι καλύτερο για την συνέχεια!

Games πες χαιρετισμούς εκεί που πας και ότι αναμένουμε ανάσταση…
Α και πες στο Pixel ότι μου χρωστάει κάτι αυτοκόλλητα!

Limited - Unlimited σημειώσατε 2

Αυτό το άρθρο είναι συλλεκτικό και σε limited edition, με μια φιγούρα του συγγραφέα και μια γιγαντοαφίσα της Άννας Βίσση, δώρα μέσα στο πλαστικό-συλλεκτικό κουτί που μοιάζει με τεφροδόχο. ΜΟΝΟ ΜΕ 199,99€.



Νισάφι ladies and gentlemen (απευθύνομαι σε διεθνές κοινό αλλά δεν ξέρω πως είναι το νισάφι στην εγγλέζικη). Τα σύγχρονα παιχνίδια έχουν καταστρέψει την έννοια του συλλεκτικού. Για κάθε τριτοδεύτερο παιχνιδάκι που κυκλοφορεί μας βγάζουν και μια limited - συλλεκτική edition που μόνο limited δεν είναι μιας και διατίθενται σχεδόν τόσα κομμάτια όσα και για το απλό παιχνίδι. Και πάω εγώ, που μου αρέσει το παιχνίδι, μπορεί και ολόκληρο το franchise, να το αγοράσω σαν γνήσιος φαν (και να σκάσω και το minimum ποσό για συλλεκτική έκδοση που είναι σχεδόν 100 ευρώ) και βλέπω 5-6 κόπιες της “περιορισμένης” έκδοσης στα ράφια. Τι στο καλό την λες limited; Βάλε το un- μπροστά για να μην μπερδευόμαστε κι εμείς...


Κουκλάκια, βιβλιαράκια με artwork, αφίσες, χάρτες, δωρεάν extra χαρακτήρες–όπλα-δονητές και χίλιαδυο καλούδια μέσα σε πολλά κιλά πλαστικού που τα τιμολογούν ακόμη και Χ2 της τιμής του παιχνιδιού. Για ένα παιχνίδι του διαμετρήματος του GTA, για παράδειγμα, είναι λογικό, με τόση μεγάλη fanbase, να βγάλουν συλλεκτικές εκδόσεις (ακόμη και αν αυτές είναι λίγο γελοίες) αλλά όταν βλέπεις για ολοκαίνουρια franchise-wannabe παιχνίδια να κυκλοφορούν συλλεκτικές εκδόσεις (καλέ ποιανού είναι αυτή η φιγούρα που έχει “δώρο” μέσα στο κουτί;) τότε είναι που η έννοια του συλλεκτικού πάει για βρούβες και φέρνει πίσω κάπρι παντελόνι με ασορτί πουκάμισο και σαγιονάρα(;;;).

Έβγαλε η EIDOS το Batman Arkham Asylum σε συλλεκτική έκδοση (ας το δεχτούμε, ο Batman έχει άλλωστε star quality που λέγαν και στο Fame Story). Τι μου δίνεις καλή μου εταιρεία δώρο το μπούμερανγκ του σουπερήρωα “εντοιχισμένο” σε μια πλαστική βάση; Τι να το κάνω φίλτατοι; Να το βάλω πάνω στην βιβλιοθήκη δίπλα στην φιγούρα του Ezio να κάνουν παρέα; Ή να το ξεκολλήσω και να το πετάξω στο κεφάλι του 7χρονου γείτονα που μου ρίχνει την μπάλα στο παράθυρο (ο οποίος έχει πάρει το ίδιο);


Πολύ καλά παραδείγματα limited είναι οι εκδόσεις Kubrick για το GTA III και Vice City. Λίγα κομμάτια (3000 παγκοσμίως) και πολυπόθητα (τουλάχιστον για μένα!). Έτσι νιώθει ο φανατικός μιας σειράς ότι έχει αγοράσει κάτι πιο ξεχωριστό από τους άλλους (σαν τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το κουτί της Πανδώρας, το Duke Nukem Forever) και ότι έψαξε/έφαγε-τον-κόσμο/φίλησε-κατουρημένες-ποδιές για να το βάλει στην συλλογή του.

Γι' αυτό το post αλλού ξεκίνησα, αλλού ήθελα να πάω και αλλού κατέληξα, αλλά το συμπέρασμα μου είναι το ίδιο: κάντε το περιορισμένο - περιορισμένο και το συλλεκτικό – συλλεκτικό για να δώσετε σε κάποιον, που θέλει να πάρει κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, να νιώσει ότι πραγματικά αγοράζει κάτι ξεχωριστό και σπάνιο (όπως η καρέτα -καρέτα, η μονάχους-μονάχους, οι Duran-Duran και άλλες λέξεις που βγάζουν νόημα μόνο Χ2)!!

(για όσους δεν ήταν το '90 σε ηλικία να εκτιμήσουν την ποιοτική μουσική, αναφέρω ότι στην φωτογραφία του τίτλου είναι οι 2Unlimited - που έκαναν τεράστια επιτυχία στο τέλος του περασμένου αιώνα με dance ηχορυπαντούχα-κομμάτια)

Legacy of Kain: Soul Reaver (PlayStation, Dreamcast)

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα. Τέτοια σκοτάδια ούτε στον Άδη όταν έχει σιωπητήριο ...

Το Soul Reaver είναι το δεύτερο επεισόδιο της σειράς Legacy of Kain και διαδέχεται το Blood Omen. Αναλαμβάνετε τον ρόλο του Raziel (και όχι του Kain όπως στο πρώτο παιχνίδι), ο οποίος είναι το δεξί χέρι του Kain (που είναι πλέον ο απόλυτος άρχοντας του Nosgoth). Στο εισαγωγικό βίντεο βλέπουμε τον Raziel να τιμωρείται με την ποινή της εσχάτης προδοσίας επειδή τόλμησε να εξελιχθεί , όντας βρικόλακας, πριν από τον Kain, βγάζοντας φτερά (πως τόλμησε;). Ο Kain, λοιπόν ως δίκαιος και δημοκράτης, τύραννος (;;;) του τσακίζει τα φτερά και τον ρίχνει στην λίμνη της αβύσσου (είναι ένα από τα καλύτερα intro που έχω δει σε video game – και δεν υπερβάλω). Ο Raziel όμως ποτέ δεν πεθαίνει (σαν την Ελλάδα), επιζεί και καταλήγει στα βάθη της αβύσσου από όπου και σώζεται, από έναν αρχαίο θεό, σαν ένα μπλε απομεινάρι του προηγούμενου εαυτού του (πως θα ήταν τα στρουμφάκια αν ζούσαν στην Raccoon City πριν την ατομική βόμβα; – κάπως έτσι). Ο θεός αυτός λοιπόν τον ξαναστέλνει πίσω στον Nosgoth για να πάρει την εκδίκηση του. Δεν είναι ακριβώς ζωντανός αλλά ακόμη και αν χάσει όλη του την ενέργεια και πάλι δεν “πεθαίνει” (ούτε ο Highlander τέτοια ανθεκτικότητα) αλλά περνάει σε ένα άλλο, πνευματικό επίπεδο στο οποίο ζουν ψυχές από τις οποίες και τρέφεται για να επιστρέψει στην υλική του υπόσταση (ούτε ο Φώσκολος να το είχε γράψει).


Τα γραφικά είναι πολύ ατμοσφαιρικά μέσα στην καταχνιά και την μουρτζουφλιά. Αποχρώσεις του μαύρου και του... μαύρου δίνουν ένα τόνο μαυρίλας (πλούσια χρωματική παλέτα) που αποσκοπεί να αφαιρέσει κάθε αίσθηση χαράς και ευτυχίας από την ψυχή σας και να σας βάλει στο κλίμα του Nosgoth. Η μετάβαση στον πνευματικό κόσμο είναι εντυπωσιακή και μας αποκαλύπτει μια παράλληλη πραγματικότητα διαφορετική από αυτή του υλικού κόσμου.

Ο χειρισμός είναι πολύ καλός και εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του dual shock όσον αφορά τους αναλογικούς μοχλούς τουλάχιστον.. Το gameplay του παιχνιδιού συγκρίθηκε με το Tomb Raider, όπως όλα τα action/adventure στα μέσα της δεκαετίας του '90 (είναι και της ίδιας εταιρείας, άλλο που δεν θέλανε). Μην δούνε ελεύθερη κίνηση σε τρισδιάστατο περιβάλλον, αμέσως goth Tomb Raider.Το σημείο που ξεχωρίζει το παιχνίδι είναι ο ήχος. Προσεγμένα voice-overs με βαθιές, χαρακτηριστικές φωνές που σε ανατριχιάζουν και μουσική που σε υποβάλλει.

Ο συγκεκριμένος τίτλος αλλά και ολόκληρη η σειρά Legacy of Kain έχει πολύ καλογραμμένο και βαθύ σενάριο και είναι κατά την άποψη μου άξια να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους πάρα τα χρόνακια τους!