Tomb Raider: The Angel of Darkness (PS2)

Αρκετά με τα καλά παιχνίδια… Ήρθε η ώρα για λίγο αυτομαστίγωμα. Και πoιο είναι το κατάλληλο παιχνίδι για να προσφέρει ατελείωτες ώρες μαζοχιστικού gameplay και ανείπωτου ηλεκτρονικού πόνου; Μα φυσικά το Angel of Darkness! Ένα παιχνίδι φτιαγμένο για όλους εσάς που σας αρέσουν τα «ξινά»… Γιατί τι ζητήσαμε πίσω το 2003 από την EIDOS κύριοι; Μια next gen Lara για το PS2 μας. Και μας την έδωσε! Σε όλο της το μεγαλείο. Το παιχνίδι ήταν bug free, είχε την κάμερα που κάθε 3d παιχνίδι ζητάει την Πρωτοχρονιά από τον Αη Βασίλη και φυσικά είχε τον καλύτερο χειρισμό που έχεις συναντήσει σε παιχνίδι από τότε που ξεκίνησαν τα 3d action/adventure games (από το Tomb Raider 1 δηλαδή). Και αυτό ακριβώς είναι το Angel of Darkness το Tomb Raider 1 με καλύτερα γραφικά! Μπράβο EIDOS που μετά από 7 χρόνια κατάφερες να ξανακάνεις τον χειρισμό του PSX μόδα!

Αφού βγάλαμε τα απωθημένα μας στην δύσμοιρη την EIDOS, που ευτυχώς μετά από εκείνη την τραγωδία έβγαλε το Legend και η Lara γλίτωσε από το να κάνει καριέρα στα κόκκινα φανάρια για να βγάλει το ψωμί της, ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο. Είχαμε αφήσει την Lara θαμμένη σε ένα τάφο στο The Last Revelation, το Chronicles δεν το μετράμε όχι μόνο γιατί εξιστορούσε μέσω flash backs αλλά γιατί ήταν ότι του φανεί του λωλοστεφανή, την μια η Lara στο βουνό την άλλη στο παρτέρι ούτε η Λόρα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι τέτοια ανεμελιά! Αυτό δεν ήταν Tomb Raider αλλά τα στρουμφάκια με 5 νούμερο σουτιέν! Αφού λοιπόν την αφήσαμε στον τάφο την βρίσκουμε ζωντανή (και υπερβολικά ντυμένη – μακρύ παντελόνι και σακάκι;;;;;) να βολτάρει στο Παρίσι και να το παίζει μοιραία γυναίκα! Επισκέπτεται τον μέντορα της τον Von Croy και εκεί που τα λένε κάτι γίνεται, ένας θόρυβος, μια μαυρίλα, ένας χαμός και αυτός σκοτώνεται. Η Lara έχει βέβαια αίματα στα χέρια της αλλά δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία. Ακούγονται περιπολικά (άμεση επέμβαση – όνομα και πράγμα!) και η Lara προσπαθεί, με την βοήθεια σας φυσικά, να δραπετεύσει.



Πάνε οι Αφρικές, οι Ινδίες, τα Μεξικά τώρα μόνο Ευρώπη, Λονδίνο – Παρίσι –Βιέννη (σαν δρομολόγιο της Ολυμπιακής). Παίρνετε τον ταξιδιωτικό οδηγό φοράτε και το πέδιλο με την κάλτσα και ξεκινάτε. Τα γραφικά του παιχνιδιού ήταν αρκετά καλά και για την εποχή του και σε σύγκριση με τους προκατόχους του. Δεν έλεγες ΟΥΑΟΥ αλλά δεν μέτραγες και τα pixel στην μούρη της Lara όπως στα προηγούμενα παιχνίδια. Και οι χώροι που εξερευνείτε είναι καλοφτιαγμένοι και με το στυλ τις κάθε πόλης.

Στο χειρισμό οι δημιουργοί του παιχνιδιού μας έδωσαν να καταλάβουμε. Κυριολεκτικά! Αν θες να τερματίσεις το παιχνίδι απέδειξε ότι το αξίζεις! Τι θες να σου κάνουν; Να σε πάρουν από το χέρι και να σε πάνε στο τέρμα; Όχι κύριε, θα φτύσεις αίμα για να μάθεις να χειρίζεσαι την πρωταγωνίστρια και να την μάθεις δηλαδή αυτή πάλι τα δικά της θα κάνει που να χτυπιέσαι! Ό,τι καινοτομία ήθελαν να παρουσιάσουν σε αυτό τον τίτλο απέτυχε παταγωδώς και αμφιβάλλω αν και οι ίδιοι οι δημιουργοί κατάφεραν να παίξουν το παιχνίδι χωρίς να θελήσουν έστω και μία φορά να πετάξουν το Dual Shock 2 στο κεφάλι της Lara που τα ζητάει ο οργανισμός της!



Το παιχνίδι αξίζει να αγοραστεί μόνο για συλλεκτικούς λόγους, που είναι και ο λόγος που το έχω και εγώ. Αν παίρνετε ηρεμιστικά διπλασιάστε την δόση πριν βάλετε το DVD στην κονσόλα. Αν είστε τύπος S&M καλή διασκέδαση!

Canis Canem Edit / Bully (PS2, Wii, Xbox360)

Ε ναι μετά από αυτό μπορείς να βγεις σε ένα οποιοδήποτε gaming forum και να βροντοφωνάξεις «έπαιξα ένα παιχνίδι που λέγεται “Σκύλος τρώει σκύλο”» και δεν είναι μόνο ότι κανείς δεν θα σε περάσει για τρελό αλλά θα σε επιβραβεύσουν που αφιέρωσες χρόνο για να παίξεις ένα τόσο ποιοτικό και πρωτότυπο παιχνίδι (και όχι μόνο τα Fifia και τα Killzonia αυτού του κόσμου)!

Ο Jimmy Hopkins, ο 15χρονος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί (μεταξύ μας είναι λίγο κωλόπαιδο). Οι γονείς του (η μάνα του που μόλις έκανε τον 6ο γάμος της…, και ο πατριός του ένα ακμαιότατο 60χρονο ραμολί) θέλουν να τον ξεφορτωθούν για να πάνε μήνα του μέλιτος. Τον παρατάνε, λοιπόν, μπροστά από το Bullworth Academy, ένα εσώκλειστο σχολείο, και φεύγουν για Μαλδίβες (δεν μας το λέει το παιχνίδι αλλά είπα να βάλω μια εξωτική πινελιά). Στο σχολείο βρίσκεται αντιμέτωπος με όλα τα στερεότυπα της αμερικάνικης υποκουλτούρας, του δυτικού κινηματογράφου που ελλοχεύουν τον ιμπεριαλισμό και την απαλλοτρίωση των παραδοσιακών αξιών (επίσης νόμος είναι το δίκιο του εργάτη) συγγνώμη ξύπνησε ο Φιντέλ μέσα μου!



Σπασικλάκια, σφίχτιδες, ψωνισμένα πλουσιόπαιδα και αλητάκια (πολύ ελεύθερη μετάφραση των ορίτζιναλ λέξεων) θέλουν να πέσουν να τον φάνε. Ακόμη και οι καθηγητές με αρχηγό τον λυκειάρχη θέλουν να τον βλέπουν να τυραννιέται. Εσείς όμως Κύριος (με κάπα κεφαλαίο - για οποίον δεν το κατάλαβε) παρακολουθείτε τα μαθήματα σας ανελλιπώς (και είστε και άριστος σε αυτά – καλά υπάρχει ένα πρόβλημα στην ορθογραφία αλλά δεν είστε και ο Μπαμπινιώτης) και πέφτετε για ύπνο σύμφωνα με το πρόγραμμα του σχολείου. Αλλά για να επιβιώσετε κάνετε και τα χατίρια στους συμμαθητές σας (με ακριβό αντάλλαγμα φυσικά, δεν είναι Animal Crossing εδώ – ό,τι έχετε ευχαρίστηση!). Αν ο Jimmy βοηθήσει μια κοπέλα να πάρει πίσω κάτι που της έκλεψαν αυτή θα του δώσει ένα φιλί (καταξοδεύτηκε!). Αν βοηθήσει ένα σπασικλάκι να εκδικηθεί κάποιον που του φέρθηκε άσχημα αυτός θα τον βοηθήσει στα μαθήματα του και πάει λέγοντας. Επικρατεί γενικώς το «δούναι και λαβείν» στο παιχνίδι.

Μπορείτε να συνάπτετε σχέσεις με τα κορίτσια του σχολείου (ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχρινές – όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει ο Τζίμης ο σαβ******μης), αλλά και με τα αγόρια (ωραίο το φουστάνι σου Γιώργο μου!). Υπάρχει μια ελευθερία στο παιχνίδι, όπως στα περισσότερα της Rockstar, όχι μόνο στον χώρο αλλά και στην συμπεριφορά. Εκτός σχολείου υπάρχει μια ολόκληρη πόλη να εξερευνήσετε. GTA: School το χαρακτήρισαν πολλοί όταν κυκλοφόρησε και δεν είχαν και άδικο.



Στον οπτικό τομέα (μεσ’ την κλισαδούρα είμαι σήμερα) το παιχνίδι είναι γοητευτικό! Στο 360 δίνει ρέστα αλλά και στις άλλες κονσόλες δεν θα σας απογοητεύσει (μπορεί να μην δίνει ρέστα αλλά θα κεράσει μια λεμονίτα). Οι χαρακτήρες είναι όλοι τους μοναδικοί, σε όλο το παιχνίδι δεν θα συναντήσετε ούτε διδυμάκια ουτε δεκαδυμάκια όπως πχ σε άλλα sand-box παιχνίδια. Η μουσική είναι όπως την περιμένεις από την Rockstar. Εγκλιματισμένη με το παιχνίδι και χωρίς να εκνευρίζει όπως πχ σε άλλα sand-box παιχνίδια. Ο χειρισμός είναι επίσης πολύ καλός και με απόκριση (αν και επειδή χρησιμοποιεί όλο το χειριστήριο το ρημαδοπαίχνιδο θέλει τον χρόνο του) χωρίς όμως να μπερδεύει τον παίχτη όπως πχ σε άλλα sand-box παιχνίδια (deja-vu - κάπου το έχω ξαναπεί αυτό)

Τι να γράψω στο επίλογο ότι το προτείνω ανεπιφύλαχτα; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! Το συστήνουν 87 κατασκευαστές πλυντηρίων (σύμφωνα με το GamesRankings στο οποίο έχει σκορ 87% από 87 reviewers) εγώ θα πω το αντίθετο!

Back to school (φτου φτου μακριά από μας)

Assassin’s Creed (Playstation 3, Xbox 360)

Το Σωτήριον Έτος 1191 στην πόλη της Ιερουσαλήμ, κατά την περίοδο της 3ης Σταυροφορίας (η 1η και η 2η είχαν μεγάλη επιτυχία και είπαν να το κάνουν τριλογία), γινόταν της κακομοίρας. Ίντριγκες, αντιπαραθέσεις, σκάνδαλα, δολοφονίες… Εδώ ακριβώς (στις δολοφονίες) έρχεται ο Altair να συνεισφέρει. Ο Altair είναι πρόγονος του Desmond, ενός πτωχού πλην τίμιου μπάρμαν, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος από μία ερευνητική εταιρεία. Η εταιρεία Abstergo Industries θέλει να δοκιμάσει στον Desmond την νέα της συσκευή, το Animus, για να ανακαλέσει τις μνήμες του από τον προγονό του τον Altair. Γενικά το σενάριο του παιχνιδιού είναι ένα συμπούρμπουλο αλλά καθώς προχωράτε όλα αποκτούν μια λογική και μια συνοχή. Ο Altair εκεί που πήγαινε να κλέψει κάτι ανεκτίμητο (ένα διαμάντι, ένα ρουμπίνι, μια ταμπλέτα για τα κουνούπια) τον κάνουν τσακωτό και αναγκάζεται να σκοτώσει όλους όσους παρευρίσκονταν στην σεμνή εκείνη τελετή. Ο προϊστάμενος του όμως (ο αρχηγός των δολοφόνων ντε!) δεν είναι ευχαριστημένος με την πράξη αυτή γιατί, όπως λέει, αψήφησε τους 3 νόμους της συμμορίας (σύμφωνα με το άρθρο 22, παράγραφο 15 του συντάγματος των Assassins) αλλά επειδή είναι μεγαλόψυχος του δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να επανορθώσει (να ’ναι καλά ο άνθρωπος). Του αναθέτει διάφορες αποστολές τις οποίες και φέρνοντας εις πέρας ο Altair ξανακερδίζει την θέση του στην οργάνωση. Στο σενάριο εμπλέκονται οι Ναΐτες ιππότες, οι Τεύτονες, ο Βασιλιάς της Αγγλίας, ο Ναός του Σολωμόντα (ο Mister Bean και ο Λιακόπουλος λείπουν) και άλλα γνωστά ιστορικά πρόσωπα (και κτίρια) με φιλικές συμμετοχές. Εν τω μεταξύ ο Desmond που «ζει» μέσα από τα μάτια του Altair όλη την ιστορία προσπαθεί να καταλάβει γιατί τον έχουν απαγάγει (καλός μουρόχαβλος είναι κι αυτός) και μερικές φορές προσπαθεί και να δραπετεύσει (καλά δεν σφίγγεται κιόλας, μάλλον του καλαρέσει εκεί).



Εσείς ελέγχετε εναλλάξ τον Altair και τον Desmond ανάλογα με την εποχή και με το σενάριο του παιχνιδιού. Ελέγχοντας τον Altair μπορείτε να εξερευνήσετε ελεύθερα ολόκληρη την πόλη. Μπορείτε να ξεγοφιαστείτε στο περπάτημα στα στενοσόκακα της περιοχής ή να γκρεμοτσακιστείτε άφοβα κάνοντας parkour (ναι αυτό που κάνουν τα δωδεκάχρονα και μπαίνουν στο γύψο) από ταράτσα σε ταράτσα και από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Ομολογώ ότι το parkour είναι πολύ ευχάριστος τρόπος μετακίνησης και πολύ απλός αρκεί να χρησιμοποιήσετε τον αναλογικό μοχλό προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και ο Altair πηδάει, σκαρφαλώνει, τρέχει, κρύβεται και γενικά τα κάνει όλα (και συμφέρει). Το σύστημα μάχης είναι επίσης απλοποιημένο μιας και χρησιμοποιείτε ένα και μόνο κουμπί. Ο Desmond από την άλλη μόνο να περπατάει ξέρει (και αυτό όχι με ιδιαίτερη επιτυχία) και να αλληλεπιδρά με κάποια αντικείμενα και ανθρώπους, μέχρι εκεί.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πολύ όμορφα και με τον αέρα της εποχής. Το animation είναι εξίσου καλό και δύσκολα θα δείτε τον Altair να επαναλαμβάνεται στις κινήσεις του. Οι περιοχές που θα εξερευνήσετε είναι γραφικές (σαν την Αράχοβα ένα πράγμα) και λεπτομερείς και θα πιάσετε τον εαυτό σας πολλές φορές να κάνει άσκοπες βόλτες χωρίς να ακολουθεί το σενάριο του παιχνιδιού. Οι χαρακτήρες είναι επίσης πολύ καλοσχεδιασμένοι. Ο Altair φοράει ένα διακριτικό συνολάκι (Dolce & Koudouna 325€) που ολοκληρώνεται με μια κουκούλα που του καλύπτει την καούκα. O Desmond είναι πιο απλά ντυμένος (από την δουλειά τον πήραν τον άνθρωπο) με ένα τζιν και μια μπλουζίτσα (από τα πανέρια της λαϊκής 2,5€).



Ο ήχος είναι επιβλητικός και αποπνέει την φρεσκάδα της εποχής (ναφθαλίνη δηλαδή). Το accent των κατοίκων είναι μια μίξη αγγλο-γαλλικο-αραβο-εβραϊκών που μας δείχνει ότι η Μέση Ανατολή δεν έχει Linguaphone ούτε και παράρτημα Στρατηγάκη.

Είναι must buy πρώτης γενιάς τίτλος των PS3 και 360 που σέβεται την ιστορία και τον εαυτό του (μη με ρωτήσετε από πού το κατάλαβα αυτό).
Πάω να προσκυνήσω τους ιερούς τόπους…που πάτησε ο Altair!

Duke Nukem: Time to kill (Playstation)

Ο Duke δεν είναι ένα απλό cult φαινόμενο της εφηβικής βιντεογκεϊμικής κουλτούρας και άξιος εκπρόσωπος του παρηκμαζόμενου, φαλλοκρατισμού της βιομηχανίας (=κάφρος). Είναι κάτι παραπάνω. Είναι ο Che των videogames. Γιατί μπορεί να συχνάζει σε στριπτιτζάδικα (θου κύριε!) και να μπαλαμουτιάζει «αθώες» κορασίδες που η μοίρα τις έριξε σε λάθος δρόμο, αλλά συγχρόνως σκοτώνει μπάτσους-γουρούνια-εξωγήινους εισβολείς που θέλουν να καταλάβουν τον πλανήτη μας και να τον καταστρέψουν (μαζί και τις «αθώες» κορασίδες) και αυτό ο Duke δεν μπορεί να το επιτρέψει. Άρα τι κάνει; Παίρνει τ’ όπλο του και όποιον πάρει ο χάρος.



Το παιχνίδι σας ταξιδεύει σε τέσσερις διαφορετικές εποχές (ναι ο Vivaldi το έφτιαξε), την σύγχρονη Αμερική, την άγρια δύση (μετά εξημερώθηκε), τον μεσαίωνα, και την αρχαία Ρώμη στις οποίες οι προαναφερθέντες εξωγήινοι προσπαθούν να αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Σε κάθε εποχή ο Duke αλλά και το υπόλοιπο cast ντύνονται από το βεστιάριο της περιοχής για να αφομοιωθούν με το σύνολο και για μην δώσουν στόχο στους ανυποψίαστους ανθρώπους. Φυσικά ένας σφίχτης, με γυαλιά ηλίου, και το μπαζούκας στο χέρι και μερικά γουρούνια επίσης εφοδιασμένα με βαρύ οπλισμό αν έχουν ντυθεί σαν τον απλό, καθημερινό αρχαίο Ρωμαίο δεν θα τους δώσει κάνεις, καμιά απολύτως σημασία. Σε κάθε εποχή υπάρχουν και οι αντίστοιχες κορασίδες να δώσουν μια πιο ανάλαφρη νότα στην δύσκολη αποστολή που πρέπει να φέρει εις πέρας ο ταλαιπωρημένος αλλά πάντα ακμαίος Duke.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το gameplay έχει δανειστεί στοιχεία από την σειρά Tomb Raider αλλά αυτό θα ήταν άδικο. Γιατί το Time to kill δεν έχει δανειστεί στοιχεία από το Tomb Raider άλλα είναι ένα Tomb Raider με άντρα πρωταγωνιστή και με λιγότερες φυσιολατρικές ανησυχίες. Από τον χειρισμό, που είναι copy-paste, μέχρι και τους, υποτιθέμενους γρίφους, όλα είναι ένα πιστό rip-off της πολυαγαπημένης μας Lara. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, μιας και όλα είναι οικεία και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περίοδο εκμάθησης. Αλλά όσο να ‘ναι δείχνει μια έλλειψη φαντασίας (μπορεί και δύο).



Τα γραφικά είναι τυπικά της εποχής. Πολύγωνα, πολύγωνα, πολύγωνα. 3D δεν θέλαμε, 3D μας έδιναν! Για τον ήχο τι να πω; Τα «γαλλικά» του Duke είναι αναμενόμενα. Οι ατάκες του άντρα του βαρύ και ασήκωτου είναι διάχυτες στο παιχνίδι (σε άκυρες ή όχι στιγμές) και δημιουργούν στα δύσμοιρα γουρούνια σύνδρομο κατωτερότητας (κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς). Καθ’ όλη την διάρκεια του Time to kill, ο Duke επαινεί την σκούνα του, τα αυγά του (που όπως, περίπου, μας αναφέρει δεν είναι κότας αλλά στρουθοκαμήλου), ξαναεπαινεί την τράτα του (για το μέγεθος της, την πυκνότητα της και την γεμάτη γεύση της) μας λέει ότι είναι ένα δώρο για όλες τις γυναίκες (κορίτσια ο Μπάρκουλης!) και γενικά μας δείχνει μια ταπεινότητα και μια μετριοφροσύνη που περνά μέσα από τους αιώνες για να καταλήξει να γίνει το είδωλο του gamer που σέβεται τον εαυτό του και κυρίως το γυναικείο φύλο.

Τελειώνοντας θα έλεγα ότι αν σας αρέσει ο Δούκας, και τα πετυχημένα του, προτιμήστε το Duke Nukem 3D. Πολύ καλό το Time to kill αλλά δεν συγκρίνεται με το νόθο 5ο ξαδερφάκι του (από την πλευρά του μπατζανάκη του πατέρα του) το Tomb Raider το οποίο και ήταν βασιλιάς των 3D action/adventure games την εποχή των 32bit.