Πάει κι αυτό...

Μετά το Pixel (background κρητικό μοιρολόι), τo PlayOn (το ποιο;) και το GamePro (είναι φρέσκο, ακόμα, το χώμα που το σκεπάζει) ήρθε και η σειρά του Games να σταματήσει την κυκλοφορία του. Τώρα αν κλείσει και το PlayStation Magazine (δάγκωσε την γλώσσα σου, φτύσε τον κόρφο σου, κάνε και 3 γύρους γύρω από τον εαυτό σου και θα βρεθείς τ' ανάσκελο με το ταβάνι να γυρίζει, την γλώσσα ματωμένη και την μπλούζα μες τα σάλια) ο μόνος λόγος για να κοιτάζω τα περιοδικά στο περίπτερο θα είναι για το Science Illustrated (και καλά...). Τι γίνεται με τον ειδικό τύπο στην χώρα μας; Επιδημία; Ούτε από την γρίπη των χοίρων δεν είχαμε 80% θνησιμότητα.

Καλά για το Games δεν είναι να γράψεις εκφράσεις του τύπου “Χάθηκε ένα από τα αξιολογότερα έντυπα του χώρου” ή “Η ποιότητα του μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη” και άλλα τέτοια. Εδώ μπορείς να πεις ότι η ενημέρωση του ήταν ανάλογη του CNN (μες την παραπληροφόρηση) και ότι η ποιότητα του μπορεί να συγκριθεί με τα τραγούδια του Φοίβου, αλλά για τον νεκρό κανείς δεν λέει κακά πράγματα. Ήταν καλό, ήταν χρυσό, είχε τις χάρες όλες (δεν άφησε καμία για κανέναν άλλο). Είχε κοινό που από το 1997 που πρωτοκυκλοφόρησε το ακολουθούσε φανατικά (μέσα σε αυτούς κι εγώ), κοινό που κουράστηκε, στο δρόμο, από τις ανακρίβειες και την μεροληψία του (μέσα σε αυτούς κι εγώ) και κοινό που ποτέ δεν ασχολήθηκε μαζί του (εδώ δεν ήμουν, έχουμε και δουλειές). Έχουν περάσει από το έντυπο πολλοί αξιόλογοι συντάκτες του χώρου δίνοντας του λίγο από το κύρος τους αλλά πόσα να σου κάνει κι αυτό; Την μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής του δεν είχε πρόβλημα με τις πωλήσεις και, τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον, ούτε με την ποιότητα του. Ήταν πολύ καλή πηγή ενημέρωσης και πολλές φορές καλύτερο από τον ανταγωνισμό (πολύ παλιά, όταν υπήρχε ανταγωνισμός!). Αλλά όπως πάντα ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. Τελευταία, μετά την περίεργη άνοδο της τιμής (ακριβώς μετά την παύση της κυκλοφορίας του GamePro – τι καρμική σύμπτωση) και την μείωση της ύλης του (ποιοτικά και ποσοτικά) μόνο οι μη έχοντες πρόσβαση στο διαδίκτυο, οι μικρότερης ηλικίας gamers και οι φανατικοί του ακόλουθοι από τα παλιά, το διάβαζαν. Δεν ήταν λίγοι αλλά ούτε, όπως φαίνεται, και αρκετοί για να κρατηθεί ζωντανό. Κρίμα...

Το μόνο που μένει να δούμε είναι τι σχέδια έχουν οι συντάκτες του περιοδικού για το μέλλον τους. Θα συνεχίσουν να ασχολούνται με τον χώρο; Θα ξεκινήσουν κάτι καινούριο; Παραδείγματα, όπως των συντακτών του Gamepro και του PlayOn που ξεκίνησαν (σχετικά πρόσφατα) τα δικά τους site αφιερωμένα στα video games (www.authority.gr και www.byteme.gr αντίστοιχα) θα μπορούσαν να δώσουν ένα hint για το ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα της ομάδας του Games αλλά μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.
Όπως και να 'χει να ευχηθούμε καλή τύχη στους εργαζόμενους του περιοδικού και ό,τι καλύτερο για την συνέχεια!

Games πες χαιρετισμούς εκεί που πας και ότι αναμένουμε ανάσταση…
Α και πες στο Pixel ότι μου χρωστάει κάτι αυτοκόλλητα!

Limited - Unlimited σημειώσατε 2

Αυτό το άρθρο είναι συλλεκτικό και σε limited edition, με μια φιγούρα του συγγραφέα και μια γιγαντοαφίσα της Άννας Βίσση, δώρα μέσα στο πλαστικό-συλλεκτικό κουτί που μοιάζει με τεφροδόχο. ΜΟΝΟ ΜΕ 199,99€.



Νισάφι ladies and gentlemen (απευθύνομαι σε διεθνές κοινό αλλά δεν ξέρω πως είναι το νισάφι στην εγγλέζικη). Τα σύγχρονα παιχνίδια έχουν καταστρέψει την έννοια του συλλεκτικού. Για κάθε τριτοδεύτερο παιχνιδάκι που κυκλοφορεί μας βγάζουν και μια limited - συλλεκτική edition που μόνο limited δεν είναι μιας και διατίθενται σχεδόν τόσα κομμάτια όσα και για το απλό παιχνίδι. Και πάω εγώ, που μου αρέσει το παιχνίδι, μπορεί και ολόκληρο το franchise, να το αγοράσω σαν γνήσιος φαν (και να σκάσω και το minimum ποσό για συλλεκτική έκδοση που είναι σχεδόν 100 ευρώ) και βλέπω 5-6 κόπιες της “περιορισμένης” έκδοσης στα ράφια. Τι στο καλό την λες limited; Βάλε το un- μπροστά για να μην μπερδευόμαστε κι εμείς...


Κουκλάκια, βιβλιαράκια με artwork, αφίσες, χάρτες, δωρεάν extra χαρακτήρες–όπλα-δονητές και χίλιαδυο καλούδια μέσα σε πολλά κιλά πλαστικού που τα τιμολογούν ακόμη και Χ2 της τιμής του παιχνιδιού. Για ένα παιχνίδι του διαμετρήματος του GTA, για παράδειγμα, είναι λογικό, με τόση μεγάλη fanbase, να βγάλουν συλλεκτικές εκδόσεις (ακόμη και αν αυτές είναι λίγο γελοίες) αλλά όταν βλέπεις για ολοκαίνουρια franchise-wannabe παιχνίδια να κυκλοφορούν συλλεκτικές εκδόσεις (καλέ ποιανού είναι αυτή η φιγούρα που έχει “δώρο” μέσα στο κουτί;) τότε είναι που η έννοια του συλλεκτικού πάει για βρούβες και φέρνει πίσω κάπρι παντελόνι με ασορτί πουκάμισο και σαγιονάρα(;;;).

Έβγαλε η EIDOS το Batman Arkham Asylum σε συλλεκτική έκδοση (ας το δεχτούμε, ο Batman έχει άλλωστε star quality που λέγαν και στο Fame Story). Τι μου δίνεις καλή μου εταιρεία δώρο το μπούμερανγκ του σουπερήρωα “εντοιχισμένο” σε μια πλαστική βάση; Τι να το κάνω φίλτατοι; Να το βάλω πάνω στην βιβλιοθήκη δίπλα στην φιγούρα του Ezio να κάνουν παρέα; Ή να το ξεκολλήσω και να το πετάξω στο κεφάλι του 7χρονου γείτονα που μου ρίχνει την μπάλα στο παράθυρο (ο οποίος έχει πάρει το ίδιο);


Πολύ καλά παραδείγματα limited είναι οι εκδόσεις Kubrick για το GTA III και Vice City. Λίγα κομμάτια (3000 παγκοσμίως) και πολυπόθητα (τουλάχιστον για μένα!). Έτσι νιώθει ο φανατικός μιας σειράς ότι έχει αγοράσει κάτι πιο ξεχωριστό από τους άλλους (σαν τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το κουτί της Πανδώρας, το Duke Nukem Forever) και ότι έψαξε/έφαγε-τον-κόσμο/φίλησε-κατουρημένες-ποδιές για να το βάλει στην συλλογή του.

Γι' αυτό το post αλλού ξεκίνησα, αλλού ήθελα να πάω και αλλού κατέληξα, αλλά το συμπέρασμα μου είναι το ίδιο: κάντε το περιορισμένο - περιορισμένο και το συλλεκτικό – συλλεκτικό για να δώσετε σε κάποιον, που θέλει να πάρει κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, να νιώσει ότι πραγματικά αγοράζει κάτι ξεχωριστό και σπάνιο (όπως η καρέτα -καρέτα, η μονάχους-μονάχους, οι Duran-Duran και άλλες λέξεις που βγάζουν νόημα μόνο Χ2)!!

(για όσους δεν ήταν το '90 σε ηλικία να εκτιμήσουν την ποιοτική μουσική, αναφέρω ότι στην φωτογραφία του τίτλου είναι οι 2Unlimited - που έκαναν τεράστια επιτυχία στο τέλος του περασμένου αιώνα με dance ηχορυπαντούχα-κομμάτια)

Legacy of Kain: Soul Reaver (PlayStation, Dreamcast)

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα. Τέτοια σκοτάδια ούτε στον Άδη όταν έχει σιωπητήριο ...

Το Soul Reaver είναι το δεύτερο επεισόδιο της σειράς Legacy of Kain και διαδέχεται το Blood Omen. Αναλαμβάνετε τον ρόλο του Raziel (και όχι του Kain όπως στο πρώτο παιχνίδι), ο οποίος είναι το δεξί χέρι του Kain (που είναι πλέον ο απόλυτος άρχοντας του Nosgoth). Στο εισαγωγικό βίντεο βλέπουμε τον Raziel να τιμωρείται με την ποινή της εσχάτης προδοσίας επειδή τόλμησε να εξελιχθεί , όντας βρικόλακας, πριν από τον Kain, βγάζοντας φτερά (πως τόλμησε;). Ο Kain, λοιπόν ως δίκαιος και δημοκράτης, τύραννος (;;;) του τσακίζει τα φτερά και τον ρίχνει στην λίμνη της αβύσσου (είναι ένα από τα καλύτερα intro που έχω δει σε video game – και δεν υπερβάλω). Ο Raziel όμως ποτέ δεν πεθαίνει (σαν την Ελλάδα), επιζεί και καταλήγει στα βάθη της αβύσσου από όπου και σώζεται, από έναν αρχαίο θεό, σαν ένα μπλε απομεινάρι του προηγούμενου εαυτού του (πως θα ήταν τα στρουμφάκια αν ζούσαν στην Raccoon City πριν την ατομική βόμβα; – κάπως έτσι). Ο θεός αυτός λοιπόν τον ξαναστέλνει πίσω στον Nosgoth για να πάρει την εκδίκηση του. Δεν είναι ακριβώς ζωντανός αλλά ακόμη και αν χάσει όλη του την ενέργεια και πάλι δεν “πεθαίνει” (ούτε ο Highlander τέτοια ανθεκτικότητα) αλλά περνάει σε ένα άλλο, πνευματικό επίπεδο στο οποίο ζουν ψυχές από τις οποίες και τρέφεται για να επιστρέψει στην υλική του υπόσταση (ούτε ο Φώσκολος να το είχε γράψει).


Τα γραφικά είναι πολύ ατμοσφαιρικά μέσα στην καταχνιά και την μουρτζουφλιά. Αποχρώσεις του μαύρου και του... μαύρου δίνουν ένα τόνο μαυρίλας (πλούσια χρωματική παλέτα) που αποσκοπεί να αφαιρέσει κάθε αίσθηση χαράς και ευτυχίας από την ψυχή σας και να σας βάλει στο κλίμα του Nosgoth. Η μετάβαση στον πνευματικό κόσμο είναι εντυπωσιακή και μας αποκαλύπτει μια παράλληλη πραγματικότητα διαφορετική από αυτή του υλικού κόσμου.

Ο χειρισμός είναι πολύ καλός και εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του dual shock όσον αφορά τους αναλογικούς μοχλούς τουλάχιστον.. Το gameplay του παιχνιδιού συγκρίθηκε με το Tomb Raider, όπως όλα τα action/adventure στα μέσα της δεκαετίας του '90 (είναι και της ίδιας εταιρείας, άλλο που δεν θέλανε). Μην δούνε ελεύθερη κίνηση σε τρισδιάστατο περιβάλλον, αμέσως goth Tomb Raider.Το σημείο που ξεχωρίζει το παιχνίδι είναι ο ήχος. Προσεγμένα voice-overs με βαθιές, χαρακτηριστικές φωνές που σε ανατριχιάζουν και μουσική που σε υποβάλλει.

Ο συγκεκριμένος τίτλος αλλά και ολόκληρη η σειρά Legacy of Kain έχει πολύ καλογραμμένο και βαθύ σενάριο και είναι κατά την άποψη μου άξια να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους πάρα τα χρόνακια τους!

Harry Potter and the Chamber of Secrets (PS2, Xbox, GameCube, PlayStation)

Είσαι φαν του Harry Potter; Έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία, έχεις δει όλες τις ταινίες και σου αρέσει πολύ η μυθολογία και ο κόσμος που έχει δημιουργήσει η J.K. Rowling; Τότε μακριά από τα παιχνίδια!! Ειδικά το Chamber of Secrets είναι το Harry Potter game το οποίο ελάχιστη σχέση έχει με την ιστορία του βιβλίου / ταινίας. Καμία επαφή! O Harry Potter πάει στο Burrow (για να σκοτώσει ένα πλυντήριο), στην Diagon Alley (για να βρει τα βιβλία που έχασε η Τζίνι), στο Απαγορευμένο Δάσος (για να σώσει τον Ρον από την whomping willow). Βρε ΕA στο ρημαδοHogwarts θέλω να πάω. Να κάνω τις βόλτες μου, να πλακωθώ με τον Μαλφοϊ, να παίξω quidditch, να κοροϊδέψω την Κλαίουσα Μυρτιά... Τι με πιλατεύεις με fetch missions και ανούσια mini games; Καλά κάποια στιγμή πάμε στο Hogwarts αλλά αφού μας έχει βγει η ψυχή να κάνουμε χιλιαδυό άσχετα.


Το ξέρατε εσείς ότι ο Λούσιους Μαλφοϊ δίνει το βιβλίο (το ημερολόγιο του Αντον Χερτ) στην Τζίνι από οίκτο, λέγοντάς της (περίπου) “Κρίμα είσαι φτωχή παρακατιανιά, πάρε ένα βιβλίο που δεν έχεις ψωμί να βάλεις στο στόμα σου”! Ήμαρτον! Κι όμως αν η ταινία αποκλίνει μια φορά από το βιβλίο τότε το παιχνίδι αποκλίνει 69 φορές όχι από το βιβλίο αλλά από την ταινία. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή φτιάχνω πουλόβερ για τα παιδιά μου που έχουν οστρακιά και δεν το βάζουμε εμείς το κρέας στο στόμα μας Τούλα μου! Τόσο χάλια…

Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι απλοϊκός και εύχρηστος (απευθύνεται κυρίως σε παιδιά - αλλά σκασίλα μας). Η κάμερα είναι λίγο σπασαρχ*δικη γιατί δεν μας δίνεται η ελευθερία περιστροφής της αλλά μόνο η μετακίνηση της υπό γωνία – καλά κρασιά. Τα γραφικά είναι πολύχρωμα και μαγικά (τι ειρωνεία...) και οι χαρακτήρες, αφού τότε δεν είχε τα δικαιώματα η ΕΑ για τους ηθοποιούς, είναι λίγο άσχετοι αλλά παρόλα αυτά καλοσχεδιασμένοι (για το 2002).


Αν το παιχνίδι δεν λεγόταν Harry Potter αλλά Τσικιτίτας θα ήταν μια χαρά για πεντάχρονα με ADD, αλλά με το όνομα Harry Potter είχαμε άλλες προσδοκίες. Οι μετέπειτα τίτλοι έχουν μεγαλύτερη σχέση με το σενάριο (όχι ο Βολντεμορτ δεν ζητάει συγγνώμη από τον Harry Potter και στο τέλος γίνονται φίλοι) και είναι πιο ευχάριστοι για τους φανατικούς της σειράς.

ΑΒΑΝΤΑ ΚΕΝΤΑΒΡΑ στο παιχνίδι και πάμε γι' άλλα!

What if...

Πόσο αλλιώτικη θα ήταν η αγορά των video games αν κάποια πράγματα γινόταν διαφορετικά; Μια αλλαγή, μικρή ή μεγάλη, θα είχε, άραγε, τη δύναμη να διαμορφώσει μια άλλη πραγματικότητα στο σημερινό status quo της βιομηχανίας; Ας δούμε μερικά πιθανά και ενδιαφέροντα σενάρια:


Σενάριο #1
Η Atari γίνεται προμηθευτής του Nintendo Entertainment System (NES) στις ΗΠΑ.


Το NES πουλάει σαν τρελό (έλα;). Η Atari εξαγοράζει την Nintendo και την μετονομάζει σε Atari Japan. Η Atari έχοντας τα δικαιώματα από τα παιχνίδια της Nintendo κυκλοφορεί στο Atari 2600 φτωχά ports των Super Mario Bros και The Legend of Zelda τα οποία θεωρούνται αποτυχημένα και θάβονται στην έρημο του Γκόμπι για να ξορκιστεί το κακό. Το Master System στέκεται σαν αντίπαλο δέος στο NES (χωρίς τα εκβιαστικά συμβόλαια της Ninty να απειλούν τις 3rd parties εταιρείες) και το GameBoy δεν δημιουργείται ποτέ (και κατ’ εξακολούθηση και το φορητό gaming).


Σενάριο #2
Το PlayStation κυκλοφορεί σαν CD add-on του Super Nintendo Entertainment System (SNES).


Το περιφερειακό αποτυγχάνει να πουλήσει τα αναμενόμενα. Ακόμη και “system sellers” όπως το “Super Mario CD” και το “Super PlayStation Metroid” δεν βοηθούν την κατάσταση. Η Sony «τα σπάει» με την Nintendo και αποσύρεται από την αγορά των video games βλέποντας ότι είναι χαμηλής δυναμικότητας για τις φιλοδοξίες της. Η Nintendo κυκλοφορεί το Nintendo64 με μόνο αντίπαλο το Sega Saturn και η κόντρα της με την Sega συνεχίζεται...


Σενάριο #3
Το Dreamcast ποτέ δεν πεθαίνει...


Συνεχίζει και μετά το 2001 να ανταγωνίζεται το PS2 με την μάχη να κρίνεται στον πόντο μέχρι το τέλος του lifespan των κονσόλων και αφήνει σε τριτοτέταρτες θέσεις τα Gamecube και Xbox. To online gaming γίνεται καλύτερο μιας και το SegaNet εξελίσσεται και προσπαθεί να το ανταγωνιστεί το Xbox Live. H Sega το 2002 κυκλοφορεί το DVD add-on, Sega DVD για το Dreamcast (ο λύκος κι αν εγέρασε...) για να κυκλοφορήσουν στην κονσόλα της νέα, μεγαλύτερα παιχνίδια και να ηρεμήσει τους αφηνιασμένους gamers που με petitions στο internet ζητούν το GTA (που δεν χωράει σε GD-ROM) στο Dreamcast. Το 2005 η Sega κυκλοφορεί το Dreamcast 2-HD με το TVD (Terra Versatile Disc) σαν μέσο αναπαραγωγής. O Sonic δεν έχει καταντήσει το πτωχό πλην τίμιο ξαδερφάκι του Mario από την Ταγκανίκα αλλά βρίσκεται στις δόξες του...


Σενάριο #4
Το Virtual Boy (VB) κάνει τρομερή επιτυχία...


Όλοι κυκλοφορούμε με γυαλιά μυωπίας, τρώμε τις ασπιρίνες σαν καραμέλες (από τους πονοκεφάλους) και γύρω από τα μάτια μας έχουμε λευκά σημάδια (σαν αυτά που αφήνει το μαγιό μετά από ηλιοθεραπεία). Το φορητό gaming δίνει την θέση του στο Virtual φορητό gaming. Η Ninty μετά από κάνα χρόνο βγάζει το VB pocket που είναι το VB με διαφορετικά χρώματα. Μετά από 5-6 χρόνια βγάζει το VB color με έγχρωμη οθόνη. Συνεχίζει να χρησιμοποιεί cartridges ακόμη και όταν κυκλοφορεί την επανάσταση στο Virtual φορητό gaming με το Vii όπου χρησιμοποιεί αισθητήρα κίνησης και νανοτεχνολογία για να «καταλαβαίνει» τις κινήσεις των ματιών μας και το ύφος μας. Συνεχίζει να είναι ο κυρίαρχος της αγοράς ακόμη και όταν η Sony κυκλοφορεί το VPSP (Virtual PlayStation Portable) με πολύ καλύτερα γραφικά και με ένα καινούριο format αναπαραγωγής το UMD που αναμένεται να κάνει θραύση!


Σεναριο #5
Το Guitar Hero δεν συλλαμβάνεται ποτέ σαν ιδέα.


Τι θα είχαμε αν δεν κυκλοφορούσε ποτέ το Guitar Hero;
Η απάντηση είναι μονολεκτική: ΗΣΥΧΙΑ

Klonoa Door to Phantomile (PlayStation, Wii)

Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια και έχει τα αυτιά του Καραγκούνη; Ο Klonoa φυσικά που συνδυάζει την τσαχπινιά της γάτας και την ευκινησία του Ντάμπο του ελεφαντούλη, με τα τεράστια αυτιά του (και βουνό και θάλασσα) . Το Klonoa κυκλοφόρησε το 1998 για το PSX ως ένα από τα 2,5D side scrollers που είχαν γίνει μόδα σε εκείνο το μεταβατικό στάδιο από τα 2D στα 3D παιχνίδια.

Ο Klonoa, ο χαρακτήρας που χειρίζεστε, ξυπνάει από ένα προφητικό όνειρο (σιγά ρε Νοστράδαμε) και συνειδητοποιεί ότι η χώρα του, η χιλιοτραγουδισμένη Phantomile, δέχεται επίθεση από κάποια πολύ κακά πλάσματα, τα οποία απαγάγουν και μια κοπελίτσα που είναι σοπράνο, μπαλαρίνα, μοντέλο κάτι καλλιτεχνικό τέλος πάντων... Η Phantomile αποτελείται από 5 επίπεδα που ονομάζονται visions που χωρίζονται επίσης σε υπο-επίπεδα. Στο τέλος κάθε vision υπάρχει ένας αρχηγός τον οποίο φυσικά θα πρέπει να κερδίσετε για να προχωρήσετε στο επόμενο επίπεδο.


Όπλο σας καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού είναι ένα δαχτυλίδι (όχι το γνωστό του Φρόντο, αδαείς αναγνώστες) όπου ο Klonoa μπορεί να αιχμαλωτίσει τους πολύ επικίνδυνους αντιπάλους του (κουνελάκια, πουλάκια, αρκουδάκια όλα σε πολύχρωμους συνδυασμούς έτσι για να δημιουργούν δέος και τρόμο) και μετά τους εκτοξεύει προς άλλους εχθρούς ή προς αντικείμενα (η έκρηξη από αστεράκια και καρδούλες που δημιουργείται μετά την εκτόξευση των εχθρών είναι παρά πολύ ανατριχιαστική).

Στο Klonoa, ως καθαρόαιμο platformer, μπορείτε φυσικά να κάνετε άλματα σε πλατφόρμες αλλά κρατώντας πατημένο το κουμπί του άλματος μπορείτε και να αιωρηθείτε για μικρό χρονικό διάστημα ώστε να φτάσετε σε δυσπρόσιτα σημεία (δεν τις έχει μόνο για εφέ τις αυτάρες-πρακτικό γατί). Τα γραφικά είναι πολύ όμορφα και χρησιμοποιούν όλο το φάσμα χρωμάτων. Όλα είναι τόσο πολύ γλυκούλικα που δεν το γλιτώνετε στο ζάχαρο, γι' αυτό το παιχνίδι πρέπει να παίζεται σε μικρές δόσεις (3 φορές τη μέρα μετά το φαγητό) και όχι βουρ στον πατσά. Η ομιλία των χαρακτήρων είναι επίσης πάρα πολύ “άχου το μωρέ” και σίγουρα μετά από κάποιες ώρες παιχνιδιού θα βάλετε Black Sabbath, Azrael ή έστω Marilyn Manson για να έρθετε στα ίσια σας.


Το 2009 κυκλοφόρησε ένα remake του παιχνιδιού για το Wii με βελτιωμένα γραφικά αλλά με το ίδιο gameplay και σενάριο.

Πολύ καλό και ευχάριστο παιχνίδι, αν αντέχετε την τόση χαριτωμενιά, που θα σας κρατήσει συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και θα κολλήσει ένα χαμόγελο ικανοποίησης - ευχαρίστησης – βλακείας στο πρόσωπο σας!

Leisure Suit Larry: Magna Cum Laude (PS2, Xbox)

Τι ρατσισμός είναι αυτός κύριοι; Kratos, Dante, Solid Snake, Marcus Fenix, Nathan Drake. Όλοι, σχεδόν, οι πρωταγωνιστές των video games πρέπει να είναι ψηλοί, αρρενωποί και γυμνασμένοι; Και μετά μιλάμε για ρεαλισμό... Που είναι η κοιλίτσα, η μεγάλη, γαμψή μύτη, το αραιό μαλλί, το αποβλακωμένο βλέμμα; Αυτό το κενό στα ρεαλιστικά video games ήρθε να καλύψει το Leisure Suit Larry. Εδώ λοιπόν αναλαμβάνετε τον ρόλο του κοντού, άσχημου λιγούρη που το μόνο που ζητάει από τη ζωή του είναι να “ρίξει” όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες. Και μπορεί να είναι σαν ανάποδο γαμώτο αλλά δεν είναι σαβουρογάμης. Μόνο καρακατακουκλάρες παίρνει. Ψηλές, αδύνατες με πλούσια τα ελέη (και φτωχά τα πάνω διαμερίσματα που βλέπουν εγκέφαλο). Και αυτές πέφτουν! Αν είχαν όλες οι γυναίκες τόσο χαμηλά τον πήχη θα ήμασταν ευτυχισμένοι! Αλλά δυστυχώς δεν... (όπως λέει και ένας συνάδελφος blogger “Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από μία χοντρή με αυτοπεποίθηση” – http://kagouras.blogspot.com).


Το παιχνίδι είναι free roaming και σας αφήνει να κινήστε σε ένα χώρο που αποτελείται από το κολέγιο που σπουδάζει ο Larry και την υπόλοιπη πόλη που ξεκλειδώνει σταδιακά και έχει φυσικά καταστήματα, εστιατόρια, στριπτιτζάδικα κ.τ.λ. Σε κάθε χώρο υπάρχουν διαφορετικές γυναίκες που έχει βάλει στόχο ο Larry και μέσω διαφόρων αποστολών - mini games προσπαθεί να τις ρίξει στο κρεβάτι (πάτωμα, τραπέζι, καρέκλα, πολυέλαιο). Fetch missions, rhythm games, χειρισμός σπερματοζωαρίου και άλλα εμπνευσμένα mini games συμπεριλαμβάνονται στον τίτλο τα οποία είναι διασκεδαστικά στην αρχή αλλά κάπως επαναλαμβανόμενα και κουραστικά μετά από λίγη ώρα ενασχόλησης με το παιχνίδι. Όμορφα, καρτουνίστικα γραφικά, ευχάριστος ήχος (αν και οι γκόμενες πιο πολύ τσιρίζουν παρά μιλάνε) και εύκολος χειρισμός με καλή απόκριση το κάνουν πιο προσιτό.

Στην Ευρώπη κυκλοφόρησε η uncut version η οποία τα δείχνει όλα και δεν ντρέπεται γι' αυτό (φτου της). Στο Αμέρικα κυκλοφόρησε μια πιο soft έκδοση με μωσαϊκό (μπορεί και παρκέ) να καλύπτει τα επίμαχα σημεία, με το οποίο όμως χάνεται η μαγεία του παιχνιδιού!! Μετά το ξανασκέφτηκαν και κυκλοφόρησαν και εκεί την uncut έκδοση. Σιγά μην έχαναν...


Πρόκειται, τέλος, για ένα παιχνίδι με αρκετό χιούμορ (καλά δεν θα κατουρηθείτε από τα γέλια, αλλά σίγουρα θα χαμογελάσετε αρκετές φορές) και με διασκεδαστικό περιεχόμενο. Κατά τη γνώμη μου δε συγκρίνεται με τα παλιά παιχνίδια Larry αλλά δεν παύει να είναι μια καλή εξέλιξη του παιχνιδιού για τις σύγχρονες κονσόλες. Καλό σας φυστίκωμα!

Need for Speed Underground 2 (PS2, Xbox, GameCube)

Είσαι κάγκουρας; Θες το αυτοκίνητο σου να φωσφορίζει σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, την ζάντα να γυαλίζει σαν χρυσό δόντι, την μηχανή σου να μουγκρίζει σαν γαϊδούρι με ανοιξιάτικες κάψες; Τότε η σειρά Need for Speed Underground (N.S.F.U.) είναι φτιαγμένη για σένα.

Το Need for Speed ξεκίνησε σαν ακόμη ένα racing παιχνίδι πίσω στα 32bit αλλά το 2003 και καθώς η σειρά είχε ξεφτίσει πήρε μια ενδιαφέρουσα τροπή με το Underground. Το παιχνίδι ασχολούνταν με “φτιαγμένα” αυτοκίνητα και με παράνομους αγώνες δρόμου σε αντίθεση με τους “συνηθισμένους” αγώνες αυτοκινήτων και police chases που ασχολούνταν η σειρά τα προηγούμενα χρόνια. Drift, drag, sprint, circuit είναι τα είδη αγώνων που πήραμε μέρος στο πρώτο N.S.F.U. και φυσικά δεν λείπουν και από τη συνέχεια του.


Το N.S.F.U.2 είναι ένα sandbox παιχνίδι που σας ξαμολάει σε μια πόλη που δεν ξημερώνει ποτέ (η αγαπημένη πόλη του κόμη Δράκουλα). Σας βάζει να τρέξετε σε αγώνες, να αναβαθμίσετε το αυτοκίνητο σας ακόμη και να βγάλετε φωτογραφίες του αμαξιού σας για εξώφυλλα περιοδικών. Θα αρχίσετε με ένα απλό, συμβατικό, άσχημο (για τα δεδομένα του παιχνιδιού) αυτοκίνητο και με τον καιρό θα βρεθείτε με ολόκληρη μάντρα από “φτιαγμένα” αμάξια με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου πάνω τους (ήρθες πάλι(ε) τρελό καρναβάλι(ε)) και με τόσα κιλά λαμαρίνα και πλαστικό που θα χρειαστούν αιώνες αφοσίωσης από τη μητέρα φύση για να ανακυκλωθούν.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι αρκετά προσεγμένα και ο φωτισμός της πόλης (Bayview το όνομα αυτής, αχαλίνωτη έμπνευση!) εκθαμβωτικός. Γενικά η πόλη λάμπει όπως και τα αυτοκίνητα που οδηγείτε τα οποία είναι πολύ λεπτομερή (για την εποχής τους). Μόνη παραφωνία στα γραφικά είναι τα χωρίς λεπτομέρειες και φαντασία αυτοκίνητα που κυκλοφορούν ξέμπαρκα στην πόλη (ταξί, επιβατικά, φορτηγάκια, ντάτσουν με καρπούζια, καντέτ με γριές στο τιμόνι κ.α.) τα οποία δεν βλέπονται αλλά στην τελική ποιος νοιάζεται; Αρκεί το δικό μας αυτοκίνητο να είναι το ωραιότερο και εκτυφλωτικότερο όλων!


Για τον ήχο τι να πω (ή μάλλον να γράψω). Καταπληκτικό soundtrack με πολύ αγαπημένα κομμάτια που δένουν με το παιχνίδι (και περνούν πολύ ωραία μαζί στην CPU και αυτό περνάει στον gamer). Όλα τα ηχητικά εφέ του παιχνιδιού είναι αρκετά καλά, και ότι περιμένουμε από το είδος (να ακούς τα γκάζια και τα νίτρα να βγάζουν άναρθρες κραυγές αγωνίας) και τελικά σε βάζουν στο κλίμα (και στην κλιμακτήριο μη σου πω) να τρέξεις και να κερδίσεις.

Το N.S.F.U.2 την εποχή που κυκλοφόρησε ήταν πρωτότυπο και έκανε μόδα το συγκεκριμένο είδος racing, τώρα το έχουν ξεχειλώσει το genre και δεν έχει εξελιχθεί περαιτέρω. Καλή και συλλεκτική αγορά με εγγυημένη διασκέδαση για όλους τους λάτρεις του αυτοκινήτου (και του τριωδίου) εκεί έξω!

2D ιζ μπακ!!!

Στα τέλη του 20ου αιώνα (πριν καμία 15αριά χρόνια δηλαδή) έκαναν την εμφάνιση τους στο (console) gaming σκηνικό τα τρισδιάστατα παιχνίδια (ουάου!). Τι ήταν τα τρισδιάστατα παιχνίδια; Ήταν σαν να γυρίζαμε τον χρόνο πίσω στο Atari 2600 όπου χρειαζόταν μεγάλη (για να μην πω τεράστια) φαντασία για να παίξεις ένα παιχνίδι. Έβλεπες μια καφέ κάθετη γραμμή και ένα πράσινο τετράγωνο στην κορυφή της και «καταλάβαινες» ότι πρόκειται, φυσικά, για ένα δέντρο (καλά άμα είχες και μεγάλη φαντασία ήξερες ότι πρόκειται για δέντρο αειθαλές της οικογένειας των εσπεριδοειδών με ύψος 2,87 αλλά αυτό ήταν για τους «εκλεκτούς»). Όπως το 2600 έτσι και τα 32bit μηχανήματα στα μέσα της δεκαετίας του ’90 όπου και άνθισαν τα 3D παιχνίδια (υπήρχαν και στα 16bit αλλά ας μην το σχολιάσω καλύτερα…) φανταζόσουνα ότι αυτό το ακανόνιστο πολύγωνο που έχει κάτι που μοιάζει με κεφάλι, κάτι που μοιάζει με πόδια και κάτι που μοιάζει με χέρια είναι μια πολύ σέξι γυναίκα και την λένε Lara Croft (η πρώτη γυναίκα που μέτραγε το στήθος της με μοιρογνωμόνιο - καλά αν δεν είχε και το στήθος θα μπορούσες να την περάσεις άνετα για τον Γιώργο τον περιπτερά, αλλά άλλο αυτό).

Από τότε όλα τα παιχνίδια που κυκλοφορούσαν μετατρέπονταν σε 3D. Παλιά franchises αναδημιουργήθηκαν (άλλα με μεγάλη επιτυχία και άλλα με ακόμη μεγαλύτερη αποτυχία), genres εξαφανίστηκαν ή άλλαξαν δρόμο. Όλα έπρεπε να είναι 3D. Και τα λίγα side-scrollers που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή (Abe’s Odyssey, Klonoa, Heart of Darkness, Mischief Makers κ.α.) είχαν μια «μυτιά», έστω, από 3D.

Φυσικά από τότε έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Πλέον τα τρισδιάστατα παιχνίδια όταν λέμε ότι είναι ρεαλιστικά συνήθως είναι. Και το 1994 αυτό λέγαμε αλλά που να ξέρουμε… Από την προηγούμενη γενιά (που την ξεκίνησε το Dreamcast – ελαφριά η καλωδιοταινία που το σκεπάζει) τα παιχνίδια έγιναν λιγότερο τρίφτης για τυρί (πολλές γωνίες) και περισσότερο Αττική οδός (πολλές ευθείες) φυσικά μερικά προβλήματα παραμένουν ίδια από καταβολής του είδους αν και τα περισσότερα σε πολύ μικρότερο βαθμό. Η δύστροπη κάμερα, το «με δέρνουν και δεν ξέρω από πού», το περιορισμένο draw distance, τα pop-ups (μπορεί να μου πει κάποιος πως βρέθηκε αυτός ο τοίχος μπροστά από την Lamborghini μου;;;) κτλ.

Τώρα πια το 3D είναι όχι απλά στάνταρ στην βιομηχανία αλλά όποιο παιχνίδι είναι 2D οι δημοσιογράφοι-reviewers-publishers το αναγράφουν με τεράστια, νέον, γράμματα στην παρουσίαση-δελτίο τύπου για να διευκρινίσουν την διαφορά. Αυτό που κάποτε ήταν μονόδρομος έχει γίνει cult!

Αλλά μάλλον ο ρεαλισμός κουράζει. Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα νέα εγχειρήματα επιστρέφουν το gaming στις ρίζες του. Παιχνίδια που αν γινόντουσαν 3D θα έπαιρναν την κάτω βόλτα (όμορφή μου Παναγιώτα) όπως πολλά άλλα παλιότερα (Γεια σου Sonic, πως πάει η κάρτα ανεργίας; Την ανανέωσες;). Τα παιχνίδια αυτά εκμεταλλεύονται μεν τις σύγχρονες κονσόλες για να είναι ευπαρουσίαστα αλλά το gameplay τους είναι το παλιό καλό side-scrolling που όλοι αγαπήσαμε, με σύγχρονες προσθήκες που το ανανεώνουν και το επαναφέρουν στο προσκήνιο (ως εναλλακτικό μεν αλλά με προοπτικές mainstream δε – πως είναι οι Πυξ Λαξ; Καμία σχέση…)

Η περσινή επιτυχία του Braid, το φετινό πολύ καλό Shadow Complex, το πολυαναμενόμενο Muramasa: The Demon Blade, η διασκευή του A Boy and his Blob, που είναι αν μη τι άλλο υποσχόμενο και το «υβριδικό» Little Big Planet μας δείχνουν ότι το 2D επανεμφανίζεται δυναμικά στην σκηνή των video games (μπορεί να μην είναι πρώτο όνομα στη μαρκίζα αλλά δεν έγινε και Βίσση…ακόμα). Για να μην αναφέρω μερικά διαμάντια του DS (που λόγω hardware δεν το πολυσηκώνει 3D που να χτυπιέται κατάχαμα) τα οποία ξεχωρίζουν όπως New Super Mario Bros, Castlevania -όλα-, Contra 4, Megaman κ.α.

Και τι μας περιμένει το 2010; Νέος, ανανεωμένος, back to basics 2D Sonic (Sega αν τα κάνεις πάλι θάλασσα την γ*****ς), Metroid από Team Ninja με 2D-3D gameplay (αυτά είναι!) και ποιος ξέρει ποιο καινούριο XBLA/WiiWare/PSN έργο τέχνης (Tower of Shadow;;) θα ξεφυτρώσει από το πουθενά να μας θυμίσει από πού ξεκίνησαν όλα (προϊστορική περίοδος - ουγκ!) και που έφτασαν σήμερα (Πάλι παίζεις με το Playstation ρε αχαΐρευτε; Όχι αγάπη μου ταινία βλέπω!).

Tomb Raider: The Angel of Darkness (PS2)

Αρκετά με τα καλά παιχνίδια… Ήρθε η ώρα για λίγο αυτομαστίγωμα. Και πoιο είναι το κατάλληλο παιχνίδι για να προσφέρει ατελείωτες ώρες μαζοχιστικού gameplay και ανείπωτου ηλεκτρονικού πόνου; Μα φυσικά το Angel of Darkness! Ένα παιχνίδι φτιαγμένο για όλους εσάς που σας αρέσουν τα «ξινά»… Γιατί τι ζητήσαμε πίσω το 2003 από την EIDOS κύριοι; Μια next gen Lara για το PS2 μας. Και μας την έδωσε! Σε όλο της το μεγαλείο. Το παιχνίδι ήταν bug free, είχε την κάμερα που κάθε 3d παιχνίδι ζητάει την Πρωτοχρονιά από τον Αη Βασίλη και φυσικά είχε τον καλύτερο χειρισμό που έχεις συναντήσει σε παιχνίδι από τότε που ξεκίνησαν τα 3d action/adventure games (από το Tomb Raider 1 δηλαδή). Και αυτό ακριβώς είναι το Angel of Darkness το Tomb Raider 1 με καλύτερα γραφικά! Μπράβο EIDOS που μετά από 7 χρόνια κατάφερες να ξανακάνεις τον χειρισμό του PSX μόδα!

Αφού βγάλαμε τα απωθημένα μας στην δύσμοιρη την EIDOS, που ευτυχώς μετά από εκείνη την τραγωδία έβγαλε το Legend και η Lara γλίτωσε από το να κάνει καριέρα στα κόκκινα φανάρια για να βγάλει το ψωμί της, ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο. Είχαμε αφήσει την Lara θαμμένη σε ένα τάφο στο The Last Revelation, το Chronicles δεν το μετράμε όχι μόνο γιατί εξιστορούσε μέσω flash backs αλλά γιατί ήταν ότι του φανεί του λωλοστεφανή, την μια η Lara στο βουνό την άλλη στο παρτέρι ούτε η Λόρα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι τέτοια ανεμελιά! Αυτό δεν ήταν Tomb Raider αλλά τα στρουμφάκια με 5 νούμερο σουτιέν! Αφού λοιπόν την αφήσαμε στον τάφο την βρίσκουμε ζωντανή (και υπερβολικά ντυμένη – μακρύ παντελόνι και σακάκι;;;;;) να βολτάρει στο Παρίσι και να το παίζει μοιραία γυναίκα! Επισκέπτεται τον μέντορα της τον Von Croy και εκεί που τα λένε κάτι γίνεται, ένας θόρυβος, μια μαυρίλα, ένας χαμός και αυτός σκοτώνεται. Η Lara έχει βέβαια αίματα στα χέρια της αλλά δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία. Ακούγονται περιπολικά (άμεση επέμβαση – όνομα και πράγμα!) και η Lara προσπαθεί, με την βοήθεια σας φυσικά, να δραπετεύσει.



Πάνε οι Αφρικές, οι Ινδίες, τα Μεξικά τώρα μόνο Ευρώπη, Λονδίνο – Παρίσι –Βιέννη (σαν δρομολόγιο της Ολυμπιακής). Παίρνετε τον ταξιδιωτικό οδηγό φοράτε και το πέδιλο με την κάλτσα και ξεκινάτε. Τα γραφικά του παιχνιδιού ήταν αρκετά καλά και για την εποχή του και σε σύγκριση με τους προκατόχους του. Δεν έλεγες ΟΥΑΟΥ αλλά δεν μέτραγες και τα pixel στην μούρη της Lara όπως στα προηγούμενα παιχνίδια. Και οι χώροι που εξερευνείτε είναι καλοφτιαγμένοι και με το στυλ τις κάθε πόλης.

Στο χειρισμό οι δημιουργοί του παιχνιδιού μας έδωσαν να καταλάβουμε. Κυριολεκτικά! Αν θες να τερματίσεις το παιχνίδι απέδειξε ότι το αξίζεις! Τι θες να σου κάνουν; Να σε πάρουν από το χέρι και να σε πάνε στο τέρμα; Όχι κύριε, θα φτύσεις αίμα για να μάθεις να χειρίζεσαι την πρωταγωνίστρια και να την μάθεις δηλαδή αυτή πάλι τα δικά της θα κάνει που να χτυπιέσαι! Ό,τι καινοτομία ήθελαν να παρουσιάσουν σε αυτό τον τίτλο απέτυχε παταγωδώς και αμφιβάλλω αν και οι ίδιοι οι δημιουργοί κατάφεραν να παίξουν το παιχνίδι χωρίς να θελήσουν έστω και μία φορά να πετάξουν το Dual Shock 2 στο κεφάλι της Lara που τα ζητάει ο οργανισμός της!



Το παιχνίδι αξίζει να αγοραστεί μόνο για συλλεκτικούς λόγους, που είναι και ο λόγος που το έχω και εγώ. Αν παίρνετε ηρεμιστικά διπλασιάστε την δόση πριν βάλετε το DVD στην κονσόλα. Αν είστε τύπος S&M καλή διασκέδαση!

Canis Canem Edit / Bully (PS2, Wii, Xbox360)

Ε ναι μετά από αυτό μπορείς να βγεις σε ένα οποιοδήποτε gaming forum και να βροντοφωνάξεις «έπαιξα ένα παιχνίδι που λέγεται “Σκύλος τρώει σκύλο”» και δεν είναι μόνο ότι κανείς δεν θα σε περάσει για τρελό αλλά θα σε επιβραβεύσουν που αφιέρωσες χρόνο για να παίξεις ένα τόσο ποιοτικό και πρωτότυπο παιχνίδι (και όχι μόνο τα Fifia και τα Killzonia αυτού του κόσμου)!

Ο Jimmy Hopkins, ο 15χρονος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί (μεταξύ μας είναι λίγο κωλόπαιδο). Οι γονείς του (η μάνα του που μόλις έκανε τον 6ο γάμος της…, και ο πατριός του ένα ακμαιότατο 60χρονο ραμολί) θέλουν να τον ξεφορτωθούν για να πάνε μήνα του μέλιτος. Τον παρατάνε, λοιπόν, μπροστά από το Bullworth Academy, ένα εσώκλειστο σχολείο, και φεύγουν για Μαλδίβες (δεν μας το λέει το παιχνίδι αλλά είπα να βάλω μια εξωτική πινελιά). Στο σχολείο βρίσκεται αντιμέτωπος με όλα τα στερεότυπα της αμερικάνικης υποκουλτούρας, του δυτικού κινηματογράφου που ελλοχεύουν τον ιμπεριαλισμό και την απαλλοτρίωση των παραδοσιακών αξιών (επίσης νόμος είναι το δίκιο του εργάτη) συγγνώμη ξύπνησε ο Φιντέλ μέσα μου!



Σπασικλάκια, σφίχτιδες, ψωνισμένα πλουσιόπαιδα και αλητάκια (πολύ ελεύθερη μετάφραση των ορίτζιναλ λέξεων) θέλουν να πέσουν να τον φάνε. Ακόμη και οι καθηγητές με αρχηγό τον λυκειάρχη θέλουν να τον βλέπουν να τυραννιέται. Εσείς όμως Κύριος (με κάπα κεφαλαίο - για οποίον δεν το κατάλαβε) παρακολουθείτε τα μαθήματα σας ανελλιπώς (και είστε και άριστος σε αυτά – καλά υπάρχει ένα πρόβλημα στην ορθογραφία αλλά δεν είστε και ο Μπαμπινιώτης) και πέφτετε για ύπνο σύμφωνα με το πρόγραμμα του σχολείου. Αλλά για να επιβιώσετε κάνετε και τα χατίρια στους συμμαθητές σας (με ακριβό αντάλλαγμα φυσικά, δεν είναι Animal Crossing εδώ – ό,τι έχετε ευχαρίστηση!). Αν ο Jimmy βοηθήσει μια κοπέλα να πάρει πίσω κάτι που της έκλεψαν αυτή θα του δώσει ένα φιλί (καταξοδεύτηκε!). Αν βοηθήσει ένα σπασικλάκι να εκδικηθεί κάποιον που του φέρθηκε άσχημα αυτός θα τον βοηθήσει στα μαθήματα του και πάει λέγοντας. Επικρατεί γενικώς το «δούναι και λαβείν» στο παιχνίδι.

Μπορείτε να συνάπτετε σχέσεις με τα κορίτσια του σχολείου (ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχρινές – όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει ο Τζίμης ο σαβ******μης), αλλά και με τα αγόρια (ωραίο το φουστάνι σου Γιώργο μου!). Υπάρχει μια ελευθερία στο παιχνίδι, όπως στα περισσότερα της Rockstar, όχι μόνο στον χώρο αλλά και στην συμπεριφορά. Εκτός σχολείου υπάρχει μια ολόκληρη πόλη να εξερευνήσετε. GTA: School το χαρακτήρισαν πολλοί όταν κυκλοφόρησε και δεν είχαν και άδικο.



Στον οπτικό τομέα (μεσ’ την κλισαδούρα είμαι σήμερα) το παιχνίδι είναι γοητευτικό! Στο 360 δίνει ρέστα αλλά και στις άλλες κονσόλες δεν θα σας απογοητεύσει (μπορεί να μην δίνει ρέστα αλλά θα κεράσει μια λεμονίτα). Οι χαρακτήρες είναι όλοι τους μοναδικοί, σε όλο το παιχνίδι δεν θα συναντήσετε ούτε διδυμάκια ουτε δεκαδυμάκια όπως πχ σε άλλα sand-box παιχνίδια. Η μουσική είναι όπως την περιμένεις από την Rockstar. Εγκλιματισμένη με το παιχνίδι και χωρίς να εκνευρίζει όπως πχ σε άλλα sand-box παιχνίδια. Ο χειρισμός είναι επίσης πολύ καλός και με απόκριση (αν και επειδή χρησιμοποιεί όλο το χειριστήριο το ρημαδοπαίχνιδο θέλει τον χρόνο του) χωρίς όμως να μπερδεύει τον παίχτη όπως πχ σε άλλα sand-box παιχνίδια (deja-vu - κάπου το έχω ξαναπεί αυτό)

Τι να γράψω στο επίλογο ότι το προτείνω ανεπιφύλαχτα; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! Το συστήνουν 87 κατασκευαστές πλυντηρίων (σύμφωνα με το GamesRankings στο οποίο έχει σκορ 87% από 87 reviewers) εγώ θα πω το αντίθετο!

Back to school (φτου φτου μακριά από μας)

Assassin’s Creed (Playstation 3, Xbox 360)

Το Σωτήριον Έτος 1191 στην πόλη της Ιερουσαλήμ, κατά την περίοδο της 3ης Σταυροφορίας (η 1η και η 2η είχαν μεγάλη επιτυχία και είπαν να το κάνουν τριλογία), γινόταν της κακομοίρας. Ίντριγκες, αντιπαραθέσεις, σκάνδαλα, δολοφονίες… Εδώ ακριβώς (στις δολοφονίες) έρχεται ο Altair να συνεισφέρει. Ο Altair είναι πρόγονος του Desmond, ενός πτωχού πλην τίμιου μπάρμαν, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος από μία ερευνητική εταιρεία. Η εταιρεία Abstergo Industries θέλει να δοκιμάσει στον Desmond την νέα της συσκευή, το Animus, για να ανακαλέσει τις μνήμες του από τον προγονό του τον Altair. Γενικά το σενάριο του παιχνιδιού είναι ένα συμπούρμπουλο αλλά καθώς προχωράτε όλα αποκτούν μια λογική και μια συνοχή. Ο Altair εκεί που πήγαινε να κλέψει κάτι ανεκτίμητο (ένα διαμάντι, ένα ρουμπίνι, μια ταμπλέτα για τα κουνούπια) τον κάνουν τσακωτό και αναγκάζεται να σκοτώσει όλους όσους παρευρίσκονταν στην σεμνή εκείνη τελετή. Ο προϊστάμενος του όμως (ο αρχηγός των δολοφόνων ντε!) δεν είναι ευχαριστημένος με την πράξη αυτή γιατί, όπως λέει, αψήφησε τους 3 νόμους της συμμορίας (σύμφωνα με το άρθρο 22, παράγραφο 15 του συντάγματος των Assassins) αλλά επειδή είναι μεγαλόψυχος του δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να επανορθώσει (να ’ναι καλά ο άνθρωπος). Του αναθέτει διάφορες αποστολές τις οποίες και φέρνοντας εις πέρας ο Altair ξανακερδίζει την θέση του στην οργάνωση. Στο σενάριο εμπλέκονται οι Ναΐτες ιππότες, οι Τεύτονες, ο Βασιλιάς της Αγγλίας, ο Ναός του Σολωμόντα (ο Mister Bean και ο Λιακόπουλος λείπουν) και άλλα γνωστά ιστορικά πρόσωπα (και κτίρια) με φιλικές συμμετοχές. Εν τω μεταξύ ο Desmond που «ζει» μέσα από τα μάτια του Altair όλη την ιστορία προσπαθεί να καταλάβει γιατί τον έχουν απαγάγει (καλός μουρόχαβλος είναι κι αυτός) και μερικές φορές προσπαθεί και να δραπετεύσει (καλά δεν σφίγγεται κιόλας, μάλλον του καλαρέσει εκεί).



Εσείς ελέγχετε εναλλάξ τον Altair και τον Desmond ανάλογα με την εποχή και με το σενάριο του παιχνιδιού. Ελέγχοντας τον Altair μπορείτε να εξερευνήσετε ελεύθερα ολόκληρη την πόλη. Μπορείτε να ξεγοφιαστείτε στο περπάτημα στα στενοσόκακα της περιοχής ή να γκρεμοτσακιστείτε άφοβα κάνοντας parkour (ναι αυτό που κάνουν τα δωδεκάχρονα και μπαίνουν στο γύψο) από ταράτσα σε ταράτσα και από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Ομολογώ ότι το parkour είναι πολύ ευχάριστος τρόπος μετακίνησης και πολύ απλός αρκεί να χρησιμοποιήσετε τον αναλογικό μοχλό προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και ο Altair πηδάει, σκαρφαλώνει, τρέχει, κρύβεται και γενικά τα κάνει όλα (και συμφέρει). Το σύστημα μάχης είναι επίσης απλοποιημένο μιας και χρησιμοποιείτε ένα και μόνο κουμπί. Ο Desmond από την άλλη μόνο να περπατάει ξέρει (και αυτό όχι με ιδιαίτερη επιτυχία) και να αλληλεπιδρά με κάποια αντικείμενα και ανθρώπους, μέχρι εκεί.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πολύ όμορφα και με τον αέρα της εποχής. Το animation είναι εξίσου καλό και δύσκολα θα δείτε τον Altair να επαναλαμβάνεται στις κινήσεις του. Οι περιοχές που θα εξερευνήσετε είναι γραφικές (σαν την Αράχοβα ένα πράγμα) και λεπτομερείς και θα πιάσετε τον εαυτό σας πολλές φορές να κάνει άσκοπες βόλτες χωρίς να ακολουθεί το σενάριο του παιχνιδιού. Οι χαρακτήρες είναι επίσης πολύ καλοσχεδιασμένοι. Ο Altair φοράει ένα διακριτικό συνολάκι (Dolce & Koudouna 325€) που ολοκληρώνεται με μια κουκούλα που του καλύπτει την καούκα. O Desmond είναι πιο απλά ντυμένος (από την δουλειά τον πήραν τον άνθρωπο) με ένα τζιν και μια μπλουζίτσα (από τα πανέρια της λαϊκής 2,5€).



Ο ήχος είναι επιβλητικός και αποπνέει την φρεσκάδα της εποχής (ναφθαλίνη δηλαδή). Το accent των κατοίκων είναι μια μίξη αγγλο-γαλλικο-αραβο-εβραϊκών που μας δείχνει ότι η Μέση Ανατολή δεν έχει Linguaphone ούτε και παράρτημα Στρατηγάκη.

Είναι must buy πρώτης γενιάς τίτλος των PS3 και 360 που σέβεται την ιστορία και τον εαυτό του (μη με ρωτήσετε από πού το κατάλαβα αυτό).
Πάω να προσκυνήσω τους ιερούς τόπους…που πάτησε ο Altair!

Duke Nukem: Time to kill (Playstation)

Ο Duke δεν είναι ένα απλό cult φαινόμενο της εφηβικής βιντεογκεϊμικής κουλτούρας και άξιος εκπρόσωπος του παρηκμαζόμενου, φαλλοκρατισμού της βιομηχανίας (=κάφρος). Είναι κάτι παραπάνω. Είναι ο Che των videogames. Γιατί μπορεί να συχνάζει σε στριπτιτζάδικα (θου κύριε!) και να μπαλαμουτιάζει «αθώες» κορασίδες που η μοίρα τις έριξε σε λάθος δρόμο, αλλά συγχρόνως σκοτώνει μπάτσους-γουρούνια-εξωγήινους εισβολείς που θέλουν να καταλάβουν τον πλανήτη μας και να τον καταστρέψουν (μαζί και τις «αθώες» κορασίδες) και αυτό ο Duke δεν μπορεί να το επιτρέψει. Άρα τι κάνει; Παίρνει τ’ όπλο του και όποιον πάρει ο χάρος.



Το παιχνίδι σας ταξιδεύει σε τέσσερις διαφορετικές εποχές (ναι ο Vivaldi το έφτιαξε), την σύγχρονη Αμερική, την άγρια δύση (μετά εξημερώθηκε), τον μεσαίωνα, και την αρχαία Ρώμη στις οποίες οι προαναφερθέντες εξωγήινοι προσπαθούν να αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Σε κάθε εποχή ο Duke αλλά και το υπόλοιπο cast ντύνονται από το βεστιάριο της περιοχής για να αφομοιωθούν με το σύνολο και για μην δώσουν στόχο στους ανυποψίαστους ανθρώπους. Φυσικά ένας σφίχτης, με γυαλιά ηλίου, και το μπαζούκας στο χέρι και μερικά γουρούνια επίσης εφοδιασμένα με βαρύ οπλισμό αν έχουν ντυθεί σαν τον απλό, καθημερινό αρχαίο Ρωμαίο δεν θα τους δώσει κάνεις, καμιά απολύτως σημασία. Σε κάθε εποχή υπάρχουν και οι αντίστοιχες κορασίδες να δώσουν μια πιο ανάλαφρη νότα στην δύσκολη αποστολή που πρέπει να φέρει εις πέρας ο ταλαιπωρημένος αλλά πάντα ακμαίος Duke.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το gameplay έχει δανειστεί στοιχεία από την σειρά Tomb Raider αλλά αυτό θα ήταν άδικο. Γιατί το Time to kill δεν έχει δανειστεί στοιχεία από το Tomb Raider άλλα είναι ένα Tomb Raider με άντρα πρωταγωνιστή και με λιγότερες φυσιολατρικές ανησυχίες. Από τον χειρισμό, που είναι copy-paste, μέχρι και τους, υποτιθέμενους γρίφους, όλα είναι ένα πιστό rip-off της πολυαγαπημένης μας Lara. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, μιας και όλα είναι οικεία και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περίοδο εκμάθησης. Αλλά όσο να ‘ναι δείχνει μια έλλειψη φαντασίας (μπορεί και δύο).



Τα γραφικά είναι τυπικά της εποχής. Πολύγωνα, πολύγωνα, πολύγωνα. 3D δεν θέλαμε, 3D μας έδιναν! Για τον ήχο τι να πω; Τα «γαλλικά» του Duke είναι αναμενόμενα. Οι ατάκες του άντρα του βαρύ και ασήκωτου είναι διάχυτες στο παιχνίδι (σε άκυρες ή όχι στιγμές) και δημιουργούν στα δύσμοιρα γουρούνια σύνδρομο κατωτερότητας (κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς). Καθ’ όλη την διάρκεια του Time to kill, ο Duke επαινεί την σκούνα του, τα αυγά του (που όπως, περίπου, μας αναφέρει δεν είναι κότας αλλά στρουθοκαμήλου), ξαναεπαινεί την τράτα του (για το μέγεθος της, την πυκνότητα της και την γεμάτη γεύση της) μας λέει ότι είναι ένα δώρο για όλες τις γυναίκες (κορίτσια ο Μπάρκουλης!) και γενικά μας δείχνει μια ταπεινότητα και μια μετριοφροσύνη που περνά μέσα από τους αιώνες για να καταλήξει να γίνει το είδωλο του gamer που σέβεται τον εαυτό του και κυρίως το γυναικείο φύλο.

Τελειώνοντας θα έλεγα ότι αν σας αρέσει ο Δούκας, και τα πετυχημένα του, προτιμήστε το Duke Nukem 3D. Πολύ καλό το Time to kill αλλά δεν συγκρίνεται με το νόθο 5ο ξαδερφάκι του (από την πλευρά του μπατζανάκη του πατέρα του) το Tomb Raider το οποίο και ήταν βασιλιάς των 3D action/adventure games την εποχή των 32bit.

Mortal Kombat: Shaolin Monks (Playstation 2, Xbox)

Ανελέητο ξύλο μέχρι θανάτου και fatalities μέχρι να μην σου μείνει παρανυχίδα είναι μια σύντομη περιγραφή της σειράς Mortal Kombat. Έλα όμως που έρχεται το Shaolin Monks να δικαιώσει μεν τον τίτλο του αλλά να επισημάνει ότι δεν είναι απλώς παιχνίδι ξύλου αλλά παιχνίδι ξύλου με υπόθεση (όπως οι καλές τσόντες…). Δηλαδή τον δέρνεις τον αντίπαλο (και του αφαιρείς και την σπονδυλική στήλη) αλλά τώρα έχεις κάποιο λόγο, δεν το κάνεις έτσι επειδή ξύπνησες με νεύρα.

Η ιστορία τοποθετείται χρονικά ανάμεσα στο MK1 και το MK2. Οι μαχητές της γης νίκησαν τους αντίστοιχους του Outworld (τελικό σκορ 2-0 άσσος, άσσος από ημίχρονο) και έτσι έσωσαν την γη από τις ορδές του αυτοκράτορα του Outworld. Όμως ο μάγος Shang Tsung δεν είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα (το είχε παίξει over) και παγιδεύει τους νικητές Liu Kang και Kung Lao να τον ακολουθήσουν στον Outworld. Εσείς διαλέγετε έναν από τους δύο και ξεκινάτε το ταξίδι σας στον μακρινό (;) και αφιλόξενο κόσμο. Δεν είστε όμως μόνοι (έτσι θα σας άφηναν βρε;). Στον δρόμο σας θα βρείτε πολλούς φίλους και εχθρούς, γνωστούς από την σειρά που θα σας βοηθήσουν ή θα σας κάνουν την ζωή μαρτύριο. Ανάμεσα τους ο Scorpion (ωροσκόπο δεν ξέρω), ο Sub-Zero (Κελσίου ή Φαρενάιτ θα σας γελάσω), ο Reptile (πολύ ευφάνταστο…), ο Goro (με τα 4 χεράκια του κάνει κάτι πίτες όνειρο) και αρκετοί άλλοι από το σύμπαν του MK που κάνουν guest.


Το παιχνίδι περιλαμβάνει μερικούς πολύ δύσκολους γρίφους (όπως πέτα τον εχθρό στα καρφιά για να ανοίξει η πόρτα ή πέτα τον εχθρό στο οξύ για να κατεβεί η γέφυρα ή πέτα τον εχθρό στη λάβα για να κερδίσεις ένα Fiat Punto) που δίνουν την αίσθηση της εξερεύνησης και αν μη τι άλλο οξύνουν το μυαλό και την κρίση του gamer.

Στον οπτικό τομέα το παιχνίδι είναι αρκετά όμορφο (έχει μια «απόκοσμη» ομορφιά) και έχει ποικίλα περιβάλλοντα βασισμένα στις πίστες του ΜΚ2. Και οι χαρακτήρες είναι καλοσχεδιασμένοι - ακόμη και όταν είναι ακρωτηριασμένοι. Ο χειρισμός δεν είναι ο κλασσικός του ΜΚ μιας και το παιχνίδι είναι 3D και έτσι έχουμε μια προσέγγιση 360 μοιρών στις κινήσεις των πρωταγωνιστών οι οποίες είναι οι ίδιες με αυτές των προηγούμενων ΜΚ αλλά πλέον γίνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Το νέο σύστημα είναι αρκετά εύκολο και δεν απαιτεί ιδιαίτερο χρόνο για να εμπεδωθεί.



Στον ήχο θα συναντήσουμε κλασσικές μελωδίες του ΜΚ που είναι πάντα ευπρόσδεκτες και ποτέ κουραστικές. Όπως πάντα οι διάλογοι είναι τραβηγμένοι από τα μαλλιά και δεν φτάνει αυτό αλλά οι voice actors υπερπαίζουν. Δεν μπορούσαν να το κάνουν χειρότερο…Τουλάχιστον βγάζει γέλιο, έστω και για λάθος λόγο.

Εν τέλει αν λάβουμε υπόψη ότι πρόκειται για συνέχεια των ΜΚ: Mythologies και MK: Special Forces τότε η Midway έχει κάνει εκπληκτική δουλειά. Αν το πάρουμε σαν μεμονωμένο παιχνίδι τότε είναι ένα μέτριο υποκατάστατο του God of War που θα το λατρέψουν οι fans όλοι οι υπόλοιποι απλά θα αδιαφορήσουν.

FINISH ME!