Shadow Man (PlayStation, N64, Dreamcast)

Is it a bird? Is it a plane? No it's Shadow Man!!! Ο άνθρωπος σκιά, ο άνθρωπος που είναι πιο γρήγορος από το όπλο του (δεν είναι κλεμμένο, ποιος Lucky Luke;), ο άνθρωπος αράχνη (damn κι αυτό το πρόλαβαν). Ο Shadow Man ήταν ένας κοινός θνητός που έπεσαν στα χέρια του 20.000$ και χωρίς να ξέρει που ανήκουν τα σπαταλάει με την οικογένειά του, τον βρίσκουν οι κάτοχοι και απειλούν να σκοτώσουν αυτόν και την οικογένειά του, αυτός αντί να πάει στην αστυνομία πηγαίνει σε μια μάγισσα (καλό αμερικανάκι του λόγου του) για να τους δέσει με μάγια (αφού δεν έκανε ολόκληρη την συμμορία να τον ερωτευτεί πάλι καλά), τα μάγια πιάσανε αλλά μόνο για εκείνον και έτσι η συμμορία σκοτώνει την οικογένεια του και τραυματίζει εκείνον. Πέφτει σε κώμα και όταν ξυπνάει δεν θυμάται τίποτα, η μάγισσα όμως που τον βοήθησε τον κάνει zombie αλλά τον σώζει μια άλλη μάγισσα με ειδικότητα στο βουντού η οποία του χώνει ένα κειμήλιο/μπιμπελό/σουβενίρ στην καρδιά (μπορεί και στην σπλήνα όρκο δεν παίρνω) και τον κάνει τον Shadow Man. Εδώ δεν μιλάμε για απλό σενάριο... Το Lost ωχριά μπροστά του, η Λάμψη δεν βγαίνει από το σπίτι, η Candy Candy κάνει μπούκλα το μαλλί (άσχετο). Καλπάζουσα φαντασία ανακατεμένη με μεγάλη δόση laxatol και διουρητικών.

Το Shadow Man βάζει στο μπλέντερ το βουντού, την Αποκάλυψη μέχρι και τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη για να δημιουργήσει έναν ζοφερό και συνάμα ανατριχιαστικό κόσμο γεμάτο με αποκρυφισμό και σκοτεινή μαγεία (σιγά τσουτσουριάσαμε). Είναι τόσο υπερβολικό το θέμα και προσπαθεί τόσο πολύ το παιχνίδι να βάλει όσα περισσότερα “σκοτεινά σημεία” στην ιστορία που δεν πολυκαταφέρνει να πετύχει τον σκοπό του. Αν κυκλοφορώ στον δρόμο φορώντας μαύρα ρούχα (μαύρα φρύδια, μαύρα κατσαρά μαλλιά) μεγάλους σταυρούς, σκιές (στα μάτια ντε) και βάζω στη διαπασών goth φυσικό είναι να μην πείσω και πολύ κόσμο. Κάπως έτσι και το παιχνίδι. Υπερπαίζει και δεν συμμαζεύεται...

Ως action adventure έχει τον αναμενόμενο χειρισμό που είναι πολύ καλός, εκτός της έκδοσης του PlayStation που είναι για φάσκελα. Τόσο χάλια απόκριση σε παιχνίδι έχω να συναντήσω από... μάλλον δεν έχω συναντήσει τόσο χάλια απόκριση στον χειρισμό κανενός άλλου παιχνιδιού, ναι τόσο χάλια. Οι εκδόσεις για Ν64 και Dreamcast είναι μια χαρά (ευτυχώς). Τα γραφικά είναι σε αποσύνθεση. Μούχλα, σκουριά, βάλτοι, νεκροταφεία, ψυχοπλάκωμα μας έπιασε κύριοι της Acclaim (R.I.P.) βάλτε και καμιά πίστα στα λιβάδια με τις πασχαλίτσες να χαρεί η ψυχούλα μας.

Καλούτσικο game για μέρες με πολύ βαρεμάρα, που το internet έχει πέσει, η TV έχει επαναλήψεις, το ραδιόφωνο αφιέρωμα στα 50’s, η κοπέλα περίοδο και έχεις τερματίσει όλα τα παιχνίδια σου…
Τότε ναι, μπορεί να απολαύσεις τα πρώτα 10 λεπτά, μετά δυστυχώς σταματάει το loading και ξεκινάει το παιχνίδι…

What if...

How would the video games industry have changed if some things happened differently? Would a change, large or small, really have the power to create another reality in the current status quo of the industry? Let's see some interesting, possible scenarios:


Scenario # 1
Atari is the publisher of Nintendo Entertainment System (NES) in the U.S..


NES sells like crazy (surprise, surprise...). Atari acquires Nintendo and renames it to Atari Japan. Atari having the rights of the Nintendo games is making poor ports of Super Mario Bros and The Legend of Zelda on Atari 2600 which are considered lackluster and are buried in the desert of Gobi to banish bad luck. Master System stands as an equall rival to the NES (without the extortionate contracts of Ninty threatening the 3rd party developers) and GameBoy never sees the light of day (and portable gaming in general).



Scenario # 2
PlayStation gets released as a CD add-on for the Super Nintendo Entertainment System (SNES).


The console fails to sell as expected. Even "system sellers" like "Super Mario CD" and "Super PlayStation Metroid" are not helping the situation. Sony breaks the contract with Nintendo and withdraws from the market of video games “understanding” the low capacity of the market for its ambitions. The Nintendo64 moves on with only the Sega Saturn as an opponent and the battle with Sega goes on ...



Scenario # 3
Dreamcast never dies ...


Continues even after 2001 to compete with the PS2 through the lifespan of the 6th gen consoles. It leaves in last positions Gamecube and Xbox. Online gaming becomes better with SegaNet now evolving and with Xbox Live trying to compete with it. Sega in 2002 releases the DVD add-on, Sega DVD for the Dreamcast (they never learn...) in order to calm the furious gamers who, with petitions on the internet demand to have GTA (which does not fit on GD-ROM) on the Dreamcast. In 2005, Sega releases the Dreamcast 2-HD with TVD (Terra Versatile Disc) as it's format. Sonic has not turned into Mario’s poor relative (that he is now) but is in it's glory days ...




Scenario # 4
Virtual Boy (VB) makes a tremendous success ...


All gamers have myopia and wear glasses, we are taking oceans of aspirins (because of the headaches) and we have white markings around our eyes (like those that sunbathing leaves under the swimsuit). Portable gaming gives it's position to Virtual portable gaming. Ninty after some time releases VB pocket that is just a VB with different colors. After 5-6 years gives us VB color with a color screen. Continues to use cartridges even when it's driving the revolution in Virtual portable gaming with the Vii which uses motion sensor and nanotechnology to understand the movements of our eyes and our look. It continues to be the market leader even after Sony releases VPSP (Virtual PlayStation Portable) with has much better graphics and a new UMD format which is expected to make a breakthrough!


Scenario # 5
Guitar Hero never gets released.


What would we have if Guitar Hero never got conceived?
The one-word answer is: QUIET

Κριτικές

Animal Crossing
Devil May Cry 3
Pandemonium
Madworld
Mortal Kombat: Shaolin Monks
Duke Nukem: Time to Kill
Assassin's Creed
Canis Canem Edit / Bully
Tomb Raider: The Angel of Darkness
Need for Speed Underground 2
Leisure Suit Larry: M.C.L.
Klonoa Door to Phantomile
Harry Potter and the Chamber of Secrets
Legacy of Kain: Soul Reaver
SingStar
The Godfather
Driven to Destruction
Shadow Man
War Gods


Θέματα

2D ιζ μπακ!!!

What if...

Limited-Unlimited σημειώσατε 2

Πάει κι αυτό

Greeks do it better

Και οι ξένοι καλοί είναι

Η Minos παρουσιάζει:

Οι Έλληνες των video games

Driven to Destruction / Test Drive: Eve of Destruction (PS2, Xbox)

Ποιο NFS; Ποιο Gran Turismo, Ποιο Forza; Με κοροϊδεύετε; Θα παίξω ΕΓΩ παιχνίδι με γυαλισμένο αμάξι και όλα τα εξαρτήματα στην θέση τους; Για ποιον με περάσατε; Για κανένα τζιτζιφιόγκο (που το θυμήθηκα;); Αν το αμάξι δεν έχει το γρέζι του, την γρατσουνιά του, την πόρτα του συνοδηγού και το καπό να λείπουν με τι μούτρα θα το κυκλοφορήσω στον δρόμο; Πως θα βγω στην γειτονιά; Ε;

Φυσικά και μου αρέσουν οι driving simulators, τι ερώτηση; Γι' αυτό παίζω το Driven to Destruction. Ζώντας στην Ελλάδα δεν θεωρώ το Gran Turismo και πολύ ρεαλιστικό (συγγνώμη αλλά ποιος “ανώμαλος” οδηγεί έτσι;) αλλά το Driven to Destruction που εξομοιώνει την οδήγηση στην εθνική/επαρχιακή/κατσικόδρομο. Άλλωστε το λέει και ο Κ.Ο.Κ. (που;): Τρέχα κι άσε τους άλλους να σε κυνηγάνε...


Διαλέγουμε ένα αυτοκίνητο (αν μπορείς να πεις αυτοκίνητο ένα σωρό λαμαρίνες στηριγμένες πάνω σε 4 ρόδες) από την μάντρα και ριχνόμαστε στους αγώνες. Σκοπός στο παιχνίδι είναι να τρακάρεις και να κάνεις όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά στα αντίπαλα αυτοκίνητα σε μια σειρά από events όπως: κυνηγήστε στην νεκροφόρα, αυτοκινητό-σφαιρο, πέτα τον αντίπαλο από το ρινγκ, διέλυσε το αμάξι του αντιπάλου πετώντας του κότες... και άλλα εμπνευσμένα. Νικητής ανακηρύσσεται εκείνος που θα πετύχει περισσότερους πόντους εναντίων των αντίπαλων αυτοκινήτων.

Καλός χειρισμός, αν και την θέλει την ώρα του για να τον συνηθίσεις (είπαμε ρεαλισμός). Τα γραφικά είναι καλογυαλισμένα (ειρωνεία) κάνοντας τα αυτοκίνητα πραγματικά άσχημα (αυτός ήταν και ο σκοπός τους φαντάζομαι) και τις πίστες, τρισάθλιες αρένες (σαν μάντρες ένα πράγμα). Καλή καταστροφή αυτοκινήτων (αυτό έλειπε) και όμορφες συγκρούσεις. Πραγματικά ΠΟΛΥ καλό soundtrack με Hoobastang (Out of Control, Same Direction), Rob Zombie ( Never Gonna Stop), Sum 41 (Still Waiting) και άλλα, πολύ καλά-δυναμικά και εντός κλίματος κομμάτια. Στην έκδοση του Xbox μπορείτε να βάλετε και τα δικά σας κομμάτια, ενώ στο PS2 ακούτε συνεχώς μόνο τα 7 προεπιλεγμένα.


Εμπρός λοιπόν... τι το έχεις το Kadett / Starlet / Hugo στο οικοπεδάκι στα Τουρκοβούνια και κάθεται; Δείξε μας τον πραγματικό σου εαυτό κι βγάλε το άχτι σου πάνω στους άλλους οδηγούς (στο game πάντα...) που την είδαν ξαφνικά “οδηγάρες” και τρέχουν μέσα στο όριο κυκλοφορίας και εντός γραμμών – πως τολμάνε;

2D is back!

In the late 20th century (meaning 15 years ago…) three-dimensional games made their appearance in the console gaming scene (wow!). What were the three-dimensional games? A bit like turning time back to the Atari 2600 where to play a game required a large (if not huge) amount of imagination. If you saw a brown vertical line and a green square on top you "understood" that that was, of course, a tree (like kindergarten paints!). Like then, in the mid 90’s the 32bit machines, where the 3D games flourished (there were 3D at 16bit but I don’t even want to comment on that ...), you imagined that this irregular polygon that has something that resembles a head, something that look like feet and something that look like hands is a very sexy woman known as Lara Croft (the first woman that had a protractor bra – but then again if she didn’t have breasts you could easily mistaken her for George the ugly neighbour).

Since then all games were converted into 3D. Old franchises reconstructed (some with great success and others with even greater failure), genres have disappeared or changed direction. Everything had to be 3D. And some few side-scrollers that were released at that time (Abe's Odyssey, Klonoa, Heart of Darkness, Mischief Makers, etc.) had even, a sense of 3D.


Of course, since then much have changed. Nowadays when we say that three-dimensional games are realistic, they usually are. Well in 1994 we were saying the same... From the previous generation (which began with Dreamcast – Rez(t) in Peace) games became less a cheese grater (several angles) and more like a ruler (straight lines) of course some problems remain, most of a much lesser extent. The wayward camera, the "I’m get my ass kicked and don’t know from whom" effect, the limited draw distance, the pop-ups (can someone tell me how this wall appeared in front of my Lamborghini???) Etc.

Now the 3D is just the industry standard, if any game is in 2D journalists-reviewers-publishers are displaying a huge, neon, sign at the presentation-press release to clarify the difference. What was once one-way has become cult!

But realism is rather boring. Lately more and more new ventures take us back to the roots of gaming. Games that if became 3D would take the ride down like many other before (Hey Sonic, found anything at the classifieds?). The games use effectively the graphics of the current consoles, but the gameplay is the good old side-scrolling that everyone loved, with modern additions in order to put them at the spotlight (as an alternative but with prospects of mainstream – like James Blunt ... but less boring)

Last year's success of Braid, the excellent Shadow Complex, the highly praised Muramasa: The Demon Blade, the version of A Boy and his Blob, which is at least remarkable, and the “hybrid” Little Big Planet show us that 2D reappears in the dynamic arena of video games. Not to mention a few diamonds for the DS (which can’t handle 3D very effectively) which stand out, like New Super Mario Bros, Castlevania-All of them-, Contra 4, Megaman, etc.

And what awaits us in 2010? New, back to basics 2D Sonic (Sega if you screw this up I’ll &%$#@&%), Metroid from Team Ninja with 2D-3D gameplay (hurray!) And who knows what new XBLA / WiiWare / PSN masterpiece (Lost in Shadow anyone?) will arise from nowhere to remind us where it all started (prehistoric period - ugh!) and where is everything today (are you playing with that Playstation again? -No sweetheart it’s a movie I’m watching!).

SingStar (PlayStation 2, PlayStation 3)

Έχεις δηλώσει συμμετοχή στο Fame Story, το X-Factor, το Dream Show, τα Παρατράγουδα και δεν σε δέχτηκαν; Τραγουδάς μόνος σου στο μπάνιο; Παίρνεις τσατσάρα και ξεγοφιάζεσαι στο χορό μπροστά από τον καθρέφτη; Τότε η σειρά SingStar είναι φτιαγμένη για σένα, αδικημένε αοιδέ που χαραμίζεσαι στα μπάνια και τους καθρέφτες αντί να είσαι πρώτο όνομα στη μαρκίζα, με 15 χορευτές, δικό σου μπουζουκτσή και να πέφτει χαλάζι το γαρύφαλλο.

Η κονσόλα σου μπορεί, πλέον, εκτός από το να σε βάλει σε φανταστικά μέρη (σε εμπόλεμες ζώνες, σε μυθικά βασίλεια, στη ζούγκλα, στην κουζίνα...) να απογειώσει και την καριέρα σου – την καλλιτεχνική τουλάχιστον. Οι τσιρίδες/γκαρίδες/ουρλιαχτά θα σε τοποθετήσουν στο καλλιτεχνικό στερέωμα (και κατ' επέκταση στα μεσημεριανά πάνελ) και θα δείξουν στα reality που σε απέρριψαν τι έχασαν (ποιος Νίνο, ποια Καλομοίρα, ποιος Dante;).



Εκεί που εξομοιώνεται καλύτερα η καριέρα του τραγουδιστή είναι όταν συνδεθεί και η κάμερα του PlayStation. Τότε θα μπορείτε να γυρίσετε και τα δικά σας video clip. Δεν θα είναι, φυσικά, σε σκηνοθεσία Γκάβαλου/Καπετανίδη (και μεταξύ μας, μάλλον καλύτερα) αλλά η σκηνική σας παρουσία δεν θα μπορέσει να επισκιαστεί από το μονοκάμερο και χωρίς εφέ video του eye toy.

Από rock και pop, μπαλάντες και μπιτάκια μέχρι disco και country (ο Χριστός και η μάνα του τι θα ακούσουμε ακόμα) το karaoke game τα έχει όλα. Μπορεί να μην έχει μεγαθήρια όπως Πανταζής, Αντύπας, 'Έφη Σαρρή αλλά ψιλoαντέχονται και οι Madonna, Elvis, Sugababes.



Όταν φτάσετε, με το καλό, στον κολοφώνα της δόξας σας, μην ξεχάσετε ποιος σας βοήθησε να φτάσατε εκεί που φτάσατε (και όχι δεν εννοώ το PlayStation αγαθοί αναγνώστες) και να του ανταποδώσετε τα ανάλογα (μερίδιο εννοώ φυσικά – το ευχαριστώ τι να το κάνω; να το βάλω στο Wii να παίξω hardcore game…)

Κουβαλήστε την παρέα στο σπίτι, αρπάξτε τα μικρόφωνα και αφήστε την γιαγιά στον πάνω όροφο και παλεύει με τα κουδούνια, τα τηλέφωνα και την οστεοπόρωση.

Σταυρώστε με...